’Noem je mij een racist?’ ‘Luister gap, stel je voor dat ik elk jaar appeltaart trakteer voor mijn verjaardag. Ik leer jou kennen en jij mag op mijn feestje komen. Maar je zegt dat je fucking nare jeukbulten op je kont krijgt van appeltaart. Dan kan ik zeggen: je krabt je kont maar open en anders eet je geen taart. Maar dat doe ik niet. Want ik vind het leuk dat jij komt. Dus maak ik voortaan kwarktaart. Iedereen een lekker puntje. En jij ook.’ Het valt stil in de stiltecoupé. De vier pubers moeten even een beeld krijgen van deze politiek.

De vraag kwam bij onze PR-commissie binnen. Of iemand in de Ruïnekerk in Bergen tijdens de eerstvolgende kerkdienst iets zou willen vertellen over ons hospice. De zeven werken van barmhartigheid waren de afgelopen weken het thema van preek, gebed en collecte. Na onder andere ‘de hongerigen spijzen’ (collectedoel Voedselbank) en ‘de naakten kleden’ (collectedoel Kledingbank) was nu de beurt aan ‘de doden begraven’ (collectedoel Hospice). ‘Helaas’ had ik tijd. Eerlijk gezegd wilde ik liever iets anders doen op mijn vrije zondagochtend. Maar natuurlijk ging ik. Ik belde mijn vader (93 jaar en topfit): of hij mee wilde naar de mis in Bergen. Hij, opgegroeid in Bergen en een praktiserende rooms-katholieke kerkganger, tikte me op de vingers. In de protestantse Ruïnekerk kon het niet om een Mis, maar om een Dienst gaan. Maar hij ging graag mee. Verheugd dus samen op pad naar deze dienst waarin ook de overledenen van dit kerkelijk jaar zouden worden herdacht.

Facebook, niet meer weg te denken uit de huidige maatschappij. Er zijn mensen die dit sociale netwerk verafschuwen, hekelen zelfs. Onder het mom van “te digitaal, ik leer liever mensen in het echt kennen".

De handeling was alledaags, het gevolg ervan niet. Ik had, zoals zo vaak, een volle vuilniszak alvast om de hoek van de achterdeur gelegd - binnenshuis loop ik altijd op kousenvoeten en zo hoefde ik tenminste nog geen stap buiten de deur te zetten. Maar toen ik mij een paar uur later, ‘s avonds om een uur of elf, wél naar buiten begaf om de zak in de grijze container te deponeren en Bavink voor de laatste maal die dag uit te laten, lag de zak vijf meter verderop volledig opengereten op mijn gazon.

Laat in de middag ren ik in de al bijna donkere duinen met Joe aan een lange lijn. Joe is een knappe bordercollie, een welopgevoed teefje. Maar ze vliegt, danst en springt en kan daarbij absoluut geen maat houden. Ze is dromerig, net als ik. Ze struikelt over boomwortels en ik vervolgens over haar. Het laatste stukje van onze loop is het grasveld aan de Herenweg, naast buurman Breed. Daar mag ze los. Terwijl ik een bal hoog gooi, springt Joe hoorbaar happend de lucht in en legt ‘m dan weer netjes terug in mijn hand. En als voorgebakken brood duikt ze vlak voor we mijn deur bereiken de sloot in, om als een viezige natte hoop de kamer in te glijden.

Met weer eens een coronapersconferentie in het vooruitzicht stijgt de spanning bijna net zo snel als de besmettingscijfers.

Egmond heeft te veel straatnamen waar je niet dood gevonden zou willen worden, laat staan levend aan zou willen wonen. Neem de Prins Bernhardlaan in Egmond aan den Hoef. Wie daar woont, zou voor altijd zijn ramen willen blinderen en een geitenpaadje willen hebben naar een straat met een fatsoenlijke naam. Alles was ten slotte fout aan de man die eerst vanaf een olifantenrug tijgers neerschoot en daarna zo hypocriet was voorzitter te worden van het Wereldnatuurfonds. Die wereldwijd smeergeld verwierf die op een Zwitserse bankrekening werd gezet, bastaards verwekte en na de oorlog deed of hij persoonlijk Nederland had bevrijd. Iedere bewoner aan deze straat moet zich bij het vermelden van het adres beperken tot postcode en huisnummer. Of schrijft als het tussen de lijntjes past: 'Schavuit van Oranjelaan 3---sorry, ik kan er ook niets aan doen dat ik hier vanwege de acute woningnood ben neergestreken.' Misschien durft iemand uit puur mededogen daar dan incognito de boodschappen neer te zetten, zodat de bewoner niet nog het huis uit moet.

