Vanaf m’n 18e ben ik jaarlijks met kleine en grote groepen ‘pelgrims’ naar die bijzondere plaats aan de voet van de Pyreneeën geweest. Eerst als ‘hotelbrancadier’, dat is een begeleider van pelgrims die in de rolstoel zitten en hen in het hotel van- en-naar de kamer te brengen. Soms ook op-en-van-bed halen. Later ging ik mee als geestelijk begeleider en heb vooral heel veel mooie herinneringen gekregen dankzij de reizen met Charles Bak en Dick Makkes van Bakreizen.

Afgelopen zomer is dhr. Groefsema overleden. Hij was flink oud geworden. Wat oudere Derpers kunnen zich wellicht zijn naam herinneren. Een van de notabelen van het dorp in oude tijden. Hij was jarenlang de directeur van het postkantoor in Egmond aan Zee aan het begin van de Zuiderstraat. Je kwam daar door een zware draaideur binnen en bereikte een statig hoge ruimte. Logisch, want het gebouw was een kerk geweest.

De kerk een museum? De hele warme droge zomer was het een komen en gaan van mensen die wilden genieten van zon, zee en strand. Nu neemt de grote stroom badgasten langzamerhand af in ons mooie dorp. Zo vaak mogelijk stonden de deuren van onze oud- katholieke kerk open en we mochten gedurende de zomer duizenden mensen ontvangen. Waarom komen mensen binnen? Met verbazing heb ik me dat afgevraagd. Want zodra de deur open gaat, staan er mensen op de stoep. Daar hoef je verder niets voor te doen. De afgelopen jaren is er een landelijke actie geweest om grote monumentale kerkgebouwen te bewaren voor de toekomst als cultureel erfgoed. Kerken werden gepromoot als grootste musea van Nederland. Kerkgebouwen bepalen vaak het beeld van een straat, dorp of stad. Zeker de grote oude gebouwen zijn ook nauw verbonden met de geschiedenis van de stad. Dit geldt ook voor de Egmonden: de verschillende kerkgebouwen (en abdij) hebben allemaal op hun eigen manier te maken met de geschiedenis van onze dorpen. Ik denk niet dat mensen vanwege het cultureel erfgoed onze kerk binnen stapten. Sommigen waren natuurlijk gewoon nieuwsgierig: als er een deur open staat, die vaak gesloten is, wil je even kijken. Anderen komen bewust om een kaarsje aan te steken voor een dierbare of voor een concrete situatie. Maar veel mensen komen ook vanwege de rust of de stilte. Even een paar minuten of langer, niets doen. Alleen zitten, kijken, luisteren, mijmeren, denken, of juist de gedachten de vrije loop laten. Is dat de aantrekkingskracht van een kerkgebouw? Een plek om stil te worden, je bent welkom zoals je bent. Er wordt niets verkocht, consumptie is niet verplicht, je hoeft zelfs geen beleefdheidsgesprekje aan te knopen. Al stonden er altijd vrijwilligers klaar om informatie te geven of te luisteren. Al die uren was het vaak stil, de zachte muziek op de achtergrond accentueerde die stilte. Soms wordt er een verhaal verteld waar je zelf stil van wordt: een vrouw met een kleine jongen vertelt in gebrekkig Engels dat zij Oekraïense is. En ze wijst naar haar zoontje: zijn vader is Russisch. Het wereldpolitieke drama in een paar woorden. De kerk een museum? Nee, de kerk een plaats voor mensen van nu, met verhalen van nu. En voor de toekomst??? Pastoor Joke Kolkman

Spannende dagen breken aan voor politiek Bergen. De reactietermijn voor de sollicitatie naar de functie van wethouder is gesloten en wellicht vinden nu door het selectiebureau uit Noord-Brabant de eerste gesprekken plaats. Een selectiebureau dat wethouderskandidaten moet beoordelen….. en dan ook nog een assessment moeten doen… mensen die gereageerd hebben lijken zich ambtenaar te moeten gaan voelen….

Een van mijn favoriete bezigheden als tekstschrijver is schrijven voor derden. Meermalen heb ik als freelance tekstenmaker speeches mogen schrijven voor iemand anders. De baas van een academisch ziekenhuis, de voorzitter van een liefdadigheidsorganisatie, de enige echte nationale Sinterklaas, de CEO van een groot techbedrijf en nog wat belangrijke mensen die wegens tijd- of inspiratiegebrek hun toevlucht namen tot een toesprakenschrijver.

