Het was half oktober, ik begon aan deze blog met onze gast Robin. ‘Dilemma’s’ moest het heten, want hij had er wel een aantal gehad in zijn leven.

Honderd? Is dat veel? Is dat weinig? Een kind vindt het waarschijnlijk veel, een miljonair weinig, dus het is voor iedereen verschillend. In ieder geval is het vandaag, vrijdag 2 december 2022, de 100ste keer dat Flessenpost uit Egmond is uitgekomen. En voor Gerard en John een mijlpaal. Laten we het maar op editie 100 houden en niet op nummer 100, want daar ga je geregeld naar toe, hoewel je daar deze 100ste editie wel kan lezen.

'Intocht Sinterklaas 20 november in Egmond aan den Hoef', lees ik in een van de gratis krantjes. Hij begint bij het Dorpshuis en eindigt op een grasveld bij de Prinses Marijkelaan. Daarboven staat een foto van de Sint op een platte kar met twee, politiek heel incorrect, zwarte pieten.

Ik ben Martine Senden, een 51 jarige vrouw uit Amsterdam zuid met een klein vakantiehuisje in Egmond aan den Hoef. Ik ben muzieklerares en heb drie dochters. Twee volwassen en 1 klein spokie van 12.

Dan bespreken wij thans de kwestie aangaande de vijftig Oranje-fans die op kosten van de emir van Qatar - hij betaalt zowel vlucht als verblijf - het WK voetbal in diens land gaan bijwonen, op voorwaarde dat zij hun ervaringen ter plekke positief op de sociale media delen.

Vijf jaar geleden schreef ik over een klein, vies-ruikend hondje dat we uit een Spaans asiel hadden gehaald. Een nerveuze haarbal, kleiner dan verwacht, zo angstig maar direct groot in liefde. Ik schreef toen over de lijm die wij, mijn kinderen en ik, nodig hadden om ons nieuwe leven vorm te geven. Om verder te helen. Over dat ik wilde zorgen dat de laatste jaren waarin mijn zoon nog thuis was heerlijke jaren werden, vol liefde binnen onze vier muren. Dat hondje, dat werd de lijm. Ze heet Frost, maar misschien hadden we haar inderdaad beter Bison kunnen noemen. Want lijmen deed ze als geen ander. En eerlijk gezegd, als er een kat in de buurt is, verandert ze in een nanoseconde van de schattigste puppy in een briesend oerbeest. Dat hondje heeft de afgelopen vijf jaar zoveel gebracht, nog veel meer dan ik durfde hopen. Ze bracht liefde, ritme, er moest voor haar gezorgd worden, mijn zoon voelde de verantwoordelijkheid de ene keer sterker dan de andere keer, mijn dochter trouwens ook. Maar ze groeiden in hun puberjaren op met de onvoorwaardelijkheid die een hond met zich meebrengt. Het was heerlijk.

We jakkeren heel wat af. Huishoudens met jonge kinderen en jongeren, school, werk en sport. De ene avond die dit en de ander dat. Het plannen van het avondeten is een soort van militaire uitdaging geworden. Ik heb geen gezin, maar het gejakker ken ik maar als te goed. Van de ene afspraak naar de andere, vieringen – uitvaarten, voorbereiden, vergaderen, noem maar op. En o ja, bidden, iets wat de dag structureert, maar helaas niet altijd even goed lukt.

De burgemeester van de gemeente Egmond had aangekondigd dat hij er mee wilde stoppen. Was een wijs besluit. In die tijd waren de procedures nog niet zo helder. In de Tweede Kamer hadden de politieke partijen kamerleden die de benoeming via een soort van handjeklap regelden. Uiteindelijk benoemde de kroon.

