We hebben al een tijd zwart goud, waarvan uiteindelijk onze heilige koe leeft. We hebben in het voorjaar (officieel vanaf de tweede donderdag in april) het witte goud, dat met gekookte aardappelen, ei en ham de inwendige mens verwent. Asperges dus. En alsook het rode goud (saffraan) en het groene goud (algen). Met de huidige droogteperiodes gaan al geruchten dat water blauw goud is.

Het is eind december. Ik rij naar huis. Het gesprek met de familie was ingrijpend. Ze wilden kennismaken met mij in verband met het aankomend overlijden van hun broer. Ik had de familie uitgenodigd om de ruimte te bekijken waar het afscheid plaats zou kunnen vinden.

We hadden aan afspraak aan de Loenermark in Amsterdam Noord. Ik had me, dacht ik, goed voorbereid door op de kaart te kijken hoe ik moest fietsen vanaf het parochie centrum aan de Kamperfoelieweg 209. Dus met goede moed op de fiets. Maar al waar ik uitkwam, geen Loenermark. Wel heb ik op die verdwaalrit het BovenIJ ziekenhuis ontdekt, da’s ook handig. Zo begon m’n ontdekkingstocht in Amsterdam-Noord, de nieuwe plaats waar ik werkzaam ben geworden.

De courgettes worden in grote hoeveelheden uit duin gehaald. Hier thuis liggen er nu meer dan tien te wachten op verwerking. Eigenlijk best wel wonderlijk, de konijnen die rond onze Datsja huizen, eten nagenoeg alles wat we proberen te laten groeien. Zelfs de bonen en uien moet er aan geloven (ja ik weet het, zorg voor een hek, van fijn kippengaas….)

Ook zoiets: de terrassen zitten vol. Op zich niet ongewoon bij deze temperaturen, en tot mijn grote vreugde stel ik daarbij vast dat hotpants en blote meisjesnavels weer helemaal in zijn. Al haast ik mij met verwijzing naar die laatste constatering te verklaren dat ik in volle overgave de boomergordel heb omgegespt, het hedendaagse disciplineringsinstrument dat mannen van mijn leeftijd tot het besef kan dwingen dat er alleen dan een actieve rol dient te worden gespeeld indien daar schriftelijk en in vijfvoud om is gevraagd.

Vrijdagmiddag, de telefoon rinkelt. Een spoed-aanvraag voor een man van 60 jaar met longkanker, vereenzaamd en niemand die hem kon verzorgen.

Klaar voor, jongens en meisjes? Daar gaan we, met z’n allen, op het refrein van Harry Belafonte’s ‘O, island in the sun’, dat niet zomaar is gekozen: het is het lied dat de zeldzame sombere buien van mijn moeder onmiddellijk verdreef. Let wel, slechts als je uit de Noord-Hollandse klei bent getrokken mag je de woorden meezingen. De rest neuriet mee.

Met een zucht van verkoelende opluchting voor zowel mijzelf als voor de natuur en zéker mijn tuin, zie ik het de hele ochtend regenen. En neurie ik de melodie van “Ritme van de regen" van Rob de Nijs. Je weet wel…”zachtjes tikt de regen tegen ’t zolderraam…” Nu is het me eerlijk gezegd al gauw te warm als de buitentemperatuur boven de 23 graden uitkomt. Dan heb ik al snel geen puf meer om ook maar iets te doen. En heb ik dus de afgelopen dagen voornamelijk lummelend in mijn eigen paleisje doorgebracht. Dat kan zo op z’n tijd héérlijk, nee zelfs broodnodig zijn volgens mij!

Vroeger zochten we in de dikke van Daele, maar tegenwoordig Googelen we naarstig het woord “ sponsor “ , en vervolgens popt de betekenis op: “ persoon of instelling, die financieel of materieel steunt “. Het werkwoord ( nou ja, werken…) is “ sponsoren”. Sportclubs, profs en/of amateurs, worden gesponsord. De sportievelingen sporten dan de longen uit het lijf met de naam van deze weldoener op hun rug, buik of ander lichaamsdeel.

De schrik van iedere stukjesschrijver – of liedjesmaker – is een writer’s block. Dat je op het laatste moment geen idee hebt waar het over moet gaan. Dat je met de beste wil van de wereld geen letter op papier kunt krijgen. Terwijl de deadline in je nek begint te hijgen.