De Kledingbank Noord Holland Noord te Egmond aan den Hoef drijft op vrijwilligers. Sommigen komen een paar keer in de week, anderen een keer in de maand en weer anderen flexibel als ze tijd en zin hebben. Zonder hen geen kledingbank. Geen hulp aan de 7000 (!) mensen die wij aan kleding, schoenen, speelgoed, klein huisraad helpen. Sinds kort draait ook ons voedsellokaal op volle toeren.

In februari 2021 opende het Hospice zijn deuren. We waren klaar voor de start. Onze eerste gast ontvingen we in maart, vrijwilligers waren enthousiast en goed voorbereid om deze gast formidabele ondersteuning te verlenen. Mijn collega Nathalie en ik konden niet wachten op een volgende gast en weer een volgende gast. We wilde graag de nog vrije kamers benut zien en zo ontstond een ritueel. Zodra de telefoon ging kregen we hoop en deden we een dansje. Dit dansje stond model voor onze hoop op een telefonische aanvraag voor opname. Niet dat we willen dat iedereen sterft maar wel dat iedereen ons weet te vinden als het nodig is. Gelukkig kregen we steeds meer bekendheid. Inmiddels worden we door ziekenhuizen en huisarts binnen en buiten de regio gebeld of we plek hebben. Onze goede zorg, de aandacht en liefde die wordt verleend aan onze gasten geeft vertrouwen. Dat brengt met zich mee dat we geen tijd meer hebben om te dansen. Sterker nog, soms staat de telefoon roodgloeiend en moeten we ‘nee’ verkopen omdat de 4 bedden bezet zijn. Gelukkig hadden we plek voor Ko toen zijn huisarts belde, Ko, een echte Derper uit Egmond aan Zee, was ernstig ziek. We waren blij dat er ruimte vrij was, want voor de Egmonden en omgeving is dit hospice oorspronkelijk gebouwd. Ko kwam binnen in een rolstoel, zonder energie. Hoe realistisch deze grote man ook was, zijn huis voor altijd verlaten viel niet mee. Al snel kwam daar verandering in; Ko wist zijn draai te vinden bij ons. Sterker nog, Ko knapt op. Hij komt zelfstandig lopend naar de huiskamer, raakt minder benauwd en moe en zit na het ontbijt gezellig aan tafel zijn krantje te lezen. Ko kent de gewoontes van zijn huisgenoten en helpt daarin graag een handje mee en als wij iets kwijt zijn in de keuken, weet hij waar het gebleven is. Ko begon lang geleden met werken als zeevisser. Voor zijn ‘meissie’ kwam hij aan wal. Ze hadden mooie jaren samen en kregen een zoon. Helaas overleed zij te jong. Ko werd niet lang daarna verrast door een nieuwe liefde waar hij 24 jaar mee samen was. Hij kan daar glunderend over vertellen en voelt zich bevoorrecht. Ja, wat dat betreft heeft hij geluk gehad vindt hij. Nu is hij ziek en verblijft hij bij ons. Het gaat goed met hem, zelfs zo goed dat hij buiten een ommetje loopt en zijn huisarts heeft gevraagd of hij bij ons wel op z’n plek is. Medisch onderzoek heeft aangetoond dat zijn ziekte een chronische aandoening is geworden en dat hij voldoende conditie heeft opgebouwd om in de nabije toekomst het hospice te verlaten. Ko is blij en als het aan hem ligt doet hij een dansje en gaat hij met goede zorg een nieuw avontuur aan. Dat wensen we hem van harte toe. Hij is een dankbare gast, een vriendelijke Derper. Het moment komt in zicht dat we Ko in levenden lijve kunnen uitzwaaien. Dat is meer dan een dansje waard.

Gewoon effe: wat wonen we toch in een heerlijk Dorp! Het zit en zat stampvol met toeristen. Je ziet ze regelmatig ‘s ochtends met een strandkar, dan wel rugzakken, waar aan alle kanten plastic scheppen uitsteken, naar het strand gaan. De kinderen met een verwachtingsvolle blik: de kuil die ze gaan graven zou wel eens aan de andere kant van de wereld uit kunnen komen.

