Column Els Rosenmöller: Het huis met de mooie verhalen
Gepubliceerd: 5 juli 2024
Het is begin juli. Ik blik terug op een veelbewogen jaar in ons ‘Bijna-thuis-huis’. Want dat is wat we willen zijn, een huiselijk alternatief voor wie niet thuis wil of kan sterven. Een veilige en sfeervolle plek waar tijd en gepaste aandacht is die ruimte geeft aan onze gasten en hun naasten. Ruimte om te ontspannen, vaak iets wat thuis of in een ziekenhuis moeilijker te creëren is.
Thuis hebben de naasten een andere rol, daar gaat de zorg altijd maar door. Voor degene die ziek is, is het heel belastend om onmachtig toe te zien. En in het ziekenhuis voert het medische aspect van het ziekzijn nu eenmaal de boventoon. De onzekerheid welke kant het opgaat met de ziekte is groot.
Bij ons keert de rust weer. En dan komt er tijd voor verhalen en dierbare herinneringen. Zoals bij Bert, die onze vrijwilliger Carla vertelde hoe hij iedere zaterdag met zijn vrienden ging vissen, altijd afgesloten met het samen een haring eten op een wit puntje. Een geluksmomentje. Kort voor zijn sterven zorgde Carla er voor dat er voor Bert nog één keer een ‘harinkje’ werd gehaald, op een wit puntje…
Of het verhaal van onze gast Margaret die veel te jong bij ons kwam. Maar hoe zij kon vertellen hoe ze nog maar enkele jaren geleden op haar 50ste verjaardag 50 kilometer had gelopen! Haar partner deed er vele scheppen bovenop: die liep het héle Pieterpad van noord naar zuid in 78 uur!
En hoeveel plezier hadden we niet met Arnoud die bijna niet meer verstaanbaar was, maar wel wilde vertellen met zijn twinkelende ogen. Vrijwilliger Eline vond het erg spannend om naar hem toe te gaan, totdat zij de twinkeling in zijn ogen ontdekte en goed wist te vertalen. Als Arnoud iets wilde vertellen was het vaak juist Eline die de brug kon slaan.
Maar ook het verhaal van Gerrit was wel even wat. Hij was een van onze eerste gasten en wilde graag een joint roken. Hij was lang dakloos en verslaafd geweest. Nu een joint? Kon dat hier wel? Je wilt dan wel een bijna-thuis-huis zijn, maar we zijn natuurlijk niet thuis! Toch konden we een goede regeling met Gerrit treffen; het zorgde ervoor dat hij comfortabel en tevreden zijn lot bij ons kon afwachten.
Mijn gedachten gaan ook terug naar Hans die zijn kinderen decennia niet had gezien. Bij ons kwam voldoende rust voor een liefdevolle hereniging na 23 jaar. En ik herinnerde me de verhalen over de barbecue-hobby van Casper en zijn laatste wens: nog één allerlaatste keer met het gezin buiten BBQen. We vertaalden het in een barbecue op onze parkeerplaats. Ter plekke schilderden de kleintjes de deksel van zijn kist.
Het is mooi te zien hoe ieder zijn of haar leven overziet als daar ruimte voor komt. In die ruimte is nog veel plek voor hartverwarmende momenten; zij kunnen nog veel liefde brengen. Onze gast Katinka vatte het toen zij afscheid moest nemen van haar dierbare vriendin mooi samen: ‘Dit hospice is het huis van de mooie verhalen.’
Els Rosenmöller is coördinator bij Hospice Egmond
Klik op één van de afbeeldingen voor een vergroting.