De Raad van State heeft geen bezwaar tegen het plan van de gemeente Bergen voor een nieuwe sporthal en 34 koopwoningen. Een juridische afweging en geen inhoudelijke. Als ze hadden gekeken naar wat het plan voor de inwoners oplevert hadden ze het meteen in de prullenbak gekieperd. Maar daar gaat de Raad van State niet over. Daar gaat de gemeenteraad van Bergen over.

We zijn het een beetje kwijtgeraakt in onze beredeneerde en digitale wereld. Maar tante Lien had het nog, met volle overtuiging. Tante Lien was zo’n vrouw met een boezeltje en uitermate netjes. Altijd een welgemeende vriendelijke glimlach als je bij haar in de buurt was. Sprak plat Derps, getrouwd met Bertus, die niet de meest gezellige man was, om het voorzichtig te omschrijven. Met Lien kon je ook lachen en de laatste dorpsroddels doornemen, waarbij de familierelaties van het lijdend voorwerp uitgebreid werden doorgenomen.

De Bergense politiek is louter met zichzelf bezig. Men heeft een vreemde invulling van het politiek functioneren gevonden, om het eigen politieke disfunctioneren af te schermen. Geen coalitie en oppositie meer, dat is het mantra. Een lijst met onderwerpen en gaan met die banaan. Er wordt in de gemeenteraad gediscussieerd en vervolgens een besluit genomen. Eigenlijk dus een soort coalitie en oppositie per onderwerp…. In tegenstelling tot wat ik eerder schreef in een column hier, is het de bedoeling dat in dat politieke spel de verschillen tussen de politieke partijen wellicht duidelijk worden. Opdat we (de burgers) nog kunnen zien waarom we op wie gestemd hebben. Als we door dat politieke bos de bomen nog kunnen zien staan….

Iedereen die op vakantie gaat heeft zo zijn of haar eigen ritueel. Bij ons is het al een tijdje zo dat mijn vrouw, in goed overleg zoals dat heet, de richting aangeeft en ik uiteindelijk uit een accommodatie of 4 mag kiezen. Op zich is dat al lastig voor mij. De uitgezochte logeeradressen zien er allemaal spik en span uit en de reviews zijn overwegend positief.

Alleen de gedachte aan de jaarlijkse kermis op De Hoef leidt al tot een kater met muizenissen in het hoofd en opspelende darmen.

Ernst kwam bij ons door zijn keuze voor kwaliteit van leven. (Zie onderstaand  de link naar de column gepubliceerd op 3 juni 2022). Maar er ging al een heel mensenleven vooraf aan zijn verblijf bij ons. Dus genoeg te ontdekken met elkaar.