Van kinds af aan, hè? Vergis je niet. Van kinds af aan vraag ik mij af waarom we ook zuinig moeten doen met water, zoals mijn moeder mij al streng liet weten nadat bij ons thuis ons allereerste douchehokje was geïnstalleerd - en ik dus niet langer in een teil hoefde te worden gewassen.

Ik weet niet hoor. Wat ik dáár nou weer van moet vinden. Waarvan? Van ‘sensitivity readers’. Als het begrip u nog niet bekend is: dit is weer een nieuwe tak van sport binnen de literaire wereld. Of eigenlijk meer nog: binnen de uitgeverijbranche.

Nee, een groenpetter is hij niet. Vermoedelijk doet hij iets in de bouw. Zowel zijn witte Citroën Berlingo als zijn imposante postuur suggereert dat, net als zijn kleding trouwens.

We hebben al een tijd zwart goud, waarvan uiteindelijk onze heilige koe leeft. We hebben in het voorjaar (officieel vanaf de tweede donderdag in april) het witte goud, dat met gekookte aardappelen, ei en ham de inwendige mens verwent. Asperges dus. En alsook het rode goud (saffraan) en het groene goud (algen). Met de huidige droogteperiodes gaan al geruchten dat water blauw goud is.

Het is eind december. Ik rij naar huis. Het gesprek met de familie was ingrijpend. Ze wilden kennismaken met mij in verband met het aankomend overlijden van hun broer. Ik had de familie uitgenodigd om de ruimte te bekijken waar het afscheid plaats zou kunnen vinden.

We hadden aan afspraak aan de Loenermark in Amsterdam Noord. Ik had me, dacht ik, goed voorbereid door op de kaart te kijken hoe ik moest fietsen vanaf het parochie centrum aan de Kamperfoelieweg 209. Dus met goede moed op de fiets. Maar al waar ik uitkwam, geen Loenermark. Wel heb ik op die verdwaalrit het BovenIJ ziekenhuis ontdekt, da’s ook handig. Zo begon m’n ontdekkingstocht in Amsterdam-Noord, de nieuwe plaats waar ik werkzaam ben geworden.

De courgettes worden in grote hoeveelheden uit duin gehaald. Hier thuis liggen er nu meer dan tien te wachten op verwerking. Eigenlijk best wel wonderlijk, de konijnen die rond onze Datsja huizen, eten nagenoeg alles wat we proberen te laten groeien. Zelfs de bonen en uien moet er aan geloven (ja ik weet het, zorg voor een hek, van fijn kippengaas….)

Ook zoiets: de terrassen zitten vol. Op zich niet ongewoon bij deze temperaturen, en tot mijn grote vreugde stel ik daarbij vast dat hotpants en blote meisjesnavels weer helemaal in zijn. Al haast ik mij met verwijzing naar die laatste constatering te verklaren dat ik in volle overgave de boomergordel heb omgegespt, het hedendaagse disciplineringsinstrument dat mannen van mijn leeftijd tot het besef kan dwingen dat er alleen dan een actieve rol dient te worden gespeeld indien daar schriftelijk en in vijfvoud om is gevraagd.

Vrijdagmiddag, de telefoon rinkelt. Een spoed-aanvraag voor een man van 60 jaar met longkanker, vereenzaamd en niemand die hem kon verzorgen.

Klaar voor, jongens en meisjes? Daar gaan we, met z’n allen, op het refrein van Harry Belafonte’s ‘O, island in the sun’, dat niet zomaar is gekozen: het is het lied dat de zeldzame sombere buien van mijn moeder onmiddellijk verdreef. Let wel, slechts als je uit de Noord-Hollandse klei bent getrokken mag je de woorden meezingen. De rest neuriet mee.

Met een zucht van verkoelende opluchting voor zowel mijzelf als voor de natuur en zéker mijn tuin, zie ik het de hele ochtend regenen. En neurie ik de melodie van “Ritme van de regen" van Rob de Nijs. Je weet wel…”zachtjes tikt de regen tegen ’t zolderraam…” Nu is het me eerlijk gezegd al gauw te warm als de buitentemperatuur boven de 23 graden uitkomt. Dan heb ik al snel geen puf meer om ook maar iets te doen. En heb ik dus de afgelopen dagen voornamelijk lummelend in mijn eigen paleisje doorgebracht. Dat kan zo op z’n tijd héérlijk, nee zelfs broodnodig zijn volgens mij!

