Deel

Column Peter de Waard: Standbeeld

Column Peter de Waard: Standbeeld

Een Slowaakse arbeidsmigrant antwoordde mij onlangs op het terras van strandpaviljoen De Uitkijk op de vraag waar hij vandaan kwam: ‘Ik kom uit Kopřivnice, daar is Emil Zatopek geboren.’ ‘Driemaal goud op de Olympische Spelen op de lange afstanden’, verduidelijkte hij.

En hij keek mij glazig aan toen ik reageerde: ‘Ja, ik kom van hier. Daar is…eh… Joop Smit geboren. Ook een hardloper. Verderop is een standbeeld.’ Je zag hem denken: ‘Waar vind ik die in de Olympische annalen?’

Ik wist niet veel beters. Grote voetballers die Oranje hebben gehaald, kent Egmond niet. Er is naar mijn weten geen Egmonder voor een Oscar genomineerd. Er is geen popgroep van geboren Egmonders met een hit die ook in de Slowaakse top-veertig heeft gestaan. Er is zelfs geen Egmonder die minister is geworden in een Rutte-kabinet, terwijl er toch al heel veel zijn geweest. Het is een volkomen anoniem dorp.

Daar moet iets aan veranderen. De gemeente Bergen wil daarom het Slotkwartier herontwikkelen voor de lokale bevolking en – zo staat er uitdrukkelijk vermeld – toeristen. ‘En in Egmond aan den Hoef is het zaak om die ongelooflijke historie van die plek nu eindelijk de wijde wereld in te venten’, zo las ik.

Wie Egmond in de hele wereld wil uitventen, moet veel groter denken dan de gemeente van plan is. Want van niks naar een mondiale hotspot is een klus van jewelste. Twee weken geleden was ik in het Huys van Egmont om een boek terug te brengen en bleef een uurtje hangen. Geen mens te bekennen.

De middeleeuwse kasteelheren staken tenminste hun nek uit. De Lamoraal liet daarbij zijn kop rollen om de naam Egmont in de geschiedenisboeken te krijgen. Die opofferingsgezindheid is onder de huidige notabelen niet te vinden. Maar het dorp kan ook niet nog eens vijf eeuwen teren op de naam van een man die er mogelijk nooit is geweest – tenminste afgezien van een bronzen replica.

Bij Historisch Egmond zijn ze bang voor een tweede Waagplein. Die wil blijkbaar een landelijk dorp zonder fatsoenlijke bruine kroeg behouden, ontsloten door een Connexxion-bus die pas vanaf ’s morgens tien uur rijdt.

Misschien moet de stichting dan maar een openluchtmuseumpje van één hectare beheren, waar een apart hek om heen wordt gezet. Maar de weilanden rond het dorp moeten deel gaan uitmaken van een uitgaanscentrum van internationale allure: een combinatie van het Rembrandt- en Leidseplein in Amsterdam, Temple Bar in Dublin en The Strip in Las Vegas met casino’s, theaters, stripteaseclubs, restaurants – een Disney-park, café’s met terrassen voor tienduizenden toeristen en – met Frau Antje achter de tap.

Egmond moet minimaal een uitgaanscentrum ambiëren dat zich uitstrekt tot aan de oude mobilisatiekazerne, maar eigenlijk zou het pas moeten eindigen bij het bunkercomplex. Op de plek van de gesloten Klompenhoeve moet een stadion voor VV Egmond worden gecreëerd, want als De Hoef zo nodig het nieuwe complex wil dan moeten ze niet zeuren als er af en toe wat hooligans en aanstekerwerpers komen. De ontstemde oude Egmondianen mogen daar een eigen VIP-ruimte krijgen, zodat ze niets met Hoevers en Binders te maken hoeven hebben.

Naast de ruïne moet het oude Slot in volle glorie worden gebouwd, zoals Egmonds beroemdste kunstenaar Bob Denneboom in 1991 wilde. Elke weekeinde worden daar duels hete pek gooien tussen Kwade Wouter en de rivalen van de abdij vertoond. In Engeland heb ik zoiets gezien bij Hastings waar de invasie van Willem de Veroveraar wordt nagespeeld. Duizenden Britten komen erop af en laten zich meeslepen of het 1066 is: ‘Kill those bloody frogs’.

In de verre toekomst kunnen ook De Meent en de wielerbaan worden geïntegreerd, waarna het geheel wordt ontsloten met een monorail naar Schiphol en Amsterdam Sloterdijk. Allemaal groen natuurlijk. Misschien valt daarna een keer de naam Egmond bij CNN of Fox Sports.

Eindelijk is er ook iets voor de jeugd. Een van mijn nichten vertelde onlangs dat ze vanwege gebrek aan vertier die avond uitging in Dublin, een Ryanair-vlucht van vier uur zaterdagmiddag heen en de vroegste vlucht zondagmorgen terug. Op dezelfde leeftijd was ik niet verder gekomen dan het voormalige Paal 38 aan het Pompplein. Ik zei nog protesterend: ‘Hoe zit dat met de ecologische voetafdruk?’ ‘Geen punt, dan compenseer ik met het dragen van vintage-kleding’, luidde de verdediging.

Met de Slotkapel, galerie De Kapberg en Huys Egmont krijg je hier geen jonge toerist naartoe, laat staan dat ze er willen wonen. En de gemeente Bergen wil voorkomen dat Egmond een groot bejaardenhuis wordt. Het is tijd de stof van het Denneboomplan af te schudden. Als beginnetje van iets groters.

Ik heb de Slowaak beloofd dat ik over tien jaar naar zijn dorp kom als vertegenwoordiger van het fameuze Egmond. Alleen moet er nog een opvolger komen van Joop Smit die even beroemd wordt als Emil Zatopek.