De week begon in het hospice met een uitgeleide. Een belangrijk en moment om samen stil te staan bij het overlijden van onze gast. Definitief afscheid nemen valt vaak zwaar, het is intens en niet van alle dag. Wij nemen de tijd om het afscheid bij ons voor de nabestaanden ritueel vorm te geven. We beschilderen een jakobsschelp met een gouden randje en zetten de naam van de gast daar met gouden letters in. De schelp wordt met een kaarsje op de kist gezet. De kist is omarmd door onze Rinnergommer schapenwollen deken, zo begeleiden we de overleden gast met volle aandacht en ‘warme armen’ mee naar buiten. Bij de voordeur houden we stil, draaien we muziek die past bij onze gast. Soms Ramses Shaffy of een zeemanslied, deze ochtend Maria Callas. Aan weerszijden staan de naasten, verpleegkundigen, vrijwilligers en medebewoners. We hebben een passend persoonlijk gedicht voorbereid waarmee onze gast wordt herdacht. Het kaarsje in de jakobsschelp wordt uitgeblazen; de schelp met gouden randje blijft bij ons, ter herinnering aan onze tijd samen. Het is een kort, maar intensief moment om stil te staan bij een mens, een ziel, een leven vol geleefd. Eenmaal in de rouwauto nemen we de wollen deken weer mee naar binnen. De begrafenisondernemer loopt voor de auto uit de laan uit. Zo wordt dit afgeronde leven van onze gast weer overgedragen zijn de naasten. Medebewoners en vrijwilligers kijken binnen mee. Confronterend en tegelijkertijd verrijkend en liefdevol. Aan het einde van deze week vierden wij Allerzielen in de Abdij van Egmond. Vieren van Allerzielen klinkt misschien gek, maar het is mooi om in gezamenlijkheid te gedenken. Lichtjes werden ontstoken en alle geloven en niet gelovigen kwamen samen om bij die ene ziel, die centraal staat voor iedere nabestaande, stil te staan. Om daadwerkelijk samen stil te zijn in de leegte van de dood die geen dood is. Want zo las ik voor: ‘Je verhaal is niet ten einde, je leven niet doodgelopen. Je schrijft nog steeds geschiedenis in ons leven, in ons hart, in onze herinnering.’ Een Abdijkerk vol nabestaanden, vrijwilligers, verpleegkundigen en broeders, prachtige zang, ingrijpende stilte. Zo hebben we de 18 namen genoemd van gasten die bij ons dit laatste halfjaar verbleven en in ons midden overleden. Na de viering zijn de schelpen met gouden randje, een kaarsje en een persoonlijk in memoriam, aan de nabestaanden meegegeven. Ze staan symbool voor gouden momenten van warmte, verdriet en vooral van verbinding. Het was fijn om even na te praten, elkaar weer te zien en met elkaar vast te stellen dat deze manier van gedenken ons doet realiseren dat het bij de dood niet ophoudt.

Langs de weg en in de duinen staan vele bankjes. De meeste hebben een nummer (bijv. WM9 aan het Nollenpad in de duinen van Wimmenum). Toch zijn er ook bankjes met een betekenis.

Maandag 17 oktober. Onze kledingbank is gesloten, maar met twee lieve collega’s ben ik een paar uur bezig met setjes kleding uitzoeken voor de minimodeshow in de Schulp. Bijpassende sieraden, schoenen, tassen combineren voor de doelgroep, die zo kunnen kennismaken met ons vrijwilligerswerk.

Waar ben je nou, God? Juist omdat-ie aan de lippen van een diepgelovige man ontsnapte, raakte die wanhoopskreet mijn ongelovige ziel. Urker visser Jan de Boer slaakte ’m. De godvrezende schipper van de UK-197 heeft steeds meer moeite met de beproevingen die hij, op aarde gezet om te lijden, dient te ondergaan. Hij vond in verslaggever/domineeszoon Wierd Duk iemand die zijn klaagzang begripvol noteerde.

Tien jaar geleden werd ik 40. Tien jaar geleden! In die jaren is er zoveel gebeurd. Alles veranderde. Mijn burgerlijke staat, mijn adres, mijn baan, een deel van mijn vriendenkring. Er kwamen mensen bij, er vielen mensen af. Mijn lieve families bleven, god wat een toppers, stuk voor stuk. En ook de twee pilaren van mijn bestaan die bleven. We hebben het hier natuurlijk over mijn kinderen.