Vroeger zochten we in de dikke van Daele, maar tegenwoordig Googelen we naarstig het woord “ sponsor “ , en vervolgens popt de betekenis op: “ persoon of instelling, die financieel of materieel steunt “. Het werkwoord ( nou ja, werken…) is “ sponsoren”. Sportclubs, profs en/of amateurs, worden gesponsord. De sportievelingen sporten dan de longen uit het lijf met de naam van deze weldoener op hun rug, buik of ander lichaamsdeel.

De schrik van iedere stukjesschrijver – of liedjesmaker – is een writer’s block. Dat je op het laatste moment geen idee hebt waar het over moet gaan. Dat je met de beste wil van de wereld geen letter op papier kunt krijgen. Terwijl de deadline in je nek begint te hijgen.

De Raad van State heeft geen bezwaar tegen het plan van de gemeente Bergen voor een nieuwe sporthal en 34 koopwoningen. Een juridische afweging en geen inhoudelijke. Als ze hadden gekeken naar wat het plan voor de inwoners oplevert hadden ze het meteen in de prullenbak gekieperd. Maar daar gaat de Raad van State niet over. Daar gaat de gemeenteraad van Bergen over.

We zijn het een beetje kwijtgeraakt in onze beredeneerde en digitale wereld. Maar tante Lien had het nog, met volle overtuiging. Tante Lien was zo’n vrouw met een boezeltje en uitermate netjes. Altijd een welgemeende vriendelijke glimlach als je bij haar in de buurt was. Sprak plat Derps, getrouwd met Bertus, die niet de meest gezellige man was, om het voorzichtig te omschrijven. Met Lien kon je ook lachen en de laatste dorpsroddels doornemen, waarbij de familierelaties van het lijdend voorwerp uitgebreid werden doorgenomen.

De Bergense politiek is louter met zichzelf bezig. Men heeft een vreemde invulling van het politiek functioneren gevonden, om het eigen politieke disfunctioneren af te schermen. Geen coalitie en oppositie meer, dat is het mantra. Een lijst met onderwerpen en gaan met die banaan. Er wordt in de gemeenteraad gediscussieerd en vervolgens een besluit genomen. Eigenlijk dus een soort coalitie en oppositie per onderwerp…. In tegenstelling tot wat ik eerder schreef in een column hier, is het de bedoeling dat in dat politieke spel de verschillen tussen de politieke partijen wellicht duidelijk worden. Opdat we (de burgers) nog kunnen zien waarom we op wie gestemd hebben. Als we door dat politieke bos de bomen nog kunnen zien staan….

Iedereen die op vakantie gaat heeft zo zijn of haar eigen ritueel. Bij ons is het al een tijdje zo dat mijn vrouw, in goed overleg zoals dat heet, de richting aangeeft en ik uiteindelijk uit een accommodatie of 4 mag kiezen. Op zich is dat al lastig voor mij. De uitgezochte logeeradressen zien er allemaal spik en span uit en de reviews zijn overwegend positief.

Alleen de gedachte aan de jaarlijkse kermis op De Hoef leidt al tot een kater met muizenissen in het hoofd en opspelende darmen.

Ernst kwam bij ons door zijn keuze voor kwaliteit van leven. (Zie onderstaand  de link naar de column gepubliceerd op 3 juni 2022). Maar er ging al een heel mensenleven vooraf aan zijn verblijf bij ons. Dus genoeg te ontdekken met elkaar.