Meer 'Columns':

Column wijkagent Michael: Ik kan er met mijn hoofd niet bij

29 september 2023

“Ik zit thuis lekker op de bank als mijn pieper afgaat. Het is een oproep van de ME. ‘Daar gaat mijn vrije dag’, denk ik. Ik pak snel alles bij elkaar en ga richting Amsterdam. Als ik aankom bij de opkomstlocatie zie ik de eerste ME-bussen al met loeiende sirenes en piepende banden wegrijden. Ik spring de bus in en hoor via de portofoon dat het een grote chaos is bij de Arena. Collega's worden bekogeld met stenen en hebben traangas ingezet. Ik probeer in een al rijdende ME-bus mezelf achterin om te kleden. Net voordat we bij de Arena aankomen doe ik mijn gasmasker en helm op om de strijd aan te gaan. Ik hoor de klappen tegen de bus en zie overal stenen op straat liggen. Ik denk: ‘Zo, die collega's hebben het echt even voor de kiezen gehad hier.’ Ik stap uit en ga in de linie staan.

Column Peter van Vleuten: Kretologie

29 september 2023

Al meer dan 30 jaar verdien ik mijn brood met teksten maken. Ik heb mensen investeringen aangesmeerd, handleidingen geschreven voor dermatologisch getest glijmiddel, interviews gedaan met neurologen en parkeerwachters, verkoopbrochures gemaakt voor automerken, actieflyers voor milieugroepen en standaardbrieven voor klachtenafdelingen waar je alleen de naam en het adres van de klager nog zelf hoeft in te vullen. Ik heb columns geschreven namens BN’ers die dat zelf niet konden of er geen tijd voor hadden, ik heb afscheidsspeeches geschreven namens captains of industry die zelf geen inspiratie of fantasie hadden (u zult ervan schrikken hoeveel dat er zijn). Kortom: als er tekst moet zijn, kan je mij bellen. Waarom ik dat al die tijd heb gedaan? Tja, het is gewoon werk. It pays the bills. En tegenwoordig hou ik het erop dat ik commercieel tekstschrijver ben om te zorgen dat ik muzikant en songwriter kan zijn.

Column John de Waard: oplopende spanningen meten met een horloge

22 september 2023

De technologische ontwikkelingen gaan maar door. Of het nu gaat om je computer, je telefoon of, zoals in het geval waar ik het even met u over wil hebben, je horloge. Er was een tijd dat je een horloge had om te weten hoe laat het was. Zodat je op tijd op afspraken zou komen. Dat is tegenwoordig niet meer aan de orde. Of mensen nog op tijd op afspraken zijn weet ik niet, maar daar is het horloge inmiddels niet meer voor bedoeld. Het gaat om van alles, behalve kijken wat de tijd is.