Op 15 juni jl. was het 1100 jaar geleden dat de toenmalige bevolking het gebeente van hun heilige Adelbert hebben opgegraven om het met meer eerbied onder te brengen in een kleine kloostertje meer landinwaarts. Dat kleine kloostertje moet hebben gestaan ter hoogte van de 'buurkerk'; het voormalig kerkje van de Protestantse Kerk Nederland dat naast de Abdijkerk staat. Translatio heet zo'n overbrengen en stond in de middeleeuwen gelijk aan een officiële heiligverklaring. Vanwege dit historische feit had Abt.Thijs Ketelaars me gevraagd of ik voor de schooljeugd iets van een lesbrief wilde schrijven om hen te vertellen over Adelbert en wat hij voor mensen van toen en nu betekende. Dat was een mooie uitdaging want Adelbert spreekt mij tot verbeelding en iets van zijn manier van leven probeer ik elke dag in praktijk te brengen door middel van de vriendschap. Vriendschap met de Eeuwige en met mensen. Na heel wat overleg, samen ook met een leerkracht van school kwamen we tot een lesbrief over vriendschap en een mooie manier van dat te verbeelden op een historische manier. Op dinsdag 14 juni toog ik naar de Windhoek om kennis te maken met de jongeren van de groepen 6, 7 en 8. Het 'hoofd der school' deed nieuwsgierig de deur open, we kennen elkaar nog niet en ik stel me voor. 'Oh...' zegt ze enigszins verbaasd. "Je lijkt wel verbaasd" vraag ik, zij bevestigd dit en zei me dat ze naar aanleiding van de verhalen op school dacht dat ik een oudere heer zou zijn. Ze had gehoord van de Bijbellessen die ik ruim 11 jaar geleden gaf in de groepen 7 en 8 en had bedacht dat dit door een oudere, ervaren pastoor was gegeven. Aangenaam kennismaken dus. Na een kort bezoek te hebben gebracht aan de kleuters was het tijd om met groepen 6, 7 en later ook 8 kennis te maken. Ze hadden gehoord dat ik zou komen en dat we naar de Abdij zouden gaan, maar waarom ? Eerst maakten we kennis, de meesten kenden m'n naam nog, vooral omdat zij zelf of hun oudere zus of broer door mij gedoopt was. 'Kent u mijn ouders ?', 'Weet u wie mijn opa en oma zijn ?' De antwoorden kwamen rap. Al pratend over gedoopt zijn en wie, wie kent liepen we naar de Abdijkerk waar ze de les over vriendschap zouden gaan meemaken. Het in die ruimte zijn en het mogen zitten in de koorbanken deed de sfeer al aardig vormen. Samen keken we naar een vlog van de 'influencer' Kalvijn over hoe hij en z'n vrienden denken over vriendschap. Daarna volgden een aantal vragen over bijvoorbeeld waaraan een goede vriend moet voldoen en waarom jij vind dat je een goede vriend bent. Deze vragen liepen uit op een stellingenspel. De jonge gasten stonden in een lange rij dwars in de kerkruimte. De stelling met 'ja' beantwoorden is een stap vooruit, met 'neen' een stap achteruit. Sommigen kwamen daarmee tot bovenop de koorbanken te staan. Ineens werd ook heel goed zichtbaar waar iedere klasgenoot stond in haar of zijn vriendschap. Waar stond Adelbert in zijn vriendschap ? Ik vertelde het verhaal van ene Eggo, een inwoner van wat vroeger Hallem genoemd werd en nu Egmond-Binnen heet en een tijdgenoot van Adelbert. Zij waren bevriend, Adelbert lag thuis bij Eggo en zijn vrouw en kinderen. Dat verhaal voerde ons terug naar Adelbert zijn tijd en naar wat er nog over is uit die tijd. De jeugd stond rondom het altaar en keken naar een glazenkistje waarin de schedel van Adelbert ligt en een stukje perkament waarop staat dat deze botjes echt van Adelbert zijn. 1100 jaar oud is dat perkament !! Op eenzelfde soort perkament mochten de jongeren schrijven wat voor hen vriendschap betekent. Eerst op een kladstrookje daarna op echt perkament. Iedereen deed grote moeite om zo netjes mogelijk haar/zijn verhaal op te schrijven. Letter voor letter waren ze bezig, net als de monniken van lang geleden die toen bezig waren boeken over te schrijven. De bedoeling van deze perkamentjes met hun woorden is dat ze in een lodenkoker gaan en worden opgeborgen in het 4e beeld dat op de Adelbertakker komt en het beeld van Eggo zal zijn, het beeld van de vriendschap. Wie weet dat over 1100 jaar jongeren opnieuw strookjes uit onze tijd zullen vinden en daarop lezen wat wij mensen van nu verstaan over vriendschap. Wellicht zullen zij met net zoveel verwondering staan kijken naar die strookjes als de jongeren van nu stonden te kijken naar dat 1100 jaar oude strookje bij het gebeente van onze eigen heilige. Stuk voor stuk vonden de jonge gasten het een prachtige les en onder de indruk van wat ze gehoord en gezien hadden gingen ze naar huis terug. Ik hoop dat velen van hen samen met hun ouders komende zondag naar de Adelbertakker gaan waarom 10:00 uur het grote feest van st.Adelbert gevierd gaat worden en de jongeren zelf de kist met hun perkamentjes plechtig samen met het gebeente van Adelbert zullen overbrengen naar de Abdijkerk. Weet je welkom !!

