Column Rob Hoogland: Eigen volk eerst?
Hoe onterecht ik dat gezien de ernstige woningnood alhier ook vind: niet dus.
Gepubliceerd: 22 oktober 2021
Het kan niet, begrijp ik uit de meest recente berichten. Juridisch kan het domweg (nog) niet. Ondanks de schone beloften, zelfs geformuleerd in een heuse verordening, kan de gemeente Bergen, waartoe wij nu eenmaal behoren, bij het toewijzen van woningen geen voorrang verlenen aan lokale gegadigden.
Ze kunnen het proberen, al dan niet gesteund door de betrokken projectontwikkelaars. Ze kunnen de Egmonders bijvoorbeeld via lokale en regionale advertenties en artikelen als eersten op de hoogte stellen. Maar ze mogen geïnteresseerden van buiten de gemeentegrenzen geen halt toeroepen.
Woon je in Schin op Geul? Geen probleem! Woon je noodgedwongen nog steeds bij je ouders in Egmond? Jammer dan! Ik ga hier ietwat kort door de bocht, maar soms moet dat even.
Laat ik eerst een artikel op deze site van 30 juli jongstleden citeren: “De gemeente Bergen kent geen regionale of lokale voorrangsregels. Waarop is dan de stelling gebaseerd dat woningen bij voorrang aan eigen ingezetenen kunnen worden toegewezen, vragen VVD en GroenLinks zich af. Het antwoord van het college hierop is dat in de nieuwe Huisvestingsverordening ook een bepaling is opgenomen dat voorrang aan groepen kan worden gegeven wanneer het streven is om doorstroming te faciliteren: iemand krijgt een huis in een van de nieuwbouwplannen en die laat weer een andere woning achter voor de markt. Zo komt er een verhuisketen op gang, is de bedoeling.”
Nu zijn we bijna drie maanden verder en blijkt dat de raadsleden van de VVD en GroenLinks het zich terecht afvroegen: welke bressen ze ten gemeentehuize ook in de muur der wetgeving trachten te slaan, hoeveel veranderingen Klaas Valkering dienaangaande ook in het vooruitzicht stelt, Bergen kent voorlopig nog geen lokale voorrangsregels. Bijvoorbeeld bij Project DuinKonijn in Egmond aan Zee – en straks misschien ook wanneer Koert Smit erin geslaagd is zijn prachtige, veelomvattende plan met het Rode Hert c.q. Liberté in Egmond aan den Hoef te verwezenlijken, waarmee het dorpscentrum volgens mij in één keer zou worden gereanimeerd – is het wettelijk onmogelijk om buitenstaanders achterin in de rij te zetten.
Eigen volk eerst? Hoe onterecht ik dat gezien de ernstige woningnood alhier ook vind: niet dus.
The times they are a-changin’ zong Bob Dylan al. Ik herinner mij hoe ik zelf in 1986 in Egmond aan den Hoef, dat wil zeggen in Rinnegom terechtkwam (om het nog ingewikkelder te maken: kadastraal in Egmond-Binnen). Na een lange, vergeefse speurtocht in de omgeving van Haarlem besloten we een kijkje te gaan nemen in de streek waaraan zowel mijn vrouw als ik mooie jeugdherinneringen bewaarde: de Egmonden, die destijds nog niet tot de gemeente Bergen behoorden. En daar, aan de Herenweg, stuitten we op het stolpboerderijtje van Gerard en Ria Beukeveld, toen nog met twee rode en twee donkergrijze dakkanten. Het stond te koop en we kwamen al snel met de Beukeveldjes, die naar het Rijk der Duizend Eilanden zouden verhuizen, tot overeenstemming.
“Wanneer kunnen we erin, Beuk?” vroegen we. “Voorlopig niet”, zei Gerard. “Ik moet het eerst voor dezelfde prijs te koop aanbieden in het Kontakkie. Is iemand uit de Egmonden bereid dat bedrag óók neer te tellen, dan kunnen jullie het alsnog vergeten. Ze hebben twee weken de tijd.”
Het internet bestond nog niet en met het Kontakkie bedoelde Beukeveld uiteraard het Contact met de Egmonden, het lokale huis-aan-huis-blad van eigenaar/drukker/hoofdredacteur Gerard Belleman, die sinds twee jaar helaas niet meer onder ons is (Gerard, een wandelend gemeentearchief, was ook de vader van mijn geliefde Telegraaf-collega Saskia). Jaap Eeltink publiceerde in het onnavolgbare derper dialect zijn heerlijke column ‘Wat zegge we’ in het krantje, dat als bindmiddel fungeerde tussen de drie Egmonden. In dat blad kwam die annonce te staan.
Het waren twee spannende weken, geef ik toe.Dat geen enkele Egmonder toehapte geeft eveneens aan dat de tijden zijn veranderd, want nu zou dat waarschijnlijk wél gebeuren. Binnen een etmaal, zelfs.Ik mis die tijd.