Er is altijd wat “animositeit” tussen de kernen van de gemeente Bergen. Ik geef onmiddellijk toe dat ik die gevoelens ook bij mij bespeur…..

Ken je die film waarbij in de eerste scène twee meisjes elkaar in de vroege morgen galmend over een weiland begroeten? De een roept: ‘Hallo!’ En dan de ander ook: ‘Hallo!’ Meer niet. Het is bladstil en ze ontmoeten elkaar bij een stal, prut onder de laarzen. Ze zadelen elk een paard en begeven zich daarna over glibberige paadjes, het bos in. Die film. Eigenlijk krijgen ze een akelig ongeluk maar in deze column niet.

Tussen Bergen en Egmond fiets ik langs de Herenweg en moet mijn uiterste best doen om me – ik ben tenslotte verkeersdeelnemer – te concentreren op het fietspad en de velen die daar op deze werkelijk schítterende oktoberdag gebruik van maken. Net als iedere herfst trakteert de natuur ons op een ongekende kleurenpracht en laat ons elk jaar weer op deze manier weten hoe belangrijk het is om los te laten.

Er wordt al jarenlang door velen over gedroomd, aan gedacht en aan gewerkt. Eén Egmondse veldvoetbal fusieclub. De Raad van State gaat ergens in het voorjaar van 2022 nog een uitspraak doen over het feit of het complex wel aan de Egmonderstraatweg mag komen. Maar ondanks dat dit heel erg ver weg lijkt kwam het voor mij heel dichtbij. Het gebeurde in de knusse kantine van Egmondia. Ik kwam daar voor de ‘kick off bijeenkomst werkgroepen fusie traject sv Sint Adelbert – vv Zeevogels – vv Egmondia’. De uitnodiging kwam van een meneer die van het begeleiden van zo’n traject zijn werk heeft gemaakt. De al jarenlang actieve fusiecommissie van de nog te vormen nieuwe Egmondse fusieclub heeft heel wat werkgroepen gevormd. Wat er zoal in mij opkomt zijn sponsoring, evenementen, bouw, organisatie, financiën, technische zaken, communicatie en … identiteit. En voor die laatste kwam ik!

Kort geleden verhuisde een van m'n parochianen van Berkhout naar de Abdij van Egmond. Hij vertelde me dat als hij naar de kust ging het hem opviel dat de geur daar anders is, open, ruimer. Ik ben daar eens op gaan letten en inderdaad, de geur is anders, frisser lijkt wel. Als 26 jarige kwam ik in de Egmonden om er te wonen en te werken en tot die tijd had ik jaarlijks last van bronchitis en behoorlijk ook. Maar eenmaal in contact met de zilte zeelucht die daar waait was ik er vanaf tot op vandaag.

Het kan niet, begrijp ik uit de meest recente berichten. Juridisch kan het domweg (nog) niet. Ondanks de schone beloften, zelfs geformuleerd in een heuse verordening, kan de gemeente Bergen, waartoe wij nu eenmaal behoren, bij het toewijzen van woningen geen voorrang verlenen aan lokale gegadigden.

Over vogeltjes gesproken. Op Het Woud in het oude huis naast mij, begeef ik me weleens ongegeneerd op de bovenverdieping, waar ik door de ramen naar de duinen staar. Speciaal is, dat ooit mijn slaapkamertje zich daar bevond maar zo bewust van het voorrecht was ik toen nog niet. Iets ís gewoon zo. Totdat het er niet meer is.

De Roparun is een estafetteloop waarbij teams geld ophalen voor organisaties en projecten die het leven van mensen met kanker veraangenamen. Vanwege corona vond ook de Roparun dit jaar in aangepaste vorm plaats. Normaal gesproken van Parijs naar Rotterdam, 500 km met 370 teams. Dit jaar start en finish in Landgraaf, 300 km met 185 teams.