Column Peter de Waard: de Koffiemolen

15 september 2023

Omdat er in mijn jeugd nog weinig televisie was - alleen een kinderuurtje met Mik en Mak op woensdagmiddag - moesten we ons zien te vermaken met jeugdboeken. Na het lezen van Cervantes' boek over de Man van La Mancha vond ik het eigenlijk onrechtvaardig dat Don Quichot niet van de windmolens mocht winnen. Voor antihelden koester ik nu eenmaal meer sympathie dan voor helden. En na een bezoek met mijn ouders aan de Molendriegang in de Schermer begreep ik wel dat Don Quichot ze zag als enge monsters. Je moest naar boven kruipen via gammele ladders naar bekrompen en donkere ruimtes waar allerlei vervaarlijke vijzels, schoepen en radaren bewogen. Als je daar als kind je hand tussen zou krijgen, zou die meteen verbrijzeld zijn. Zelf was ik overtuigd dat als ik er zou wonen binnen twee weken een dodelijke klap van een van de wieken te krijgen. 'Slopen die reuzen', riep ik nadat was uitgelegd dat ze eigenlijk nutteloos waren omdat er inmiddels een elektrisch gemaal was. Ik wreef ook in mijn handen toen de desolate Molen van Berkhout tussen Egmond aan Zee en Egmond aan den Hoef in de jaren zestig verviel tot horecagelegenheid De Koffiemolen en zijn wieken verloor. 'Dank u, God. Laat Petrus het even melden aan Don Quichot hoog in de hemel. De Spanjaard maakt zeker een vreugdedansje, hoewel hij, zoals iedereen in de hemel, al eeuwig gelukkig zal zijn', bad ik, want toen ging ik nog verplicht naar de kerk. Helaas viel ik later van mijn geloof. Vervolgens werd Nederland volgezet met van die windmolens die duurzame energie moeten opwekken. Vorige week zondag reed ik naar Friesland door de landschaponterende en horizonvervuilende witte reuzen van het digitale tijdperk. Opvallend was dat de wieken zelden draaiden. 'Zal wel onderhoud zijn', zei ik. 'Misschien hebben we te veel energie', kreeg ik als antwoord. 'Ja, maar zo halen we nooit de doelstellingen van Parijs', concludeerde ik. Misschien zou ik op deze leeftijd tenminste de oude molens wel weten te waarderen - molens die dateren uit de tijd dat de waterhuishouding in de polders nog door windkracht werd geregeld. En afgelopen weekeinde was er toevallig Monumentendag waarbij ook de molens in de Egmondermeer waren opengesteld. Er voer zelfs een bootje van de Wimmenummer molen naar de Philisteinse molen, zo las ik op Flessenpost. Dat leek mij wel een leuke besteding van deze snikhete dag. Ten slotte zijn molens ongeveer het enige erfgoed dat in dit dorp echt wordt gekoesterd, want het Egmondse café van amper honderd jaar oud gaat binnenkort tegen de vlakte zonder dat ook maar een van de voormalige stamgasten een actiegroep 'Red het Rode Hert' of 'Kippennek Forever' heeft opgericht. 'Maar met die gratis boottocht wordt dat een stormloop', zei mijn vrouw, 'want bij dit weer wil iedereen op Monumentendag liever varen dan in een oud stoffig pand bivakkeren.' 'Ach, laten we kijken. Het is minimaal een mooie fietstocht door de polder.' De toegang tot de Winnummer Molen moest ergens aan de Kolonel Sneepweg zijn bij de voormalige munitie-opslag. Ik verwachtte een lange rij fietsers zodat de route zich vanzelf zou wijzen. Niets was minder waar. Er was niemand anders op zoek naar de molen, zodat we zelf onze weg moesten zien te vinden door het grootgrondbezit van Dirk Kat. 'Te warm', verklaarde de molenaar bij aankomst het gebrek aan belangstelling. Het voordeel was dat wij met alle égards werden ontvangen met koffie, frisdranken en speculaas. Twee jonge aspirant-molenaars - blij met bezoekers - leidden ons rond, want zij hebben de ambitie om in de toekomst om als molenaar op de lijst van Unesco immaterieel erfgoed te komen. 'Dit is een schepradmolen', legde de 13-jarige Kalle de Wijn uit. Volgend jaar begint hij met zijn molenaarsopleiding in Culemborg, maar nu al bleek hij meer te weten van molens dan generaal bd Mart de Kruif van Oekraïense troepenbewegingen. Haarfijn legde hij uit hoe de molen precies het water verwerkte. Daarna toerde mee met een boot door het torenhoge riet naar de Philisteinse molen, waar ooit de familie Hof met negen kinderen - slapen in een kringetje - verbleef. Ik herbeleefde mijn oude klim naar de top van de molen in de Schermer. Het was nog steeds kruip-door-sluip-door, hetgeen niet meeviel voor een 68 jaar oude man wiens spieren tegenwoordig door Barbara de Loor in conditie moeten worden gehouden omdat Olga Commandeur het al niet meer lukt. Maar dit keer leverde ik mij veilig uit aan een 13-jarige jongen. Boven was er tenminste een mooi vergezicht over de Egmondermeer. Ik keek of er ergens een ridder te zien zou zijn die de molen zou bevechten en revanche zou nemen. Maar die was in geen velden of wegen te bekennen. Wel was ik eigenlijk verbaasd dat ik deze polder zelf zo laat ontdekte. Jarenlang was ik er over de Hoeverweg doorheen gefietst zonder veel erg in het mooie landschap te hebben gehad, de fuut hebben zien zwemmen of op de molens te hebben gelet. Misschien moet ik toch mijn mening over de molens bijstellen. Ik wil nu de jeugdzonde wegspoelen en zou ervoor zijn om de Koffiemolen in volle glorie te herontwikkelen als horecagelegenheid, nu Egmond aan den Hoef binnenkort geen café meer heeft. Van mij mogen de wieken er dan weer aan. Molens en tulpen - het zou een mooi visitekaartje zijn voor Egmond want dat willen buitenlandse toeristen nu eenmaal zien. Don Quichot was maar fictie. Nu hebben we gelukkig 24 uur televisie op 60 netten. Plus You Tube, zodat ik ook Mik en Mak kan terugzien.

Vakantiecolumn Rob van de Pas: Griekenland?! Ach, zo gek nog niet…

8 september 2023

Het zou haar droomvakantie worden. Weekje zeilen in Griekenland op de boot van goede vrienden en aansluitend nog een dag of wat chillen in een huis met zwembad ergens aan de kust van Corfu. Bovenal had ze het voor elkaar gekregen om twee schier onmogelijke opties met elkaar te combineren. Met haar Robbie, ná 25 jaar aandringen, naar Griekenland en hem dan ook nog een dag of wat laten slapen, douchen, eten en drinken op een varende sleephut. Gelukkig wel een met alles erop en eraan. Drie hutten, twee badkamers, keuken en een salon met een loungebank. Een soort Tabbert met een dikke Volvomotor er in.

Column Els Rosenmöller: Zomaar een zomerse dag

8 september 2023

Het is zomer en stiekem ben ik blij dat we de ramen in het kantoor van de vrijwilligers en verpleegkundigen hebben vervangen door openslaande deuren. Ik was de enige die er niet veel voor voelde. Het was een aardige duit uit het zakje.

Column Peter van Vleuten: Stokpaarden en trapveldjes

15 september 2023

Toen de Zweedse songwriter en producer Max Martin tijdens de Grammy Awards werd bedolven onder de prestigieuze prijzen, had hij een opvallend dankwoordje klaar. Max, die inmiddels net zoveel nummer-1 hits heeft gescoord als The Beatles, kwam niet met de standaard bedankjes aan platenlabels, collega’s en familie.

Column Nico Knol: Groeten uit ‘Noord’

1 september 2023

Het is een gezellige boel daar beneden. Ik zit op m'n werkkamer boven in de pastorie en een groep van 23 jongeren tussen de 18 en 22 jaar zijn in de grote zaal bezig met het schilderen van Bijbelse afbeeldingen. Er was een schaal met balletjes waarop we beschreven hadden wat ze moesten schilderen. Met de ogen dicht greep iedereen een balletje en kon het werk beginnen. Al heel handig hadden ze hun telefoon erbij genomen en zochten op internet naar de meest passende afbeelding die bij de opdracht hoorde.