Het komt wel vaker voor maar het blijft iets speciaals wat mij betreft; broers die samen in het eerste elftal van hun club spelen. Het is mij niet overkomen. Ik speelde nog in de A-junioren toen mijn grote broer overleed. Piet pendelde toen al een aantal seizoenen tussen het tweede en derde elftal van Zeevogels. Volgens mij is het hem in die jaren ooit één keer gelukt om binnen de lijnen te verschijnen van ons vlaggenschip. Notabene als invaller in de slotfase tijdens een oefenwedstrijd. Het is dus zeer onwaarschijnlijk dat wij ooit wel samen in één hadden gespeeld als hij niet op 23-jarige leeftijd verongelukt was.

Niets is zo trendgevoelig als kindernamen. De top drie van jongensnamen bestaat uit Noah, Lucas en Sem, bij de meisjes zijn de drie populairste namen Julia, Mila en Emma. Als je de komende jaren een van die namen over het schoolplein roept, is de kans groot dat er meerdere koppies tegelijk opkijken. Bij het roepen van Kees, Piet, Aaltje of Annie zul je tegenwoordig geen gehoor meer krijgen. O tempora, o mores.

Links een in de berm liggende vent die zich letterlijk in coma heeft gezopen, rechts een eveneens totaal beschonken jongeman die slingerend op weg naar het oude transportvliegtuig dat hem naar het Oekraïense front zal vervoeren nauwelijks nog op zijn benen kan staan: de eerste video die ik zag nadat Vladimir Poetin de mobilisatie had afgekondigd.

Aan het begin van het najaar verschijnen ze weer, de Scandinavische kauwen rond Zwartendijk. Ze zitten in de bosjes en zwermen rond het prominente gebouw boven op de duin. Hun geluid is wat naargeestig, zoals je in duistere films soms ook kunt horen. Misschien wel een passend geluid.

Het is voor achten op een donderdagochtend, ik rij naar Egmond aan Zee en denk na over ons werk in het hospice. Wij zijn mensen nabij in een bijzonder kwetsbaar moment van het leven. Maar hoe zit het met ons eigen leven, onze eigen kwetsbaarheid, vraag ik mij mijmerend af? Ik kijk in mijn denkbeeldige rugzak. Zonder dat ik erom vraag rollen er tranen over mijn wangen. Het liefst stop ik ze snel terug maar toch ga ik niet in verzet. Verzet helpt niet, verzet verstart. Even later kom ik aan in het hospice en las een pauze in. Pauzeren help. Stil staan bij wat is. Het geeft rust. Mijn collega Nathalie kan luisteren als geen ander. Ik vertel haar over mijn ondervindingen, mijn zorg om onze gasten, mijn eigen verdriet en over mijn gedachten die uitgaan naar de vrijwilligers die immers ook geconfronteerd worden met hun eigen verdriet. Hoe zal het zijn met de familie van Sylvia? Onze flinke en optimistische vrijwilliger die hoopte haar borstkanker te overwinnen en toch zo plotseling overleed. Ook haar collega-vrijwilligers waren geschokt en verdrietig. En hoe vergaat het onze lieve collega Antine nu werkelijk, nadat haar man bij ons overleed? Er was nog meer leed in onze gelederen: Jenny verloor haar moeder, Eileen haar vader, Wanda een zus, en ook anderen bleef verlies niet bespaard. Het levert betrokkenen vast overvolle rugzakken op. Alle vrijwilligers zetten zich bij ons met hart en ziel in en allemaal met een eigen rugzak. Op het scherpst van de snede tonen toch al deze mensen liefdevol medeleven aan onze gasten. Zelf begon ik ook met tranen die donderdag, 30 jaar na het verlies van onze dochter. En zonder me te verzetten werd ik vervolgens bewust van ieders rugzak. Nathalie stelde een pauze voor die donderdagmiddag. Een pauze om naar het Mariabedevaartsoord in Heiloo te gaan, naar de Middeleeuwse Runxputte. We willen er al zo lang samen heen. “We gaan, dit is de juiste dag” zegt ze. Bij de entree van de kapel zien we onze vrijwilliger Hans die in zijn bijzijn zo plotseling zijn beste vriend verloor. Ongetwijfeld is hij daar om dezelfde reden als wij; om te bezinnen, te pauzeren en het licht te ontsteken voor al degenen die ons zijn voorgegaan. Daarna keren we terug naar het hospice en gaan we door met ons werk. Later op weg naar huis kijk ik dankbaar terug op deze bijzondere dag en besluit ik meer pauzes in te lassen. Voor mezelf maar vooral om er dan ook weer te kunnen zijn voor de ander. Met elkaar voor elkaar!