Twee lange blonde staarten en ronde blauwe kijkers. Serieus! Als ik langs de voormalige Sint Jozefschool in Egmond aan den Hoef loop, kan ik mezelf als klein meisje zien gapen in de schoolbank. Afwezig, niet beschikbaar, starend, hunkerend naar buiten. Ja, ik was een dromer. En daar is niet zoveel aan veranderd. Soms heb ik een por nodig, dan moet ik even los, zoals het nut van de klap op de onderkant van een jampot.

Voor de meeste mensen is doodgaan een ver-van-mijn-bed-show. Voor anderen komt de dood in hoogst eigen persoon zomaar om de hoek kijken. Hij komt altijd ongevraagd, zo brutaal eigenlijk. Er zijn ook mensen die ervoor kiezen met de dood om te gaan, zoals onze vrijwilligers. Het is een voorrecht om 60 vrijwilligers te hebben die zich inzetten voor onze gasten en hun naderende dood.

Weet u waar ik óók zo naar verlang? Bloembollen in de mij omringende velden. Bloembollen van welke soort dan ook, met zo’n dikke laag verse stro erop voor de winter. Dat is inmiddels een hartenwens. Het hoort zo bij de omgeving, vind ik. Het hoort zo bij de Egmondse geestgronden.

De vraag, wat de gemeente Bergen nu eigenlijk is, borrelt bij mij wel eens op. Een aantal relatief kleine kernen, die op een bestuurlijke hoop gegooid zijn. Dit vanwege de grote hoeveelheid taken die de gemeente moet doen, die de kleine gemeenten niet zelfstandig zouden kunnen doen. Die taken worden door het Rijk bij de gemeenten gelegd, omdat die dichter bij de bevolking zouden staan. Best wel een tegenstrijdigheid: taken moeten doen omdat je dichter bij de inwoners staat en vervolgens de gemeenten vergroten, waardoor de afstand tot die inwoners weer groter wordt…

Waar het idee door ontstaan is, is me eerlijk gezegd een groot raadsel. Het zal wellicht in een moment van complete verstandsverbijstering zijn geweest. Of ik had een wijntje te veel op. Dat zou namelijk ook heel goed kunnen. Hoe het ook zij, feit is dat ik ineens bedacht had een hoepel te moeten kopen. Gewoon, een ouderwetse hoepel om mee te kunnen hoepelen. En dat niet eens zozeer voor de lol, maar daadwerkelijk als oefening teneinde die zo felbegeerde wespentaille te verkrijgen. IJdele hoop hoor ik u denken en zeer waarschijnlijk heeft u het bij het juiste eind. Maar toch, de wanhoop enigszins nabij, blijf je toch van alles proberen om aan een - kennelijk al overheersend ideaalbeeld – alles maar dan ook alles uit de kast halen om er als een soort Barbie uit te zien.

Kort geleden fietste ik over de Woudweg richting het strand en bereikte hijgend en zwetend de hoge duintop, waar het altijd ferm tegenop trappen is. Ik haalde de voeten van de pedalen en liet mij moeiteloos downhill zoeven. Op hetzelfde moment zag ik vanuit mijn linkeroog een Exmoorpony aan komen galopperen die binnen enkele seconden vóór mij het fietspad zou kruisen. Waanzinnig mooi! Het leek wel een film in slowmotion, zo sierlijk bewogen de benen en wapperden de manen. Ik schrok me dan ook wild toen ik plots werd ingehaald door een pijlsnelle mountainbiker.

'Vroeger zag de wereld er voor bankiers simpel uit. Criminelen waren herkenbaar aan een streepjesshirt, ongeschoren gezicht en zwart masker - zoals Snuf en Snuitje ('m-m-mooie p-p-parels, f-f-fijne p-p-parels') uit Pipo of de Zware Jongens uit Donald Duck. De overige klanten waren nette mensen met een betaalrekening, spaarrekening en, bij uitzondering, een effectenrekening.'

