Column Nico Knol: Er gebeurde een wonder
Gepubliceerd: 10 november 2023
Met een wonderlijke mix van West-Friezen en Noordelingen (A’dam-Noord) mocht ik 2 weken geleden met een nachtbus op bedevaart naar Lourdes. Jaarlijks organiseren Yvonne Heddes uit Ursem en ik een bedevaart naar deze wereldberoemde bedevaartsplaats aan de voet van de Pyreneeën.
Op zondag 22 oktober op het einde van de middag kwamen de pelgrims samen met Yvonne en de chauffeur bij mij in Amsterdam-Noord om samen te eten voordat we op reis zouden gaan. Na het eten en voordat iedereen de bus in mocht, moest dat wonder op wielen eerst nog worden gezegend. Het was een splinter nieuwe touringcar en de eigenaar van het reisbedrijf hecht waarde aan zo’n zegening.
Ik ben al heel vaak naar Lourdes geweest en op diverse reismanieren, maar nog nooit met een nachtbus. Het beviel prima. Geen gesjouw met bagage naar overnachtingshotels, geen gestress op een vliegveld laat staan gedoe met een trein. Eén keer alles in het bagageruim en gáán! Onderweg was er genoeg tijd om elkaar beter te leren kennen en ging er van alles rond om te snoepen en te snaaien, met koffie, thee en andere drankjes tot ieders genoegen.
Aan het einde van de avond was er een lange ‘stop’ zodat iedereen even goed de benen kon strekken en gebruik kon maken van een schone sanitaire voorziening bij een grote parkeerplaats. Tijdens deze stop namen we afscheid van onze ‘aanrij’-chauffeur en begroetten wij de twee nieuwe bestuurders.
Toen eenmaal iedereen weer in de bus was gebeurde er een wonder. Waar ze het vandaan haalden snap ik nog niet, maar de hele bus veranderde in een soort van ‘fluffie’, zacht wollen geheel. Iedereen had kussentjes mee, dekentjes, oor- en oogkleppen, neksteunen en noem maar op. De stoelen gingen achterover en binnen de kortste keren was het merendeel van de pelgrims in slaap gewiegd. Het was een prachtig gezicht! De chauffeurs wisselen elkaar in de nacht af en ik speelde voor ‘koffiejuffrouw’ zodat de mannen goed wakker bleven.
Met koffietijd waren we op de plaats van bestemming en konden de koffers de bus uit. Alle tassen met ‘fluffie’ spul ook. Ik kom al vanaf m’n 18e in Lourdes en zie hoe mensen belast en beladen met allerlei sores op adem komen. De sfeer op het heiligdom doet je voelen hoe dichtbij hemel en aarde kunnen zijn en dat wij die verbinding tussen hemel en aarde zelf maken. ‘Ja’, wordt me dan vaak voor de voeten geworpen, ‘maar er is ook heel veel commercie’. Ja inderdaad maar als jij er zou wonen was je er ook een winkeltje of cafeetje begonnen of werkte je mee in een van de vele hotels en restaurants. Lourdes is jaarlijks goed voor zo’n 5 miljoen pelgrims en die moeten allemaal slapen en eten en willen allemaal iets meenemen voor thuis.
Tijdens zo’n bedevaart vertellen mensen mij heel veel. Door goed te luisteren en wat vragen te stellen kan wat aan emotie en zorg vast zit open worden gebroken. In de diverse vieringen wordt verwoord wat mensen beleven en krijgt iedereen de kans om geestelijk wat sterker te worden.
Een van de ontmoetingen wil ik u niet onthouden. Dat was namelijk met de jongste van onze chauffeurs, hij telt 25 lentes. Hij was zo onder de indruk van wat daar in Lourdes gebeurde. ‘Ja, ik ben gedoopt’ zei hij ‘maar geloven?’ Hij was daar tot de ontdekking gekomen wat geloven voor hem betekende en vertelde mij van z’n gevoel en ervaring. Volgens hem begint alles bij luisteren, jezelf open zetten voor wat de ander te zeggen heeft en voor wat alles om je heen jou te zeggen heeft. Dit onderwerp kwam ook op de terugweg naar voren. Tijdens een nachtelijk gesprek, hij aan het stuur en ik met koffie er naast, vertelde hij hoe deze ontmoeting met geloof, hoop en heel veel liefde iets in hem had veranderd. Omdat hij er naar geluisterd had. Zijn reactie en alle verhalen van de andere pelgrims lieten me weten dat het een top bedevaart was geweest.