Column VVN: Graag aandacht van weggebruikers voor schoolgaande jeugd

1 september 2023

Vanaf maandag 4 september zijn alle scholen weer begonnen

Veilig Verkeer Nederland doet - traditiegetrouw - na de zomervakantie weer een oproep aan alle weggebruikers om rekening te houden met toegenomen drukte door schoolgaande jeugd. Ze hebben er zelfs een hele campagne aan gewijd. Gezamenlijk willen we iedereen oproepen om op een verantwoordelijke manier te rijden en een gepaste snelheid aan te houden. Het is na de zomervakantie een stuk drukker in het verkeer. We zetten ons in om alle kinderen zo goed mogelijk voor te bereiden op een veilige start. Door onze krachten te bundelen kunnen we landelijk genoeg aandacht vragen voor deze belangrijke campagne. Maar weinig mensen weten dat er vlak na de zomervakantie opvallend veel verkeersongelukken plaatsvinden. Met name onder scholieren. Deze negatieve trend willen we een halt toeroepen. En daar hebben we héél Nederland bij nodig. Dus ook jou! Op deze pagina lees je hoe je het verkeer voor scholieren juist in augustus en september veiliger maakt. Meedoen is makkelijk!

Column Nienke Richard-Jacquet: Paling en haring

22 september 2023

Column Nienke Richard-Jaquet: Paling en haring In haar onlangs verschenen boek “Voetstappen van toen” vertelt Nienke Richard-Jaquet (dochter van “meester” Otto Jaquet) over haar gelukkige jeugd in Egmond aan Zee in de jaren 60. De verjaardag Mijn jongste zusje is jarig. Maartje zit op de ereplaats aan het hoofd van de tafel op haar met vlaggetjes versierde stoel. Het is vandaag zondag, we nemen dus alle tijd voor een feestelijk ontbijt voordat onze eregast arriveert. Later deze ochtend zal pappa’s moeder komen. We noemen haar oma Amsterdam omdat ze daar woont. Het is voor haar een hele expeditie om naar Egmond aan Zee te reizen. Eerst de tram, dan de trein en uiteindelijk de bus om dit feest hier te komen vieren. Dat verdient toch wel een speciale lunch. De visrokerij Voor dit feestelijke middagmaal word ik erop uitgestuurd. Niet ver van huis vandaan, aan de voet van de uitkijktoren, is een visrokerij, een laag bakstenen gebouwtje met een zware houten deur. Door het met roet geblakerde raam onderscheid ik vaag de palingen. Door hun kop geregen hangen ze aan metalen pinnen langzaamaan te garen in de rook. Ik adem de scherpe lucht in die tussen de dakpannen door ontsnapt en moet ervan hoesten. Ik bons op de flessengroene deur, die na een tijdje opengaat. Ik ben een beetje bang voor de verkoper in zijn vette overall. Hij heeft zwarte strepen op zijn wangen en dikke druppels zweet parelen op zijn kalende voorhoofd. Hij overhandigt me de krant waarin hij mijn bestelling, een pond goudkleurig gerookte paling, druipend van het vet, heeft verpakt. Door het roken wordt de paling echt een lekkernij. Je kan de vis zo ook langer bewaren, een noodzakelijke techniek vóór de uitvinding van de koelkast. Een andere manier om te conserveren wordt al eeuwenlang gebruikt voor haring, direct aan boord van de kotters. Zodra de vissen aan boord zijn, worden ze gekaakt. Met een speciaal mesje verwijderen de vissers de kieuwen en de ingewanden. Alleen de alvleesklier laten ze zitten, want de enzymen uit die klier laten de haring rijpen. Tenslotte wordt de haring ondergedompeld in tonnen met pekel en bewaard. Het vispaleis Haring staat ook op mijn boodschappenlijstje. De volgende etappe is dus Vispaleis Ab Dekker, aan het einde van de Voorstraat, niet ver van het strand. Het is minstens een kwartier lopen vanaf de visrokerij die gerund wordt door Jan en Gerard Dekker. Vast familie van Ab bedenk ik, maar ik ben veel te verlegen om straks die vraag te durven stellen. Het is half november, dus ik haast me, want in mijn zondagse jurk bibber ik van de kou. De ijzige wind waait dwars door mijn wollen maillot heen. Ik haast me ook om oma’s aankomst niet mis te lopen. Met mijn tweede pakje onder de arm, zes haringen verpakt in vetvrij papier, draaf ik naar huis. Oma Uit de verte zie ik oma al aan komen hobbelen. Ik ren naar haar toe, vlij me in haar armen, wrijf mijn wang tegen haar bontmantel (die een beetje prikt) en laat me knuffelen. Liefdevol noemt ze mij haar Poppedijn. Arm in arm leggen we de laatste meters af tot aan de voordeur, waar oma wordt omhelsd door de rest van de familie. Ze heeft amper de tijd om haar jas uit te trekken en op de bank neer te ploffen. Met mijn twee zusjes, die door oma Rozemarijn en Vrouwtje Ulebuut zijn gedoopt, aan weerskanten van haar, wordt de taart met drie kaarsjes binnengebracht. Het feest kan beginnen! De volgende keer is het zomer en gaan we naar het strand. Nienke Richard-Jaquet (Wil je het hele boek lezen? Neem contact met me op via [email protected])

Column Rob van de Pas: Ben ik een zevenvinker?

25 augustus 2023

Tja, de vraag stellen is in dit geval de vraag toelichten. Wat is een zevenvinker? Nou, een zevenvinker is volgens mijn vriend, boekjesschrijver, journalist, antropoloog en Arabist Joris Luyendijk (51) het volgende wezen [lees: homo sapiens] op twee benen:

Column Peter van Vleuten: Band of Brothers

25 augustus 2023

In een band zitten is een zeldzaam fenomeen. Als je het al ergens mee kunt vergelijken, doet het denken aan de onbreekbare banden die oorlogsveteranen en ex-militairen hebben met hun kameraden in het legeronderdeel van ooit. Ook in het leven na die intense hoogtijdagen blijft de verbinding in stand. Karakters die in het dagelijks leven onoverbrugbare verschillen zouden kennen, worden door een gemeenschappelijke ervaring aaneen geklonken.