In verschillende plaatsen in ons land wordt er volgende week aandacht geschonken aan de vredesweek. Het thema voor dit jaar is: Inclusief samenleven! Er zijn verschillende bijeenkomsten, symposia en activiteiten om stil te staan bij de betekenis van vrede. Het lijkt al heel lang geleden dat zoveel mensen zich bezig hielden met het vraagstuk van oorlog en vrede. Het is al zo lang geleden dat er grote groepen mensen actie voerden tegen atoomwapens. Is het onderwerp nu nog steeds van belang? Of is het een vraag van overjarige hippies?

‘Heb je al vakantie gehad?’, vraagt mijn kapster. Mijn haar kwam na weken zon en zout halfdood thuis dus een knipbeurt was onontkoombaar.

Het weer moet een beetje meewerken, maar als dat gebeurt dan zien de oplettende voorbijgangers het in de Voorstraat van Derp. De volgende fase in vele gezinsrelaties. De Voorstraat is ingericht als koopjes paradijs voor mensen die op zoek zijn naar nieuwe kleding of leuke hebbedingetjes. Even de bakker, het ontbijt, de delicatessen en de slijterij buiten beschouwing gelaten.

Er werd gebeld uit ziekenhuis Alkmaar of we plek hadden voor een opname. Ik ga in de ‘regelstand’ en vraag gegevens. Het gaat om Selma Stereen, met longkanker en uitzaaiingen in de hersenen. Ik schrik. Deze vrouw van mijn leeftijd. Al weet ik als geen ander dat de dood geen rekening houdt met leeftijd, moet ik toch even schakelen voordat ik de ‘regelstand’ weer oppak.

En dan nu, lieve Egmonders, de kwestie Rinnegom. Hoogste tijd dat daar nu eindelijk eens een oplossing voor wordt gevonden. Ik ging er nota bene al in 1986 wonen en er is nog steeds niks aan gedaan. Het is een regelrechte schande. Ich bin ein Rinnegommer!

Het is deze week twee jaar terug dat mijn moeder is overleden. Zij is 93 jaar geworden. Een prachtige leeftijd natuurlijk. Niets om je druk over te maken zo lijkt het. En zo is het eigenlijk ook. Als iemand zo oud is weet je dat het een keertje ophoudt. Maar het is je moeder en die wil je nooit kwijt en zeker die van mij niet. En toch had ze, achteraf gezien, ook op haar 92e dood mogen gaan. Het laatste jaar was, ondanks inspanningen van velen, geen pretje voor haar. Ouderdom komt met gebreken. Bij mijn moeder was dat zowel geestelijk als lichamelijk. De grote stuwende kracht achter ons gezin moest beetje voor beetje terrein prijs geven. Zij die eigenlijk altijd vader én moeder voor ons was geweest. Onze vader kon dat, door allerlei omstandigheden, vaak voor ons niet zijn. In plaats van alles zelf regelen en doen had ze al meer steun en hulp nodig in een wereld die voor haar alsmaar kleiner werd.

Kijk op straat eens om u heen. Kijk eens hoeveel verkeertekens er zijn aangebracht. Of hoeveel verkeersborden er staan. Het gaat dan met name om de verkeerstekens en -borden in de bebouwde kom. Er is een grote verscheidenheid aan borden en tekens die u waarschijnlijk nooit eerder zijn opgevallen. Je rijdt of fietst door je dorp en opeens valt het je misschien op dat na elke zijstraat het desbetreffende verkeersbord opnieuw is geplaatst. Ik neem als voorbeeld de Herenweg na elke zijstraat staat daar het bord 'voorrangsweg' ( voor de kenners bord 'B01'). De voorrangsweg wordt nog eens verduidelijkt door de haaientanden op het wegdek. Maar ziet u al deze borden als u op de Herenweg rijdt?

