Column Hanneke Mooij: Loslaten is ook accepteren
Onlosmakelijk met elkaar vervlochten die twee
Gepubliceerd: 29 oktober 2021
Tussen Bergen en Egmond fiets ik langs de Herenweg en moet mijn uiterste best doen om me – ik ben tenslotte verkeersdeelnemer – te concentreren op het fietspad en de velen die daar op deze werkelijk schítterende oktoberdag gebruik van maken. Net als iedere herfst trakteert de natuur ons op een ongekende kleurenpracht en laat ons elk jaar weer op deze manier weten hoe belangrijk het is om los te laten.
Ja, loslaten is zéker niet altijd een makkelijke opgave maar wel zo nodig om verder te kunnen. Eens las ik ergens “Loslaten is het moeilijkste dat er is. Maar zonder loslaten blijf je zitten waar je eigenlijk niet wilt zijn”. Dat vind ik een mooie uitspraak en deze schoot me te binnen terwijl ik al fietsend van duizenden herfstbladeren genoot.
Ik kwam net bij een lieve vriendin vandaan die in verband met wat fysieke problemen rolstoel gebonden is. Jaarlijks verblijft zij enige tijd in een mediterraan land en hecht veel waarde aan haar onafhankelijkheid en zelfstandigheid. Lieve vriendin wordt ook een dagje ouder en de lichamelijke sores neemt wat toe. Dus beginnen er zich toch wat vraagtekens te vormen over 2022; kan zij dan wel naar haar geliefde plek in het warme zuiden? Quasi nonchalant geeft ze een draai aan het gesprek “Nou ja, dat zien we dan volgend jaar wel” maar – tenzij ik me vergis – zie ik een vleug onzekerheid in haar ogen. En realiseer ik me dat loslaten ook accepteren is.
Daar hebben we weer zo’n lastige. Onlosmakelijk met elkaar vervlochten, die twee. Donderstralen zijn het, je zou ze het liefst een kopje kleiner maken! Ondertussen ben ik thuis aangekomen en pluk ik wat post, de krant en de ‘Dorpsgenoten’ uit de brievenbus. Deze kopt op de voorpagina “De natuur op zijn mooist in de herfst”. De bijgaande foto’s zijn jammer genoeg niet in kleur en ik voel me zomaar even verbonden met al die anderen die, net als ik, deze woorden als pure waarheid ervaren.