Op 15 juni jl. was het 1100 jaar geleden dat de toenmalige bevolking het gebeente van hun heilige Adelbert hebben opgegraven om het met meer eerbied onder te brengen in een kleine kloostertje meer landinwaarts. Dat kleine kloostertje moet hebben gestaan ter hoogte van de 'buurkerk'; het voormalig kerkje van de Protestantse Kerk Nederland dat naast de Abdijkerk staat. Translatio heet zo'n overbrengen en stond in de middeleeuwen gelijk aan een officiële heiligverklaring. Vanwege dit historische feit had Abt.Thijs Ketelaars me gevraagd of ik voor de schooljeugd iets van een lesbrief wilde schrijven om hen te vertellen over Adelbert en wat hij voor mensen van toen en nu betekende. Dat was een mooie uitdaging want Adelbert spreekt mij tot verbeelding en iets van zijn manier van leven probeer ik elke dag in praktijk te brengen door middel van de vriendschap. Vriendschap met de Eeuwige en met mensen. Na heel wat overleg, samen ook met een leerkracht van school kwamen we tot een lesbrief over vriendschap en een mooie manier van dat te verbeelden op een historische manier. Op dinsdag 14 juni toog ik naar de Windhoek om kennis te maken met de jongeren van de groepen 6, 7 en 8. Het 'hoofd der school' deed nieuwsgierig de deur open, we kennen elkaar nog niet en ik stel me voor. 'Oh...' zegt ze enigszins verbaasd. "Je lijkt wel verbaasd" vraag ik, zij bevestigd dit en zei me dat ze naar aanleiding van de verhalen op school dacht dat ik een oudere heer zou zijn. Ze had gehoord van de Bijbellessen die ik ruim 11 jaar geleden gaf in de groepen 7 en 8 en had bedacht dat dit door een oudere, ervaren pastoor was gegeven. Aangenaam kennismaken dus. Na een kort bezoek te hebben gebracht aan de kleuters was het tijd om met groepen 6, 7 en later ook 8 kennis te maken. Ze hadden gehoord dat ik zou komen en dat we naar de Abdij zouden gaan, maar waarom ? Eerst maakten we kennis, de meesten kenden m'n naam nog, vooral omdat zij zelf of hun oudere zus of broer door mij gedoopt was. 'Kent u mijn ouders ?', 'Weet u wie mijn opa en oma zijn ?' De antwoorden kwamen rap. Al pratend over gedoopt zijn en wie, wie kent liepen we naar de Abdijkerk waar ze de les over vriendschap zouden gaan meemaken. Het in die ruimte zijn en het mogen zitten in de koorbanken deed de sfeer al aardig vormen. Samen keken we naar een vlog van de 'influencer' Kalvijn over hoe hij en z'n vrienden denken over vriendschap. Daarna volgden een aantal vragen over bijvoorbeeld waaraan een goede vriend moet voldoen en waarom jij vind dat je een goede vriend bent. Deze vragen liepen uit op een stellingenspel. De jonge gasten stonden in een lange rij dwars in de kerkruimte. De stelling met 'ja' beantwoorden is een stap vooruit, met 'neen' een stap achteruit. Sommigen kwamen daarmee tot bovenop de koorbanken te staan. Ineens werd ook heel goed zichtbaar waar iedere klasgenoot stond in haar of zijn vriendschap. Waar stond Adelbert in zijn vriendschap ? Ik vertelde het verhaal van ene Eggo, een inwoner van wat vroeger Hallem genoemd werd en nu Egmond-Binnen heet en een tijdgenoot van Adelbert. Zij waren bevriend, Adelbert lag thuis bij Eggo en zijn vrouw en kinderen. Dat verhaal voerde ons terug naar Adelbert zijn tijd en naar wat er nog over is uit die tijd. De jeugd stond rondom het altaar en keken naar een glazenkistje waarin de schedel van Adelbert ligt en een stukje perkament waarop staat dat deze botjes echt van Adelbert zijn. 1100 jaar oud is dat perkament !! Op eenzelfde soort perkament mochten de jongeren schrijven wat voor hen vriendschap betekent. Eerst op een kladstrookje daarna op echt perkament. Iedereen deed grote moeite om zo netjes mogelijk haar/zijn verhaal op te schrijven. Letter voor letter waren ze bezig, net als de monniken van lang geleden die toen bezig waren boeken over te schrijven. De bedoeling van deze perkamentjes met hun woorden is dat ze in een lodenkoker gaan en worden opgeborgen in het 4e beeld dat op de Adelbertakker komt en het beeld van Eggo zal zijn, het beeld van de vriendschap. Wie weet dat over 1100 jaar jongeren opnieuw strookjes uit onze tijd zullen vinden en daarop lezen wat wij mensen van nu verstaan over vriendschap. Wellicht zullen zij met net zoveel verwondering staan kijken naar die strookjes als de jongeren van nu stonden te kijken naar dat 1100 jaar oude strookje bij het gebeente van onze eigen heilige. Stuk voor stuk vonden de jonge gasten het een prachtige les en onder de indruk van wat ze gehoord en gezien hadden gingen ze naar huis terug. Ik hoop dat velen van hen samen met hun ouders komende zondag naar de Adelbertakker gaan waarom 10:00 uur het grote feest van st.Adelbert gevierd gaat worden en de jongeren zelf de kist met hun perkamentjes plechtig samen met het gebeente van Adelbert zullen overbrengen naar de Abdijkerk. Weet je welkom !!

