Column Rob Hoogland: sla, sla en nog eens sla
Gepubliceerd: 1 oktober 2021
Weet u waar ik óók zo naar verlang? Bloembollen in de mij omringende velden. Bloembollen van welke soort dan ook, met zo’n dikke laag verse stro erop voor de winter. Dat is inmiddels een hartenwens. Het hoort zo bij de omgeving, vind ik. Het hoort zo bij de Egmondse geestgronden. Het hoort zo bij mijn Rinnegom.
Ik woon er al sinds 1986, ja?! Ik heb recht van spreken!
Wat ik zag de afgelopen maanden, overal in de buurt? Sla. Honderdduizenden kroppen sla. Waar ik ook keek, van Tijdverdrijfslaan tot Weg naar de Bleek, van Herenweg tot Van Oldenborghweg aan de westkant, van Herenweg tot de Heilooër Zeeweg aan de oostkant: kroppen sla, kroppen sla en nog eens kroppen sla. Ze werden als piepklein stekje gepoot en binnen een mum van tijd als volwassen krop geoogst. Mijn hemel, wat groeit dat spul snel. Waarna er weer nieuwe stekjes werden gepoot en hetzelfde proces zich nogmaals voltrok.
Groen waren de velden, de hele zomer door. Groen, groen, groen. Helemaal tureluurs werd ik ervan. Wat is de betekenis van die kleur ook alweer? Laat ik de site van Mens & Samenleving maar eens citeren. Daar weten ze namelijk alles.
“Groen is de kleur van harmonie en evenwicht en symboliseert daarmee hoop, vernieuwing en vrede. Deze kleur wordt meestal gekozen door zachtaardige en oprechte mensen. Groene mensen zijn over het algemeen eerlijk, sociale mensen, die streven naar harmonie. Vaak hebben ze de neiging zich weg te cijferen voor de verlangens van anderen. Omdat ze zo geduldig en bescheiden zijn, wordt er van mensen met een voorkeur voor groen nog wel eens misbruik gemaakt. Meestal zijn mensen, die kiezen voor groen bovendien verfijnd, beschaafd en betrouwbaar. Vrij voor de hand liggend tenslotte is dat een affiniteit met groen vaak correspondeert met een liefde voor de natuur en alles wat daarin leeft.”
Shit, ik ben dus geen evenwichtig, harmonieus, zachtaardig, vredelievend, oprecht, eerlijk, sociaal, geduldig, beschaafd en betrouwbaar mens met een neiging om zichzelf weg te cijferen voor de verlangens van anderen. Ik ben gewoon een onbeschaafde patjepeeër die niks van de natuur moet hebben. Ik heb het namelijk gehad met de kleur groen. Ik kan het niet meer zien. Ik wil van die kleurige bloemen, weetjewel. Ik wil gele en rode tulpen, narcissen, blauwe druiven, noem maar op. Maar daarvoor moeten dus wel eerst bollen in de grond worden gestopt.
Wat is er aan de hand op Rinnegom?
Wat spéélt er?
Is dit soms ook al een onderdeel van de Great Reset?
Ach, laat me even, Egmonders. Ik weet natuurlijk best wel wat er aan de hand is. De sla-kwekers die tot voor kort voornamelijk ten noorden van Alkmaar bezig waren komen inmiddels grond tekort en hebben zich om die reden ook bij hun bollenkwekende collega’s in de Egmonden gemeld. De terreinen van die collega’s liggen er ‘s zomers vaak ongebruikt bij. Hun bollen worden meestal pas in oktober of november geplant, dus waarom zou je al die hectares braak liggende grond er tot die tijd niet voor gebruiken?
Ik gun mijn bollenkwekende buren die extra inkomsten hoor. Ik neem althans aan dat er iets tegenover staat. Maar het was domweg even wennen voor mij. Voor het eerst zag ik het op dergelijke grote schaal. Wortels, ja. Die herinner ik mij nog. Wortels werden bij mij aan de overkant ook weleens gekweekt, jaren geleden. Maar sla? Ontelbare kroppen sla, in onafzienbare rijen op velden tot aan de einder, zoals dit jaar? Nee, dat nog nooit.
The times they are a-changin’.
En ik heb er verdorie nog geen krop van gejat.