Is het een gevoel van nostalgie? Of misschien dichterbij mezelf: heimwee… De datum van 19 juni zit altijd een beetje rond de Visserijdag, we zagen dit jaar een mooie herdenking bij het monument en in de kerk. Herdenken en ook toch wat nostalgie. Maar meer nog is het de geboortedag van mijn moeder. Ze is geboren in Leeuwarden in het jaar 1928 en overleden in Derp toen ze 80 jaar oud was. Ze is vlak na de 2e Wereld Oorlog hier naar toe gekomen. Beetje verdreven uit het ouderlijk huis, haar vader was aan het eind van de oorlog overleden en haar moeder was een nieuwe relatie begonnen. Met een ietwat humeurige man. Derp was zich weer aan het opbouwen na de verschrikkingen. Het barstte nog van de kinderhuizen, Jannie begon in Huis ter Duin. Belandde kort daarna, door een conflict, in de keuken van Zwartendijk. Ze is haar haar hele leven wat scherp van de tongriem gesneden geweest…. Bijgaande foto laat haar zien met haar collega’s. Op de trap achter Zwartendijk. Ze zit midden boven. Links onder haar staat Neel Stam, de zus van mijn vader. Zij kreeg het aan aan haar blinde darm. Mijn moeder ging op ziekenbezoek in het ziekenhuis en liep daar mijn vader tegen het lijf. Hoppa samen naar de kermis in Alkmaar en het uiteindelijke resultaat van een en ander schrijft deze tekst. Op de foto is ook nog Gon te zien, later getrouwd met Engel Stam (Letjekak), een neef van mijn vader. Jawel de vader van John en Barbara. De foto symboliseert ook een belangrijke fase in ons Dorp. Als ik collega’s vertel dat ik uit een vissersdorp kom, zeg ik meteen dat het bij ons anders dan in Volendam is. Die lijken allemaal op elkaar. In Derp kwamen met de kolonies nieuwe vrouwen het dorp in. Velen zijn blijven hangen aan een Derper. Je moest wel in het dorp passen, je woordje klaar hebben. En de boel kunnen regelen als de vissers op zee waren. En dan ook rekening houden met het gegeven dat je altijd een vreemd kon blijven. Als mijn vader en moeder samen gingen wandelen, groeten de Derpers altijd met “He Jan”, alsof zijn vrouw er niet naast liep…. het is altijd wat blijven steken. Heel veel jaren later kwam ik te werken in het gemeentehuis Zwartendijk. Mijn werkkamer bleek de eerste slaapkamer intern van mijn vrouw te zijn. Ook een kloniemaidje…

Uit hoofde van mijn nevenfunctie als hondenfluisteraar - u kunt mij inhuren voor € 150 per uur, maar wel contant en in kleine coupures - wandel ik regelmatig langs de branding van Egmond aan Zee, waar zowel op strand Noord als op strand Zuid van april tot en met september een paar honderd houten huisjes en stacaravans staan, met alles erop en eraan, op een verhoogde en met schotten tegen het wassende water beschermde strook zand tegen de duinrand.

Graag vertel ik, als teamlid van Brigitte’s Heroes, over mijn deelname aan de Alpe d’HuZes 2022. Sinds 2012 weet ik dat ik genetisch belast ben met de BRCA-2 borstkankergenmutatie, waardoor een verhoogde kans op borstkanker en eierstokkanker bestaat. Na een aantal jaar van controles, heb ik in 2018 preventief mijn borsten laten verwijderen. Daarnaast zullen mijn eierstokken preventief worden verwijderd.

Stemmen op een politieke partij dan wel kandidaat van die partij, doe je ook omdat je het eens bent met de ideeën van die partij, dan wel de persoon. Daar zijn verkiezingen voor. Daarom worden in verkiezingstijd de verschillen tussen politieke partijen duidelijk gemaakt. Dat doen de partijen zelf en vaak ook de stemwijzer. Logisch, want kiezers willen weten waarop ze stemmen.