Vanaf m’n 18e ben ik jaarlijks met kleine en grote groepen ‘pelgrims’ naar die bijzondere plaats aan de voet van de Pyreneeën geweest. Eerst als ‘hotelbrancadier’, dat is een begeleider van pelgrims die in de rolstoel zitten en hen in het hotel van- en-naar de kamer te brengen. Soms ook op-en-van-bed halen. Later ging ik mee als geestelijk begeleider en heb vooral heel veel mooie herinneringen gekregen dankzij de reizen met Charles Bak en Dick Makkes van Bakreizen.

Afgelopen zomer is dhr. Groefsema overleden. Hij was flink oud geworden. Wat oudere Derpers kunnen zich wellicht zijn naam herinneren. Een van de notabelen van het dorp in oude tijden. Hij was jarenlang de directeur van het postkantoor in Egmond aan Zee aan het begin van de Zuiderstraat. Je kwam daar door een zware draaideur binnen en bereikte een statig hoge ruimte. Logisch, want het gebouw was een kerk geweest.

De kerk een museum? De hele warme droge zomer was het een komen en gaan van mensen die wilden genieten van zon, zee en strand. Nu neemt de grote stroom badgasten langzamerhand af in ons mooie dorp. Zo vaak mogelijk stonden de deuren van onze oud- katholieke kerk open en we mochten gedurende de zomer duizenden mensen ontvangen. Waarom komen mensen binnen? Met verbazing heb ik me dat afgevraagd. Want zodra de deur open gaat, staan er mensen op de stoep. Daar hoef je verder niets voor te doen. De afgelopen jaren is er een landelijke actie geweest om grote monumentale kerkgebouwen te bewaren voor de toekomst als cultureel erfgoed. Kerken werden gepromoot als grootste musea van Nederland. Kerkgebouwen bepalen vaak het beeld van een straat, dorp of stad. Zeker de grote oude gebouwen zijn ook nauw verbonden met de geschiedenis van de stad. Dit geldt ook voor de Egmonden: de verschillende kerkgebouwen (en abdij) hebben allemaal op hun eigen manier te maken met de geschiedenis van onze dorpen. Ik denk niet dat mensen vanwege het cultureel erfgoed onze kerk binnen stapten. Sommigen waren natuurlijk gewoon nieuwsgierig: als er een deur open staat, die vaak gesloten is, wil je even kijken. Anderen komen bewust om een kaarsje aan te steken voor een dierbare of voor een concrete situatie. Maar veel mensen komen ook vanwege de rust of de stilte. Even een paar minuten of langer, niets doen. Alleen zitten, kijken, luisteren, mijmeren, denken, of juist de gedachten de vrije loop laten. Is dat de aantrekkingskracht van een kerkgebouw? Een plek om stil te worden, je bent welkom zoals je bent. Er wordt niets verkocht, consumptie is niet verplicht, je hoeft zelfs geen beleefdheidsgesprekje aan te knopen. Al stonden er altijd vrijwilligers klaar om informatie te geven of te luisteren. Al die uren was het vaak stil, de zachte muziek op de achtergrond accentueerde die stilte. Soms wordt er een verhaal verteld waar je zelf stil van wordt: een vrouw met een kleine jongen vertelt in gebrekkig Engels dat zij Oekraïense is. En ze wijst naar haar zoontje: zijn vader is Russisch. Het wereldpolitieke drama in een paar woorden. De kerk een museum? Nee, de kerk een plaats voor mensen van nu, met verhalen van nu. En voor de toekomst??? Pastoor Joke Kolkman

Als je wilt weten wat er echt in Egmond speelt, kan je het beste naar de kapper gaan. Gelukkig komen er daar steeds meer van. Vroeger had je één barbier op vijf bakkers. Nu heb je tien hairsalons op één bakker.