Column IkWik: Reuring

18 augustus 2023

REURING. Met Bergen als middelpunt, met een tijdelijk gemeentehuis in Alkmaar. En daar rondom bevinden zich de nodige dorpen, welke in het verleden borg konden staan voor een eigen gemeente. Waar burgers direct konden aankloppen, waar iedereen zo'n beetje iedereen wel kende, de slager en de bakker garant stonden voor het vlees en het brood, de groenteboer een vanzelfsprekendheid was en de levensmiddelen bij de kruidenier nog met de hand uit de schappen werden gehaald. Maar de tijden veranderden, er kwamen zelfbedieningswinkels welke door supermarkten werden vervangen en elk zichzelf respecterend dorp zich opmaakte om in de vaart der volkeren mee te gaan. Winkels veranderden van eigenaar of moesten sluiten omdat er geen opvolgers meer waren. En ook het straatbeeld veranderde in de loop der tijd. Toeristen zochten de kuststreek op en ook de gemeente Bergen ontkwam er niet aan om zich over die verschillende dorpen te gaan ontfermen. Schoorl, Groet, Bergen aan Zee en ook de Egmonden kwamen onder de hoede van de gemeente Bergen. Maar wat de Egmonden zo uniek maakt is simpelweg als volgt te omschrijven: je hebt Hoevers, Binders en Derpers. En al die verschillende locaties verschillen ook nog eens van elkaar, hebben toch ook iets gemeenschappelijk. Kerken. Maar wat het zo bijzonder maakt is dat al die mensen die daar wonen ook nog eens verschillen van elkaar. Dat in het verleden nog weleens een vechtpartij ontstond wanneer elders een kermis was. Want iedereen wist eenvoudig weg wel of het autochtonen dan wel allochtonen waren. En wat hadden die daar dan te zoeken? Wel vaak iets gemeenschappelijk, wat te denken van de alcoholische versnaperingen? En waar Egmond aan Zee een boulevard heeft te bieden, komt Bergen aan Zee daar wat bekaaid van af. Het schitterende uitzicht dat je in Egmond geboden wordt, de Vuurtoren als lichtend voorbeeld, kom daar maar eens om. En niet te vergeten de plaatselijke fotograaf, welke met zijn beelden regelmatig in de krant naar voren komt. Over promotie gesproken! Ja ze timmeren in Egmond geregeld aan de weg. Welke weg? De Hoever Weg! Hoevers, Binders en Derpers houden er ook nog verschillende religies op na. Geen idee of Hervormden in de Hoef zijn te vinden, Oud katholieken zich in het Derp ophouden en dan tenslotte nog Egmond Binnen waar de Abdij binnen die grenzen ligt. Een retraite ruimte in de aanbieding heeft maar ook beschikt over een bron. Welke water doet wellen en garant is komen te staan voor een eigen Abdij bier: Sancti Adelberti, wat meer is dan wat geestrijk vocht. Dat dit vocht de verschillende religieuze glazen zal weten te vullen, zal niet onbelangrijk zijn in het aankomende weekend. Proost dus op je eigen dorp en zet wat mij betreft: Egmond op z'n Kop!

Column John de Waard: kent u dat, mevrouw, meneer??

11 augustus 2023

Kent u het liedje de 'beschaafde tango' van Robert Long? Als u wilt weten hoe dat gaat, verwijs ik u graag naar Youtube. Zo te vinden, prachtig lied. Past helemaal in deze tijd.

Column Ineke de Boer: Vakantie bij de kledingbank

11 augustus 2023

Twee van de drie openingsdagen help ik met veel plezier bij de kledingbank Noord Holland Noord in Egmond aan den Hoef. Op de fiets vanuit Egmond-Binnen en om kwart voor 10 aanwezig voor een praatje met koffie en collega’s. Om 10 uur staan de eerste klanten al voor de deur en begint mijn werk. Elke dag is anders. Meestal sta ik op de uitpakafdeling. Hier worden de vuilniszakken en dozen met kleding en andere artikelen binnen gebracht. Elke zak of doos is weer een verrassing qua inhoud. Meestal mooie en schone artikelen. Maar ook kapotte, vieze kleding en schoenen. Die gaan niet de winkel in. Ik heb zelfs een gebit gevonden…. Kleding die wij afkeuren, maar wel schoon en heel is, gaat naar Roemenië.

Column Peter van Vleuten: Een Grumpy Old Man zijn is zó sneu

4 augustus 2023

In mijn omgeving hoor ik steeds meer bevriende vrouwen (en vrouwen van vrienden) met elkaar de beproevingen delen van de overgang. Echt, daar zal ik nooit ofte nimmer slappe mannengrapjes over maken. Nachtelijke zweetaanvallen, stemmingswisselingen, het gevoel jezelf niet meer te kennen – de vrouwen der schepping krijgen het allemaal niet cadeau. Je zal je hele leven maar worden gedicteerd en gestuurd door hormoonspiegels die zo niet dagelijks, dan toch maandelijks of wekelijks van samenstelling veranderen. De gemiddelde man met z’n flatline-hormoonniveau heeft het maar makkelijk. Jazeker, af en toe eens een golfje hier of daar, maar het is een Bergens duinvennetje vergeleken bij de hormonale Golf van Biskaje waar onze vrouwen decennialang doorheen moeten navigeren. Petje af.