Is het een gevoel van nostalgie? Of misschien dichterbij mezelf: heimwee… De datum van 19 juni zit altijd een beetje rond de Visserijdag, we zagen dit jaar een mooie herdenking bij het monument en in de kerk. Herdenken en ook toch wat nostalgie. Maar meer nog is het de geboortedag van mijn moeder. Ze is geboren in Leeuwarden in het jaar 1928 en overleden in Derp toen ze 80 jaar oud was. Ze is vlak na de 2e Wereld Oorlog hier naar toe gekomen. Beetje verdreven uit het ouderlijk huis, haar vader was aan het eind van de oorlog overleden en haar moeder was een nieuwe relatie begonnen. Met een ietwat humeurige man. Derp was zich weer aan het opbouwen na de verschrikkingen. Het barstte nog van de kinderhuizen, Jannie begon in Huis ter Duin. Belandde kort daarna, door een conflict, in de keuken van Zwartendijk. Ze is haar haar hele leven wat scherp van de tongriem gesneden geweest…. Bijgaande foto laat haar zien met haar collega’s. Op de trap achter Zwartendijk. Ze zit midden boven. Links onder haar staat Neel Stam, de zus van mijn vader. Zij kreeg het aan aan haar blinde darm. Mijn moeder ging op ziekenbezoek in het ziekenhuis en liep daar mijn vader tegen het lijf. Hoppa samen naar de kermis in Alkmaar en het uiteindelijke resultaat van een en ander schrijft deze tekst. Op de foto is ook nog Gon te zien, later getrouwd met Engel Stam (Letjekak), een neef van mijn vader. Jawel de vader van John en Barbara. De foto symboliseert ook een belangrijke fase in ons Dorp. Als ik collega’s vertel dat ik uit een vissersdorp kom, zeg ik meteen dat het bij ons anders dan in Volendam is. Die lijken allemaal op elkaar. In Derp kwamen met de kolonies nieuwe vrouwen het dorp in. Velen zijn blijven hangen aan een Derper. Je moest wel in het dorp passen, je woordje klaar hebben. En de boel kunnen regelen als de vissers op zee waren. En dan ook rekening houden met het gegeven dat je altijd een vreemd kon blijven. Als mijn vader en moeder samen gingen wandelen, groeten de Derpers altijd met “He Jan”, alsof zijn vrouw er niet naast liep…. het is altijd wat blijven steken. Heel veel jaren later kwam ik te werken in het gemeentehuis Zwartendijk. Mijn werkkamer bleek de eerste slaapkamer intern van mijn vrouw te zijn. Ook een kloniemaidje…

Uit hoofde van mijn nevenfunctie als hondenfluisteraar - u kunt mij inhuren voor € 150 per uur, maar wel contant en in kleine coupures - wandel ik regelmatig langs de branding van Egmond aan Zee, waar zowel op strand Noord als op strand Zuid van april tot en met september een paar honderd houten huisjes en stacaravans staan, met alles erop en eraan, op een verhoogde en met schotten tegen het wassende water beschermde strook zand tegen de duinrand.

Graag vertel ik, als teamlid van Brigitte’s Heroes, over mijn deelname aan de Alpe d’HuZes 2022. Sinds 2012 weet ik dat ik genetisch belast ben met de BRCA-2 borstkankergenmutatie, waardoor een verhoogde kans op borstkanker en eierstokkanker bestaat. Na een aantal jaar van controles, heb ik in 2018 preventief mijn borsten laten verwijderen. Daarnaast zullen mijn eierstokken preventief worden verwijderd.