Spannende dagen breken aan voor politiek Bergen. De reactietermijn voor de sollicitatie naar de functie van wethouder is gesloten en wellicht vinden nu door het selectiebureau uit Noord-Brabant de eerste gesprekken plaats. Een selectiebureau dat wethouderskandidaten moet beoordelen….. en dan ook nog een assessment moeten doen… mensen die gereageerd hebben lijken zich ambtenaar te moeten gaan voelen….

Een van mijn favoriete bezigheden als tekstschrijver is schrijven voor derden. Meermalen heb ik als freelance tekstenmaker speeches mogen schrijven voor iemand anders. De baas van een academisch ziekenhuis, de voorzitter van een liefdadigheidsorganisatie, de enige echte nationale Sinterklaas, de CEO van een groot techbedrijf en nog wat belangrijke mensen die wegens tijd- of inspiratiegebrek hun toevlucht namen tot een toesprakenschrijver.

De Kledingbank Noord Holland Noord te Egmond aan den Hoef drijft op vrijwilligers. Sommigen komen een paar keer in de week, anderen een keer in de maand en weer anderen flexibel als ze tijd en zin hebben. Zonder hen geen kledingbank. Geen hulp aan de 7000 (!) mensen die wij aan kleding, schoenen, speelgoed, klein huisraad helpen. Sinds kort draait ook ons voedsellokaal op volle toeren.

In februari 2021 opende het Hospice zijn deuren. We waren klaar voor de start. Onze eerste gast ontvingen we in maart, vrijwilligers waren enthousiast en goed voorbereid om deze gast formidabele ondersteuning te verlenen. Mijn collega Nathalie en ik konden niet wachten op een volgende gast en weer een volgende gast. We wilde graag de nog vrije kamers benut zien en zo ontstond een ritueel. Zodra de telefoon ging kregen we hoop en deden we een dansje. Dit dansje stond model voor onze hoop op een telefonische aanvraag voor opname. Niet dat we willen dat iedereen sterft maar wel dat iedereen ons weet te vinden als het nodig is. Gelukkig kregen we steeds meer bekendheid. Inmiddels worden we door ziekenhuizen en huisarts binnen en buiten de regio gebeld of we plek hebben. Onze goede zorg, de aandacht en liefde die wordt verleend aan onze gasten geeft vertrouwen. Dat brengt met zich mee dat we geen tijd meer hebben om te dansen. Sterker nog, soms staat de telefoon roodgloeiend en moeten we ‘nee’ verkopen omdat de 4 bedden bezet zijn. Gelukkig hadden we plek voor Ko toen zijn huisarts belde, Ko, een echte Derper uit Egmond aan Zee, was ernstig ziek. We waren blij dat er ruimte vrij was, want voor de Egmonden en omgeving is dit hospice oorspronkelijk gebouwd. Ko kwam binnen in een rolstoel, zonder energie. Hoe realistisch deze grote man ook was, zijn huis voor altijd verlaten viel niet mee. Al snel kwam daar verandering in; Ko wist zijn draai te vinden bij ons. Sterker nog, Ko knapt op. Hij komt zelfstandig lopend naar de huiskamer, raakt minder benauwd en moe en zit na het ontbijt gezellig aan tafel zijn krantje te lezen. Ko kent de gewoontes van zijn huisgenoten en helpt daarin graag een handje mee en als wij iets kwijt zijn in de keuken, weet hij waar het gebleven is. Ko begon lang geleden met werken als zeevisser. Voor zijn ‘meissie’ kwam hij aan wal. Ze hadden mooie jaren samen en kregen een zoon. Helaas overleed zij te jong. Ko werd niet lang daarna verrast door een nieuwe liefde waar hij 24 jaar mee samen was. Hij kan daar glunderend over vertellen en voelt zich bevoorrecht. Ja, wat dat betreft heeft hij geluk gehad vindt hij. Nu is hij ziek en verblijft hij bij ons. Het gaat goed met hem, zelfs zo goed dat hij buiten een ommetje loopt en zijn huisarts heeft gevraagd of hij bij ons wel op z’n plek is. Medisch onderzoek heeft aangetoond dat zijn ziekte een chronische aandoening is geworden en dat hij voldoende conditie heeft opgebouwd om in de nabije toekomst het hospice te verlaten. Ko is blij en als het aan hem ligt doet hij een dansje en gaat hij met goede zorg een nieuw avontuur aan. Dat wensen we hem van harte toe. Hij is een dankbare gast, een vriendelijke Derper. Het moment komt in zicht dat we Ko in levenden lijve kunnen uitzwaaien. Dat is meer dan een dansje waard.