En daar was ie weer: de braderie in Egmond aan Zee. Gemist door velen. Zó leuk! Altijd gezellig en vooral ook om dan even op een terrasje het voorbij scharrelende volk te aanschouwen. Terwijl ik in het gezelschap van vrienden genoot van borrel & bite, moest ik glimlachend terugdenken aan een jaar of 3 daarvoor, toen ik in m'n eentje de terrasjes afstruinde... "Van mij mocht het. Van de chef ook. Maar de bedrijfsleider wil het niet" zegt de alleraardigste ober – wanneer hij mijn wijntje brengt – als antwoord op mijn eerder gestelde vraag om een halve portie bittergarnituur. Nadat ik er een paar keer lief glimlachend om heb gevraagd, gaat hij tóch - al hóór ik 'm bijna denken "pfff wat een lastig mens" - de bedrijfsleider vragen naar mij toe te komen. Nippend van mijn Sauvignon Blanc bereid ik mij voor op een norse, onvriendelijk en onfris riekende man. Maar nee, daar komt een supervriendelijk heerschap aangewandeld. Geen single, dat had ik reeds begrepen van zijn collega toen ik 'm daar gekscherend tussen neus en lippen door naar vroeg. Niet dat 't me daarom ging hoor, om alle misstanden meteen maar uit de wereld te helpen. De bedrijfsleider, om in Egmondse sferen te blijven noemen we 'm voor het gemak even Jaepie, gaat gehurkt voor me zitten (dat is dan wel weer vleiend) en vraagt naar het probleem. Het moet toch niet gekker worden. Probleem? Er is helemaal geen probleem, leg ik hem uit. Ik ben 'slechts' een single vrouw die bij haar wijntje wel trek heeft in een hapje, maar 8 ballen gaat zelfs míj wat te ver. "Het aantal singles in Nederland is enorrem en alleen maar groeiende. Alles is gebaseerd op basis van 2 personen! Bittergarnituur, last-minutevakanties..." en ik zie Jaepie lichtelijk verschrikken. "Nee, rustig maar" stel ik hem snel gerust "die discussie ga ik écht niet met je aan. Maar verplaats je nu eens in mij... Je gaat lekker een drankje doen maar een 1-persoonsportie bittergarnituur bestaat gewoon niet! Da's toch eigenlijk raarrrrrr...". Na nog wat tegengesputterd te hebben "ja maar dan gaan mensen eisen stellen... 2 bitterballen en 2 kaasstengels..." gaf hij uiteindelijk toe te zien wat hij voor me kon doen. De aanhouder wint. Ze waren heerlijk, de 4 bitterballen. Bij het bestellen van mijn 2e wijntje neigde ik licht ondeugend naar het bestellen van nóg een halve portie bittergarnituur maar ik hield me in. Als ik het AD mag geloven - en wie doet dat niet - zijn we momenteel met ruim 3 miljoen singles in dit kleine landje. En ligt het zelfs in de lijn der verwachting dat in 2050 de helft van alle Nederlanders alleenstaand is. Is eigenlijk geen nieuws hè, en ook de horeca ligt nou niet bepaald onder een steen. En bedienen wel vaker alleengaanden op hun terras. Dus het bestellen van 1 wijntje is geen probleem, maar een bijbehorend hapje is not done? Chapeau voor bedrijfsleider 'Jaepie', dat zijn collega's van de andere terrassen hier nog wat van op kunnen steken... proost!

In februari stelde onze zoon voor om mijn pensionering in Tirana te vieren. Even mannen onder elkaar. In eerste instantie keek ik hem niet begrijpend aan. Tirana? Het bleek dat dat de plek was, waar de finale van de Europacup waar Feyenoord aan deelnam, gespeeld werd. Wie weet….

Allemaal maken we deel uit van de consumptiemaatschappij, bewust of onbewust. Wat vragen wij, wat kopen wij, wat wordt er aangeboden? En hebben we dat nu echt allemaal nodig? Als je de reclamemakers mag geloven kunnen we echt niet leven zonder het ene of andere “vernieuwde” en of “verbeterde” product, waarvan men eerst de prijs verhoogd heeft en nu met korting aanbiedt. Als het reclameblok begint, ontwaakt mijn zaphand, om dan tot de ontdekking te komen, dat op alle andere zenders het reclamespook ook heeft toegeslagen…