Column Els Rosenmöller: dooddoeners

4 augustus 2023

Er zijn binnen ons hospice 60 vrijwilligers en 8 verpleegkundigen die met hart en ziel hun werk in huis doen. Het lichamelijk welbevinden van onze gast staat voorop; geweldig begeleid door onze verpleegkundigen. Als het even kan zijn zij een stap vooruit om comfort te bieden en te behouden. Onze vrijwilligers zijn onuitputtelijk. Een ijsje van Pravasani? Een harinkie? Ze springen op de fiets om de innerlijke mens te verwennen. Daarnaast worden op ieder moment van de dag massages, etherische oliën, muziek en een luisterend oor geboden. Ik luister graag naar hoe het werkelijk met onze gasten gaat, zien wat we kunnen bijdragen om ook het mentale en emotionele veld van voeding te voorzien. Luisteren maakt openhartig. Iemand die gaat sterven voelt zich ontredderd en vraagt zich af hoe het leven zal eindigen en wat de dood zal brengen? José had daar geen zorgen over. ‘Het is goed zo’. Zij ging naar God, ze was bereid om in vrede het leven te verruilen voor de hemel. Mies had een mooi leven gehad, met bange ogen zei ze steevast ‘ik mag niet klagen’. Het was duidelijk dat ze deze dooddoener nodig had om de gedachtewisseling te stoppen. Met mededogen werkelijk de ander zien is dan essentieel om te bepalen of we José helpen door in gesprek te gaan, of dat een gesprek haar extra zou bezeren. ‘Wat doe je eraan, ‘het is zoals het is’ ging het voort. Dat respecteren en liefdevol aandacht schenken heeft Mies doen ontspannen. Geheel op haar eigen wijze kon ze het leven laten rusten. Leo deed het anders, hij was klaar om te gaan. De ziekte nam hem over zoals hij zei: ‘nee hoor, alles is goed’. Hij was 59 jaar oud en dol op z’n gezin. Graag was Leo wat langer gebleven maar hij zei, ‘het is goed zo en alles is in kannen en kruiken’. Vervolgens begon hij hard te lachen en ik begreep zijn lach. Hij realiseert zich dat alleen zijn as nog in die ene ‘kan’ moest. Humor is van groot belang, net als dooddoeners. Dooddoeners hebben een functie, ze zorgen ervoor dat de conversatie stopt. ‘Het is nou eenmaal zo’. Het maakt dat de verbinding stopt. Dat is niet altijd makkelijk want alleen in verbinding kunnen we er voor de ander zijn. Ik zei Leo dat ik hem bewonderde om zijn daadkracht en humor. Op het moment dat ik vroeg: ‘Hoe doe je dat toch Leo, je houdt zo van het leven?’ brak hij. ‘Ik moet wel’ zei hij, tranen rollend over zijn wangen. Hij hield zo van zijn gezin, afscheid nemen was voor hem te zwaar. Diezelfde middag hadden we een gesprek met zijn vrouw en dochter. Leo kon uitspreken wat hem werkelijk beroerde, zij konden alle drie uitspreken wat graag gezegd wilde worden. Zo ontstond een verbinding als nooit tevoren. Ons werk is intensief en hartverwarmend tegelijk. Het vraagt om afstemming met elkaar en met onze gasten om verlichting van het lijden te brengen. Maar het feit blijft……………’aan alles komt een eind.’

Column ikWik: Van de kurk en de trekker

28 juli 2023

Slaat natuurlijk (n)ergens op, maar wanneer ik het heb over de diverse Flessenposten, kan het niet anders dan dat dit (in)direct over die posten gaat. Voor velen is het de kurk waardoor de fles blijft drijven, terwijl een enkeling het omgekeerde beweert. En waarschijnlijk ook nog eens pretendeert dat zijn gelijk aan die zijde te vinden valt.

Column Cindy Schrikkema-Stofberg: MeToo of niet?

28 juli 2023

Een heel gevoelig onderwerp ik weet het maar toch ga ik mijn mening hierover verkondigen ondanks dat ik ongetwijfeld mensen tegen de schenen schop. Laat ik beginnen met het feit dat ik niemand wil kwetsen. Het hele “MeToo” verhaal zit ik toch telkens met grote verbazing naar te kijken en te luisteren. Want waar hebben we het eigenlijk over?

Column van I&S medewerker Thea: “Er zit een granaat in”

21 juli 2023

Dat politiewerk gevaarlijk kan zijn hoef ik natuurlijk niet uit te leggen. Maar dat geldt niet alleen voor collega’s die op straat werken. Gevaarlijke situaties ontstaan ook als je, zoals ik, achter de balie werkt van een politiebureau.

Column Peter van Vleuten: Rock & roll in de klas

21 juli 2023

Muzikant zijn is een merkwaardig vak. Vaardigheid in het bespelen van een instrument is slechts een klein deel van wat ervoor nodig is. En eigenlijk is dat nog het simpelste stuk. Kwestie van wat talent, veel doorzettingsvermogen en blijven oefenen, dat is het eigenlijk wel.

