Column Nico Knol: Een poezebeest in de pastorie
Gepubliceerd: 19 juli 2024
Begin juni 2016 belt Rick Braak, telg van de ‘kermisfamilie’, mij op. Hij vertelt over een poes die ze kort geleden in huis hebben opgenomen omdat het elders geen plek meer kon hebben. Een noodgreep. Bij hen in huis liepen drie katers rond en ’t lieve poezebeest bleef boven in de strijkkamer. ‘Jij had toch ook een poezebeest in de pastorie?’ vroeg hij. Ja dat klopte. Op de pastorie van Egmond-Binnen liep Purdy rond, ‘de pastóriepoes’. Hij wist het nog omdat zijn familie jaarlijks met de kermis voor water en elektra aan de pastorie gekoppeld stonden. Helaas was dat lieve dier oud en ziek geworden en in 2015 overleden.
Of ik de poes van Rick wilde overnemen. Hij stuurde mij een foto van een jong dier op een kastje die uitermate chagrijnig uit haar koppie keek. ‘Brengen!’ zei ik en zo kwam Nimmie in m’n leven. Als snel maakte ze het huis eigen en bleek een hele nieuwsgierige dame te zijn. Alle deuren moesten open. Zelfs kastdeurtjes wist ze behendig open te krijgen. Het kostte van een antieke kast zelfs de sierplint die op het deurtje zat. Open die handel!
Een echt binnendier. Ze taalde er niet naar om naar buiten te gaan zelfs als de ramen van het dakraam open stonden zat zij heerlijk op het vensterbank te kijken maar sprong er niet uit. Dat deed die vorige wel en liep dan een rondje ‘goot’ rondom huis alvorens weer naar binnen te springen.
Binnen een jaar had ze het voor elkaar en woonde ik in háár huis. Een engel op poezenpootjes, zo lief en troostend. Haar aanwezigheid was zelfs helend en heeft wie hier ook thuis is door een zware periode geholpen.
Zonder al te veel lichamelijke problemen is Nimmie een dame op leeftijd geworden tot de afgelopen maanden. Ineens ga je veranderingen merken. Ze ligt niet meer op haar ‘troon’ en het eten wordt minder. ‘Ouderdom’ zei de dierenarts, ‘maar wel in de gaten houden.’ Na een paar onderzoeken blijkt er een ruisje bij haar hart te zitten en de schildklier werkt overmatig. Ze valt in rap tempo af en de zorgen nemen toe. Als je 8 jaar elkaars huisgenoot bent dan heb je zorg voor elkaar. Zij als een goed moederoverste zorgde voor ons en wij voor haar. In het achterhoofd speelt de gedachte al dat een poezendier van 14 jaar een echte senior is en zo af en toe oefen je de gedachte dat er een tijd gaat komen dat ze er niet meer zal zijn.
En dan in eens, in een nacht tijd veranderde haar ademhaling, zwaar en moeizaam. Net als bij Purdy heb ik haar aangekeken en gevraagd of het goed is om haar te helpen, haar te verlossen voordat het erger gaat worden. Zachtjes deed ze haar ogen dicht en open; een bevestiging. Op een zondagmorgen, zeer in de vroegte reden we met haar in een mandje naar Zwanenburg naar het dierenziekenhuis. Daarheen werden we doorverwezen. De arts onderzocht haar en kwam tot de conclusie dat ze een hartinfarct had gehad en het nu snel minder zou worden tot benauwens aan toe. Ze mocht gaan en die ochtend werd ze op het erf in het grafje van die andere lieverd bijzet. Een dag van rauwe rouw die de dagen daarna na golfde.
De grote troost is dat iets van haar energie, net als die van Purdy, nog altijd in huis te voelen is en soms ook te zien. Net als toen. Je hoort ze niet door die poezenpootjes maar ineens zijn ze daar…. anders ja. Maar nog altijd aanwezig.