Nog niet uitgepraat! Op kamer 3 is een man neergestreken die houdt van een uitdaging. Dat is maar goed ook, want hij kan niet meer lopen, niet meer praten en zijn nek forceert zijn gezicht naar één kant. De ziekte die hij heeft verkrampt zijn spieren, hij moet zich dus overleveren aan heel veel zorg en ondersteuning, maar zijn ogen blijven stralen. Hij stuurde zijn omgeving in april het volgende bericht: Ik ga op 11 april verhuizen! Verhuizen? Ja, ik ben toe aan een ‘nieuwe uitdaging’ in Hospice Egmond. ‘Hospice’ klinkt zwaarder dan het is. Ik ga voor : kwaliteit van leven en de omgeving! Ernst. Voor wie zou dit de grootste uitdaging worden? Hoe moeten wij met Ernst gaan communiceren? Zijn voortschrijdende ziekte tasten ook zijn handen en vingers aan, dus het bedienen van zijn elektrische rolstoel en zijn I-pad wordt een steeds zwaardere klus voor hem. Maar iedereen hier slaagt er in te ontdekken wat Ernst graag wil of juist niet wil. Duim omhoog of omlaag is de belangrijkste leidraad.En ja, we gaan allemaal voor het toevoegen van kwaliteit aan de dagen. ‘Hoe doe je dit Ernst’ vraag ik hem. ’Ik praat graag en jij kan je stem niet meer gebruiken?’ Hij tikt in op zijn I-pad: ‘Ik ben niet zo’n prater’. Wat een geluk, een man die vast nog honderduit zou willen vertellen ervaart zichzelf niet als een prater. We besloten samen deze blog te schrijven. ‘Ooit was ik een actieve man met een vrouw en kinderen, een loopbaan van ruim dertig jaar als projectleider en kwaliteitsmanager. In mijn vrije tijd actief in het volleyballen. Maar toen kreeg ik langzaam maar zeker toenemende concentratieproblemen en veranderde mijn reactiesnelheid, ook merkbaar voor derden, zeker in mijn sport. Tijd voor diepgaand onderzoek.’ ‘De uitslag was een klap: een onbehandelbare, voortschrijdende aandoening met een levensverwachting van 6 tot 9 jaar. Dat hakte er wel even in, temeer omdat die termijn al bijna verstreken was.’ Na dit verschrikkelijke nieuws werd Ernst nogmaals uitgedaagd. Hij viel met zijn fiets, brak vele botten en kwam dus eerst in het ziekenhuis, en vervolgens in een verpleeghuis terecht. Een volgende val met een rollator was noodlottig. Een elektrische rolstoel werd zo noodgedwongen zijn kompaan voor altijd. Hij verkende zijn opties en besloot bij ons alle hulp te omarmen. En zo zit hier een man voor me met stralende ogen, met gevoel voor humor en in staat zich over te geven aan helpende handen. Is dat waarom zijn naam betekent: ‘Vastberaden optreden, vooral in de strijd’? We concluderen: hier hebben we een gezamenlijk doel: kwaliteit toevoegen aan zijn dagen! Als ik hem wijs op de moed om ook over het einde van zijn leven in gesprek te gaan, pakt hij zo snel als hij kan zijn toetsenbord om ‘Ik ben aan het leren’ met de nodige moeite ( wat doen zijn vingers toch steeds moeizamer mee) in te toetsen. Ons gesprek gaat verder over het verleggen van zijn grenzen door zijn ziekte. Maar hij wil ook graag uitleggen hoe een echte Zaankanter aan de liefde voor een ‘landje’ in de Egmonder duinen kwam. We zijn dus echt nog niet uitgepraat!

Beste Wills: Doordat wij de hoogbejaarde eigenaar kennen die ervan af wilde heeft een vriend, die wij erover tipten, met weinig inspanning en ver onder de marktwaarde een huisje kunnen kopen op een heerlijke plek. Sindsdien gedraagt hij zich alsof dit zijn eigen verdienste is: “Ik heb dat gekregen omdat ik daar toevallig was, iets van planten weet, hij me aardig vond….”. Hij heeft ons niet bedankt en is er ook naar ons toe niet heel blij of enthousiast over. Ben ik een deurmat, pathetisch op zoek naar erkenning of hier terecht verongelijkt over? Beste Verongelijkte: ‘A good deed never goes unpunished’, betekent met de beste bedoelingen iemand helpen om vervolgens door deze persoon te worden teleurgesteld, bestolen, verraden of opgegeten, zoals de kikker door de schorpioen in de fabel van Aesopus. Dat is andere koek dan we geleerd hebben uit de Bijbel en van moralistische filosofen: ‘wie goed doet goed ontmoet’. Ons is nooit een rozentuin beloofd en vroeger of later kom je erachter dat delen, een goede daad, iemand iets gunnen of helpen zowel ‘voor wat hoor wat’ betekent als ook ‘stank voor dank’. (Uit eigen ervaring: Ik had een heerlijke plek in Egmond aan Zee die ik kwijt geraakt ben omdat het in mijn ogen eerlijk was de huurrechten 50/50 te delen.) Zo worden we gaandeweg minder naïef, zakelijker en harder. Welcome to the jungle. En toch. Omdat iemand jou te kort doet, hoef jij niet rancuneus te worden want dit gaan niet over de ander, dit gaat over jou. De grootste uitdaging- tevens de belangrijkste- in ons leven is het goede te willen doen ongeacht of je gewaardeerd wordt, beloond, bedankt of er zelf voordeel van hebt. Niet dat je er bij voorbaat al vanuit moet gaan dat je slecht behandeld zult worden, maar wees er ook niet verbaasd over en reken niet op karma, gerechtigheid of dankbaarheid. Doe wat goed is, behandel anderen zoals je zelf behandeld zou willen worden, doe voor anderen wat je zou willen dat zij ook voor jou deden, los problemen of maak ze tenminste dragelijk. Accepteer dat er mensen zijn wier morele kompas defect is en die alleen voor eigen voordeel gaan. Met jouw antenne is niets mis. De kikker heeft niets fout gedaan, het was de schorpioen. www.beter-samen.nl Amsterdam, Heiloo,Texel.