Gewoon effe: wat wonen we toch in een heerlijk Dorp! Het zit en zat stampvol met toeristen. Je ziet ze regelmatig ‘s ochtends met een strandkar, dan wel rugzakken, waar aan alle kanten plastic scheppen uitsteken, naar het strand gaan. De kinderen met een verwachtingsvolle blik: de kuil die ze gaan graven zou wel eens aan de andere kant van de wereld uit kunnen komen.

Van kinds af aan, hè? Vergis je niet. Van kinds af aan vraag ik mij af waarom we ook zuinig moeten doen met water, zoals mijn moeder mij al streng liet weten nadat bij ons thuis ons allereerste douchehokje was geïnstalleerd - en ik dus niet langer in een teil hoefde te worden gewassen.

Ik weet niet hoor. Wat ik dáár nou weer van moet vinden. Waarvan? Van ‘sensitivity readers’. Als het begrip u nog niet bekend is: dit is weer een nieuwe tak van sport binnen de literaire wereld. Of eigenlijk meer nog: binnen de uitgeverijbranche.

Nee, een groenpetter is hij niet. Vermoedelijk doet hij iets in de bouw. Zowel zijn witte Citroën Berlingo als zijn imposante postuur suggereert dat, net als zijn kleding trouwens.

We hebben al een tijd zwart goud, waarvan uiteindelijk onze heilige koe leeft. We hebben in het voorjaar (officieel vanaf de tweede donderdag in april) het witte goud, dat met gekookte aardappelen, ei en ham de inwendige mens verwent. Asperges dus. En alsook het rode goud (saffraan) en het groene goud (algen). Met de huidige droogteperiodes gaan al geruchten dat water blauw goud is.

Het is eind december. Ik rij naar huis. Het gesprek met de familie was ingrijpend. Ze wilden kennismaken met mij in verband met het aankomend overlijden van hun broer. Ik had de familie uitgenodigd om de ruimte te bekijken waar het afscheid plaats zou kunnen vinden.

We hadden aan afspraak aan de Loenermark in Amsterdam Noord. Ik had me, dacht ik, goed voorbereid door op de kaart te kijken hoe ik moest fietsen vanaf het parochie centrum aan de Kamperfoelieweg 209. Dus met goede moed op de fiets. Maar al waar ik uitkwam, geen Loenermark. Wel heb ik op die verdwaalrit het BovenIJ ziekenhuis ontdekt, da’s ook handig. Zo begon m’n ontdekkingstocht in Amsterdam-Noord, de nieuwe plaats waar ik werkzaam ben geworden.

De courgettes worden in grote hoeveelheden uit duin gehaald. Hier thuis liggen er nu meer dan tien te wachten op verwerking. Eigenlijk best wel wonderlijk, de konijnen die rond onze Datsja huizen, eten nagenoeg alles wat we proberen te laten groeien. Zelfs de bonen en uien moet er aan geloven (ja ik weet het, zorg voor een hek, van fijn kippengaas….)