Column Baldi: Strangt
Gepubliceerd: 17 februari 2023
Ik kan weinig dingen bedenken die mij meer plezier geven. Alleen (ok met de hond) over strand lopen, alsof je echt alleen op de wereld ben. Vooral als het een beetje mistig is en de wereld zich als het ware om je heen sluit. Vanzelfsprekend is het ook mooi als het wat harder waait. Dan klinkt de zee compleet anders. Maar als het windstil is, de mist zich om je heen vormt, je hoort de rustige golven uitlopen, dan daalt bij mij de rust over me heen. De gedachten gaan dan alle kanten op.
Als het eb wordt valt er steeds meer droog en ben je de eerste die de voetstappen op het droger wordende strand kan zetten. Als het vloed is overkomt me regelmatig de verbazing dat de vloedlijn er tegenwoordig compleet anders uitziet als in mijn jeugd. Nu soms wat wier en schelpen. Toentertijd allerlei soorten afval waar je leuke dingen mee kon doen. Ja ik weet het, we zijn van de natuur en de boel netjes houden, maar dat schooien in de vloedlijn tussen het hout, touw, stukken net, plastic vaten en wat al niet had ook wel wat. De doorgewinterde jutters vonden hout voor het schuurtje of andere zaken.
Wij jonkies bouwden vlotten. Althans zo werden ze door ons genoemd. Van het hout, de balken, kisten en pallets maakten we een stapel hout. Beetje verstevigen met nat zand. We kozen de plek dusdanig, dat we wisten, dat als de vloed kwam we er bovenop in de golven konden staan. Althans een tijdje…. Meestal kwamen we met natte voeten en broekspijpen thuis. En verkleumd, want de beste plekken om de vlotten te bouwen waren wat verder naar het noorden of zuiden: daar lag het meeste hout.
Bij een hardere wind moet ik nog steeds de neiging onderdrukken om achter een terugtrekkende golf aan te lopen. Het zand dat een dergelijke golf meenam, legde nu en dan dubbeltjes, kwartjes en soms een gulden bloot. Vooral bij de plekken waar in de zomer de paviljoens stonden was wat te vinden. Tja nu gaat het bijna allemaal via de pin….
Dat lopen in je uppie over strand zorgt niet alleen voor nostalgische gedachten. Als je in een “mooie tred” komt, dan komen er ook zorgen en/of plannen naar boven in m’n hoofd. Soms privé, die zet ik niet hier in een blog. Soms over ons dorp. Bijvoorbeeld hoe het komt dat er in Derp geen woning gebouwd wordt. Terwijl er wel mooie plekken zijn. Ik denk dat de wethouders van buiten en de ambtenaren van de Buch (ook van buiten) niet eens meer weten dat er een kleuterschool/bibliotheek gestaan heeft bij de Torensduin. Dat er een Trompschool gestaan heeft, waar nu auto’s parkeren. Bouwlocaties in handen van de gemeente waar ze zo aan de slag zouden kunnen gaan. En dan ook in samenspraak met de inwoners. En als ik dan daar op strand loop, 66 jaren oud ondertussen, dan denk ik………