Hoe doen mensen dat toch, heb ik mij vaak afgevraagd. Mensen die ver bij zee vandaan wonen. De zee heb je nodig, toch?

Langs de lijn van een Egmondse voetbalclub hoorde ik het nieuwtje dat burgemeester Halsema van Amsterdam de terras-herrie wil aanpakken. Zoals van Egmonders mag worden verwacht, had de brenger van het nieuws daarbij ook een uitgesproken opinie. Het plan van Halsema werd in zijn volgende zin meteen neergesabeld als wappie.

Het is even over negenen, de deur van de pastorie aan het Kerkplein in Egmond-Binnen staat open en er lopen mensen binnen. In de eerste gang staan een aantal rollators en ik hoor een gezellig geroezemoes uit de kamer komen. Het is hier gezelliger dan in de wachtkamer van de huisarts. Wat voorheen m’n werkkamer was en de grote kamer daarachter is nu de huiskapel. Sinds de kerk dicht is hebben een aantal parochianen zich er hard voor gemaakt om zo lang het kan, op de woensdagochtend een viering te organiseren.

De Tweede Wereldoorlog heeft mij altijd gefascineerd. Soms probeer ik me voor te stellen hoe het was om in die tijd te leven. Hoe het zou zijn om een Jodenster te moeten dragen en om al die verafschuwde en wantrouwige blikken op jou gericht te voelen.

Mijn werkzame leven begon op 17-jarige leeftijd bij Rabobank ‘de Egmonden’, waar ik zeven jaar gewerkt heb. Voornamelijk in ‘Derp’. Wij hielpen klanten nog heerlijk ouderwets aan de balie, later achter kogelvrij glas, zonder computer en met onze schrijf-en telhanden. Als ik nu klanten van vroeger zie lopen, weet ik van velen nog hun rekeningnummer. Om privacy redenen zal ik hier geen demonstratie geven…...

Full house Een huis vol gasten uit de Egmonden. Onze vier bedden allemaal bezet, het is dus druk en bedrijvig: ‘Full house’. Het doet me denken aan een spelletje poker. Maar hier in huis wordt niet gegokt. Hier spelen we op zeker, alles uit de kast voor verlichting van ongemakken als die er zijn. De verpleging richt zich op het medische stuk en dat doen ze goed! Betrokken en kundig kunnen ze horen wat de gast het liefst zelf wil. Niet pushen maar adviseren, de mening van de gast als leidraad. Bijstaan, niet overnemen en waar nodig daadkrachtig gaan voor comfort voor iedereen. Het leven wordt nu dus door vier gasten bij ons geleefd. Voor hen best een gok om de vertrouwde omgeving los te laten en voor het laatste stukje leven alles uit handen te geven aan mensen, professionals weliswaar, die men niet kent. Dat is even wennen maar is zeker de gok waard. Zoveel onzekerheid over hoe de weg naar het einde zal verlopen wordt uit handen genomen door kwaliteit van zorg en warme armen van verpleegkundigen en vrijwilligers. Onze gast van kamer 3 schilderde zelf doeken; hij bracht er een aantal mee. Al snel stond er een vrijwilliger op de ladder om een ophangsysteem in zijn kamer te bevestigingen. Onze gast op kamer 1 luistert graag naar klassieke muziek en houdt van stilte, dus daar is rust en een afwachtende houding. Mijnheer van kamer 2 leest graag de krant en komt gezellig ontbijten en koffiedrinken in de huiskamer en is altijd in voor een geintje. Mevrouw van kamer 4 geniet van al haar bezoek, een kamer vól bloemen en van de zelfgemaakte soep van haar zoon; we eten er allemaal van mee. Later, als ik naar huis wil gaan, zit iedereen samen aan tafel. Ik blijf nog even, het eten ziet er heerlijk uit, de gezelligheid aan tafel is verrijkend; werkelijk ‘Full House’. Als ik dan toch wil vertrekken staat er een goddelijk toetje op tafel. Prachtig versierd met bloem en munt. Dat het leven hier gewoon door gaat kan een relativerende werking hebben maar de ogenschijnlijk kleine verrassinkjes keer op keer maken dat onze gasten uit de Egmonden zich soms op vakantie voelen. Wil je ’s middags warm eten? Geen probleem, wil je vis op vrijdag? Doen we! Wil je dat onze vrijwillige kapster komt? Komt voor elkaar. Zin in een handmassage? Natuurlijk kan dat. Wil je met rust gelaten worden? Dan doen wij de deur dicht. Maar altijd staat onze eigen deur wagenwijd open want er komt een moment dat een gast verzwakt en het leven langzaam vraagt om inkeer. Op dat moment valt er niets te wikken of te wegen en is er niets te gokken, op dat moment neemt het leven of misschien wel de dood de regie in handen. Op dat magische moment in ons bestaan, waar we zo goed als geen zeggenschap over hebben, zal de natuur ons de weg helpen gaan. Wij helpen mee en staan bij, wij houden vast en laten los, wij omarmen en maken ruimte, we geven vertrouwen, want dat is wat we doen. En dan zien we zachtheid, overgave en een laatste adem.