Beste Wills: Ik heb iemand leren kennen bij wie ik vanaf het begin het gevoel had: “Ja, zo hoort het te zijn!” Ik ben al 39 maar heb me nog niet eerder zó thuis gevoeld. De wereld zou er, denk ik, op vooruitgaan als iedereen elkaar zo zou behandelen als zij mij en ik haar. En toch weet ik, als ik naar mijn eigen relatiegeschiedenis kijk en naar de ongelukkige stellen om me heen, dat iedere relatie ooit zo gelukkig begonnen is. Waarom gaat het dan toch zo vaak fout? Kan je dat voorkomen, tegenhouden? Beste Waar-gaat-het-verkeerd? Ah, hoeveel tijd heb je? Na een levenslange carrière in de business van leed en ellende als familierechtadvocaat, mediator, systeem- en partnerrelatietherapeut en ook uit eigen ervaring daarover het volgende. Je kunt zó verliefd op iemand zijn dat alles lijkt te kloppen. Je kunt zó graag een relatie willen dat je je verbeeldt dat alles klopt. En als er dan iets niet blijkt te kloppen, denken: “Ach, niemand is perfect.” Totdat je echt tegen een groot verschil oploopt, de dealbreaker, over kinderen, verdeling van verzorging en opvoeding of financiële debacles, persoonlijkheden, levensfase. Je kunt verliefd zijn totdat het noodlot onverwacht toeslaat en je partner ziek wordt of een andere weg inslaat. De een kan iets doen wat de ander hem of haar niet kan vergeven, conflicten kunnen uit de hand lopen omdat een van beiden, of allebei, de kunde en wijsheid ontbeert om ze te hanteren. De kunst van liefhebben, of beter gezegd Het Ei van Columbus en het Geheim van de Smid samengerold in één vegetarische wrap is: vraag jezelf af wat er overblijft als de eerste spannende verliefdheid eraf is. Is er veel dat vanzelf gaat of is er veel waarvoor je hard moet werken? Is er veel dat je inspireert en voedt, of meer waar je op leegloopt? Werken aan een relatie gaat over naar jezelf kijken, je behoeftes onderzoeken, je zwakheden onderkennen en met vertrouwen jezelf open blijven opstellen. En ... de moed op te brengen om te wachten, totdat je hem of haar die het allemaal zo makkelijk maakt om lief te hebben, tegenkomt. Amen. PS Beste medewerkers van Boekhandel Plukker in Schagen, heel hartelijk bedankt voor jullie hartverwarmende gastvrijheid 6 en 13 augustus 2021.

‘Ome Wim, mag deze alstublieft blijven? Hij is zoo lief..’ Ome Wim had het zichtbaar zwaar en dat kwam niet omdat er drie kinderen aan z’n vaalblauwe overall hingen maar omdat er drie smékende kinderen aan z’n vaalblauwe overall hingen. Het was niet leuk ons te moeten zeggen dat het zojuist geboren kalf een genadeloos vonnis wachtte omdat het – balen! – weer een jongetje was. Zo zagen wij al vroeg de schijnromantiek die aan het boerenbestaan kleeft. De boerderij van ome Wim was er een zoals uit een kinderboek. Kikkerslootjes langs de groene weiden, vergane schuren, hooizolders, bedsteeën, een fruitboomgaard en een keur aan beesten. We renden door de weilanden of in de stal tussen de koeien en kenden er tal bij naam en bij karakter. Ras: knuffelkoe. Zo was er Marie, herkenbaar aan de bult onder haar kin. ‘Kijk, dan moet je even hier voelen, ja dit is Marie!’

Op visite bij een tante en oom van me. Een bijzonder stel, m’n tante is al vele jaren de huisgenote van een priester. Zij verzorgt hem en destijds woonden ze samen op een pastorie, waar zij dan gastvrouw was en het huishouden voerde.

Na bijna zeven weken avonturen, voeren we op een zonnig middaguur de haven van Vannes binnen. Ik ken de middeleeuwse vestingstad vanaf het binnenland maar zeilend langs de groene eilanden en via de elegante chateautjes verwelkomd worden door de poort van Vannes is van geheel ander kaliber.

Niet dat ik een ‘gedoemde zwerver’ ben, zoals Slauerhoff zichzelf in zijn gedicht ‘Zeekoorts’ noemt. Maar zonder zee kan ik niet leven. Tijdens al mijn vakanties weet ik haar, waar ook ter wereld, in de directe nabijheid. En vertoef ik in Egmond, sinds 35 jaar een van mijn twee woonplaatsen, dan moet ik haar als het even kan dagelijks zien. Weer of geen weer. Een ware kustjongen, deze meneer. Naarmate de jaren klimmen besef ik dat steeds nadrukkelijker.