Column Nienke Richard-Jaquet: bollentijd

18 augustus 2023

Na het lezen van het felbegeerde en spannende Clubhuis de Crocus van Freddy Hagers besluiten Erna en ik het voorbeeld van de twee hoofdpersonen te volgen en richten we onze eigen ‘club van onder de tien’ op om onze vriendschap te bezegelen. Een serieuze zaak. We verdelen de taken eerlijk. We zijn medevoorzitsters, Erna is penningmeesteresse en ik secretaresse. Mijn zus Gertie wordt het derde, en laatste, lid van de club. Het clublidmaatschap kost vijfentwintig cent, daarna bedraagt de wekelijkse contributie tien cent. Dit alles wordt nauwgezet bijgehouden in het clubschrift, waarin je ook de lijst kunt lezen van wat we mee moeten nemen of wat we moeten doen als we een fietstocht gaan maken. We zullen de fietstassen vullen met boterhammen, drinken, fruit, een zakmes, wat geld, een landkaart, een plastic tafelkleed, een petje en een regenjas. Naar de bollen Op een zonnige ochtend aan het einde van de lente, het is volop bollentijd, maken we ons met zijn drieën op voor een fietstocht. Om niets te vergeten vinken we ons lijstje af en vullen we onze zadeltassen met proviand en de andere voorgeschreven artikelen. We nemen ieder een extra tas mee, want we hebben een plan. Na de ernstige belofte aan onze ouders op de fietspaden te blijven en goed uit te kijken bij het oversteken, vertrekken we. We beginnen onze tocht met de wind in de rug. Moeiteloos zoeven we over het asfalt, achter elkaar om de tegenliggers op het fietspad niet te raken. Na een kilometer slaan we rechtsaf, richting de Bleek. Op de klinkerweg trilt ons stuur en zingen onze banden. De duinenrij rechts beschut ons tegen de wind. Links strekken de bollenvelden zich uit, een kleurige lappendeken waar het rood overheerst. Steenrood, wijnrood, kersenrood, vermiljoen. De tulpen staan trots in het gelid. Sommige zijn nog nauwelijks open terwijl andere allang in bloei staan. Als we even afstappen en dichterbij komen, zien we duidelijk de zwarte meeldraden en de gele stamper afsteken tegen de glanzende binnenkant. Onderweg is het tijd voor een picknick. We spreiden het tafelkleed uit in een duinpannetje aan de voet van een hoge duin en halen onze belegde sandwiches tevoorschijn. Zij aan zij genieten we van de zon in ons gezicht en van de dik met boter, ham en kaas belegde boterhammen. We slobberen uit de beugelflesjes met limonade en eindigen ons feestmaal met een appel die net zo rood en glanzend is als de tulpen aan de overkant van de weg. Opgekikkerd stappen we weer op onze fietsen en rijden verder naar de boerderij waar we ons geheime plan willen uitvoeren. Vanuit de verte zien we gele heuveltjes verschijnen. Als we dichterbij komen is het de zoetige geur van de duizenden narcissenkoppen die ons sneller laat fietsen. Narcissenkoppen De narcissen worden hier niet gekweekt als snijbloemen. Integendeel, voor ons opperste geluk worden de bloemen zo snel mogelijk gekopt om de groei van het aantal bollen in de grond te stimuleren. Een mooie kans om onze tassen voorzichtig te vullen met deze broze, gele trompetvormige schat. De bedwelmende geur van onze buit begeleidt ons op de terugweg. Door de tegenwind is deze een stuk sportiever. We moeten boven op de pedalen staan, want we hebben haast om aan de volgende activiteit te beginnen, het uiteindelijke doel van ons avontuur. Thuisgekomen, legen we de inhoud van onze tassen in het midden van de grote tuintafel. Gewapend met een lange draad en een grote naald rijgen we de narcissen door de druppelvormige knobbel vlak onder de bloem tot geurige slingers. Het karweitje laat sporen achter. We krijgen kleverige handen en als we onszelf per ongeluk prikken, verschijnen rode plekjes ter grootte van een speldenknop op onze vingertoppen. Het is een lange maar verdienstelijke klus voor de clubkas. We verkopen een paar bloemenslingers aan de buren, die er de motorkappen van hun auto’s mee versieren. De laatste drie slingers houden we voor onszelf. Wat zijn we trots als we even later door de buurt paraderen om te pronken met onze narcissensnoeren. De volgende keer vieren we de verjaardag van mijn kleine zusje en zijn de visrokerij en het vispaleis aan de beurt! Nienke Richard-Jaquet (Wil je het hele boek lezen? Neem contact met me op via [email protected])

Column van IkWik: Haast dient meestal om minuten te sparen nadat uren verspild zijn

14 juli 2023

‘Eile mit Weile’, zegt een Duits gezegde. Vrij vertaald: haast u langzaam. Maar dat gaat in de huidige tijd bijkans niet meer op. We dienen van alles op de hoogte te zijn, proberen tijd naar onze hand te zetten en nemen niet eens de tijd om het vervoermiddel ruimschoots te parkeren. We steken naar voren, even later weer naar achteren, dan nogmaals naar voren en wederom naar achteren en vergeten de tijd die tussen onze handen doorglipt. Die tijd had je ook op een andere manier kunnen benutten. En daardoor komen we niet meer op tijd.

Column Peter van Vleuten: Opruimen en uitruimen

7 juli 2023

Iedereen die één of beide ouders heeft verloren, zal dit bekend voorkomen. In de nasleep van afscheid en uitvaart dient zich het moment aan van opruimen en uitruimen. De fase van je een weg banen door nagelaten spullen. Die variëren van onbelangrijk en zelfs onbenullig tot emotioneel waardevol. Deze week hebben mijn broer en ik de eerste inventarisatie maar eens gedaan. Nou zal die zwerftocht door herinneringen niemand in de koude kleren gaan zitten, maar daar komt in ons geval nog bij dat onze vader een bewaarder was. Een verzamelaar, een archivaris, een museoloog. Op het dwangmatige af.

Column Nienke Richard-Jaquet: De ijssalon en de boekhandel

14 juli 2023

Aan het begin van de zomer geef ik mijn zakgeld niet meer uit aan snoepgoed. Ik loop een stukje verder naar de ijssalon. Op weg daarheen passeer ik drie van de vier kerken in het dorp. Alle drie lijken ze op elkaar. Gotische gebouwen met smalle aan de bovenkant afgeronde ramen, donkere bakstenen muren, schuine leien daken en een hoge klokkentoren. Omdat we er vlak naast wonen ben ik gewend aan de klokken van de katholieke kerk. Als ik ’s nachts niet kan slapen tel ik de uren. Met westenwind vang ik soms de echo van de iets verderop gelegen Nederlands Hervormde kerk op. Maar de kerk van de oudkatholieken, midden in de Voorstraat, is het grootste en meest indrukwekkende gebouw. Net als de anglicanen in Engeland heeft dit geloof gebroken met de katholieke kerk van Rome. Het kiest zijn eigen bisschop en kent geen celibaat. De parochies zijn vooral te vinden in de vissersdorpen langs de westkust waarvan Egmond aan Zee de grootste is. Door de open kerkdeur vang ik een glimp op van de hagelwitte muren, maar ik durf niet naar binnen te lopen. Trouwens, ik heb haast. Ik was op weg een ijsje te kopen.