Beste Wills: Mijn vriend en ik hebben een meningsverschil over het delen van onze wachtwoorden. Ik wil dat we ze van elkaar weten, hij niet, omdat dat voor hem een inbreuk is op zijn privacy. Ik denk niet dat hij iets te verbergen heeft, maar het voelt als een gebrek aan vertrouwen in mij en daarmee onze relatie. We hebben samen besloten jou te vragen ons hierbij te helpen. Hoe denk jij over het delen van wachtwoorden voor telefoon, computer en laptop? Beste Vertrouwen: ‘Ik heb geleerd dat je alleen met elkaar verder kunt komen door vertrouwen, niet door conflict’, aldus Louis van Gaal in de film ‘Louis’ nu te zien in de bios. In relaties is vertrouwen niet de belofte dat je elkaar nooit pijn zult doen. Het is riskeren dat je elkaar pijn zult doen en erop vertrouwen dat als dat gebeurt, je er voor elkaar zult zijn, aardig bent, voor elkaar opkomt. Wat te doen met jullie wachtwoorden. A. Jullie delen de wachtwoorden en vertrouwen erop dat de ander de wachtwoorden niet zal gebruiken om te gaan spioneren. B. Jullie delen de wachtwoorden niet omdat jullie erop vertrouwen dat de ander niets te verbergen heeft en geloven in individuele vrijheid en privacy. Of je deelt de wachtwoorden, behalve die welke je niet deelt. Iemand kan altijd iets voor je verborgen houden, dus het is niet het ultieme gebaar dat jij ervan maakt. Waar het om gaat is het vertrouwen en dat ontbreekt blijkbaar bij jullie. Het is de omgekeerde volgorde als je je vriend pas vertrouwt als je zijn wachtwoorden krijgt en dus ‘controle’ hebt en desnoods je eigen onderzoek kunt doen als je moeite hebt hem op zijn woord te geloven. Of dat hij er bij voorbaat al van uitgaat dat jij ongevraagd in zijn computer gaat lopen snuffelen en daarom alles achter slot en grendel houdt. Wat denken jullie zelf, is dit een goed uitgangspunt voor jullie relatie? Krijg ik nu een lintje volgend jaar? (PS: Een zijsprong, maar zorg wel dat er sowieso altijd iemand bij je wachtwoorden kan voor het geval je dat onverhoopt komt te overlijden of anderszins wilsonbekwaam wordt. Voorkomt een berg ellende).

Ze loopt behoedzaam op het kale reepje zandgrond pal achter mijn huis en stapt wat verlegen op me af. Doordat mijn paleisje wat hoger ligt dan de grond eromheen, kijkt ze naar me op. Met een weids gebaar spreidt ze haar armen naar de bollenvelden achter haar, waar duizenden tulpen in diverse kleuren in al hun pracht en praal volop staan te bloeien. Vol ongeloof kijkt ze me aan maar vraagt heel serieus “Is this all yours?” waarop ik het niet kan laten en bevestigend knikkend met een lange uithaal antwoordt “Yeeeeeeeeeeeeeeees, it’s all mine!” Ik kijk haar aan en nog geen 5 seconden later schiet ik onbedaarlijk in de lach en val door de bollenmand. “No, no it’s not mine, I am just very lucky to live here so I can enjoy this beauty. Every single year!” Ze kan hartelijk om mijn grap lachen en vraagt of ze foto’s mag maken. Maar natuurlijk. Dus loopt ze naar de rand van de bloembedden en schiet er lustig op los met haar mobiele telefoon.