Stemmen op een politieke partij dan wel kandidaat van die partij, doe je ook omdat je het eens bent met de ideeën van die partij, dan wel de persoon. Daar zijn verkiezingen voor. Daarom worden in verkiezingstijd de verschillen tussen politieke partijen duidelijk gemaakt. Dat doen de partijen zelf en vaak ook de stemwijzer. Logisch, want kiezers willen weten waarop ze stemmen.

En daar was ie weer: de braderie in Egmond aan Zee. Gemist door velen. Zó leuk! Altijd gezellig en vooral ook om dan even op een terrasje het voorbij scharrelende volk te aanschouwen. Terwijl ik in het gezelschap van vrienden genoot van borrel & bite, moest ik glimlachend terugdenken aan een jaar of 3 daarvoor, toen ik in m'n eentje de terrasjes afstruinde... "Van mij mocht het. Van de chef ook. Maar de bedrijfsleider wil het niet" zegt de alleraardigste ober – wanneer hij mijn wijntje brengt – als antwoord op mijn eerder gestelde vraag om een halve portie bittergarnituur. Nadat ik er een paar keer lief glimlachend om heb gevraagd, gaat hij tóch - al hóór ik 'm bijna denken "pfff wat een lastig mens" - de bedrijfsleider vragen naar mij toe te komen. Nippend van mijn Sauvignon Blanc bereid ik mij voor op een norse, onvriendelijk en onfris riekende man. Maar nee, daar komt een supervriendelijk heerschap aangewandeld. Geen single, dat had ik reeds begrepen van zijn collega toen ik 'm daar gekscherend tussen neus en lippen door naar vroeg. Niet dat 't me daarom ging hoor, om alle misstanden meteen maar uit de wereld te helpen. De bedrijfsleider, om in Egmondse sferen te blijven noemen we 'm voor het gemak even Jaepie, gaat gehurkt voor me zitten (dat is dan wel weer vleiend) en vraagt naar het probleem. Het moet toch niet gekker worden. Probleem? Er is helemaal geen probleem, leg ik hem uit. Ik ben 'slechts' een single vrouw die bij haar wijntje wel trek heeft in een hapje, maar 8 ballen gaat zelfs míj wat te ver. "Het aantal singles in Nederland is enorrem en alleen maar groeiende. Alles is gebaseerd op basis van 2 personen! Bittergarnituur, last-minutevakanties..." en ik zie Jaepie lichtelijk verschrikken. "Nee, rustig maar" stel ik hem snel gerust "die discussie ga ik écht niet met je aan. Maar verplaats je nu eens in mij... Je gaat lekker een drankje doen maar een 1-persoonsportie bittergarnituur bestaat gewoon niet! Da's toch eigenlijk raarrrrrr...". Na nog wat tegengesputterd te hebben "ja maar dan gaan mensen eisen stellen... 2 bitterballen en 2 kaasstengels..." gaf hij uiteindelijk toe te zien wat hij voor me kon doen. De aanhouder wint. Ze waren heerlijk, de 4 bitterballen. Bij het bestellen van mijn 2e wijntje neigde ik licht ondeugend naar het bestellen van nóg een halve portie bittergarnituur maar ik hield me in. Als ik het AD mag geloven - en wie doet dat niet - zijn we momenteel met ruim 3 miljoen singles in dit kleine landje. En ligt het zelfs in de lijn der verwachting dat in 2050 de helft van alle Nederlanders alleenstaand is. Is eigenlijk geen nieuws hè, en ook de horeca ligt nou niet bepaald onder een steen. En bedienen wel vaker alleengaanden op hun terras. Dus het bestellen van 1 wijntje is geen probleem, maar een bijbehorend hapje is not done? Chapeau voor bedrijfsleider 'Jaepie', dat zijn collega's van de andere terrassen hier nog wat van op kunnen steken... proost!

In februari stelde onze zoon voor om mijn pensionering in Tirana te vieren. Even mannen onder elkaar. In eerste instantie keek ik hem niet begrijpend aan. Tirana? Het bleek dat dat de plek was, waar de finale van de Europacup waar Feyenoord aan deelnam, gespeeld werd. Wie weet….