Column Els Rosenmöller: Ontginnen

7 juli 2023

De afgelopen weken begonnen mijn werkdagen om 08.30 uur bij Casper op kamer 1. Even horen hoe het gaat. Casper kwam ontzettend ziek bij ons binnen. Onze huisarts en verpleegkundigen gingen voor hem aan de slag om hem een optimaal comfort te geven Casper werd minder misselijk en de 40 tumoren die hem kwellen met pijn zijn naar de achtergrond verdreven door juiste instelling qua medicatie.

Column Ineke de Boer-Melker: “Mijn kerk” honderd jaar

30 juni 2023

Normaal schrijf ik op deze plek over de Kledingbank. Maar nu maak ik een uitzondering. Hoewel ik geen kerkganger (meer) ben, beschouw ik de rooms-katholieke kerk in Egmond aan den Hoef, met de mooie naam “ Margaretha Maria Alacoque” nog steeds als mijn kerk.

Column Peter de Waard: Wordt Zeevogels door Petrus in de richting van de hel of de hemel gedirigeerd?

30 juni 2023

Welkom op deze plechtige afscheidsdienst waarbij wordt stilgestaan bij de overleden vogels. Volgende week is in het Zuiderduin gelegenheid om met herriemuziek het leven te vieren van de 92-jarige Vogels die op zo tragische wijze zijn overleden. Maar dit requiem is een bloedserieuze zaak. Wie zo nodig wil lachen, kan zich beter naar de bestuurskamer begeven waar op video archiefbeelden zijn te zien van het fameuze zaterdagteam.

Column Peter van Vleuten: Missing Man

23 juni 2023

Wat een kracht en betekenis kan muziek toch hebben. Ik ondervond het onlangs des te meer tijdens de uitvaart van mijn vader. Dat afscheid vond plaats in de Slotkapel in Egmond aan den Hoef. Op het kerkhof daar liggen ook mijn grootvader, overgrootvader en betovergrootvader. En mijn vader was een man van traditie.

Column teamchef Priscilla: Rob blijft voor mij een held

23 juni 2023

Iemand wil voor de trein springen. Rob rijdt op een mountainbike als de melding bij hem binnenkomt. Hij fietst meteen naar het station. Daar ziet hij een man staan op einde van het perron. Hij spreekt hem aan en ze hebben een rustig gesprekje. Maar dan, vanuit het niks, wordt Rob door hem neergestoken.

Column Rob van de Pas: Burgerberaad Bergen

16 juni 2023

Ik vind het wel wat..! Het instellen van een burgerberaad voor lastige (toekomstige) kwesties in ons dorp. Onlangs was er een reportage bij NPO 2 over dit fenomeen. Vertegenwoordigers uit de plaatsen Utrecht en Zeist kwamen daarin enthousiast aan het woord om te vertellen hoe een burgerberaad óók de representatieve Bergense politiek kan helpen bij de besluitvorming over belangrijke zaken.

Column Nico Knol: Warmbloedig geloof

9 juni 2023

Hij was een klasgenoot van me. We zaten in Alkmaar op ‘Het middelhof’, een school voor het Voorbereidend Hoger Beroeps Onderwijs. Hij vertelde me van zijn hobby kerkorgel spelen en dat hij het liefst naar het conservatorium zou gaan om zich meer te bekwamen in die kunst. Ik vertelde van mijn hoop en wens om Theologie te studeren en ooit als pastor aan de slag te mogen gaan.

Column Els Rosenmöller: Een vrije vogel

2 juni 2023

Als ik met Frank in gesprek ga noemt hij zichzelf een kluizenaar. Frank werd geboren tien jaar na zijn zus. Zij was graag zijn tweede moeder. Als een pop in haar poppenwagen werd Frank het leven in geduwd. Bekneld en overgeleverd aan de behoefte van de ander. Als kleine jongen groeide hij op aan de rand van het Vondelpark. Veiligheid vond hij spelend in dit park, hutten bouwen en verstop- plekken maken waar de politie de opgroeiende boefjes niet kon vinden.

Column Rob van de Pas: AZ Alkmaar is de naam…

2 juni 2023

Het zal 1972 geweest zijn. Ik mocht als jeugdige voetballiefhebber bij RKAFC voor het eerst naar AZ’67 in de Alkmaarder Hout. In die tijd had alleen de hoofdtribune een overkapping en aan de lange zijde naast de Prins Bernhardlaan was er een staantribune met zo’n tien tot twaalf treden. De korte zijden Sportlaan en Zandersloot hadden houten staantribunes en als jochie mocht ik plaatsnemen op de jeugdtribune. Deze plek was voor jonge AZ’67-fans tot zestien jaar. Een ‘jongenskaartje’ kostte in die tijd één gulden inclusief ‘vermakelijkheidsbelasting’. De gemeente Alkmaar vroeg dus belastinggeld om plezier te mogen hebben! Tja, maar als AZ’67 een keer verloor en ik dus bloedchagrijnig naar huis fietste, was het niet zo dat Alkmaarse bestuurders mij mijn gulden terugbetaalden. Even voor de beeldvorming; een pakje sigaretten, Gladstone Filter Mild, was in die tijd zo’n fl. 1,75. Een beetje kettingroker deed daar toch zeker een hele dag over.

Terug