Beste Wills: Doordat wij de hoogbejaarde eigenaar kennen die ervan af wilde heeft een vriend, die wij erover tipten, met weinig inspanning en ver onder de marktwaarde een huisje kunnen kopen op een heerlijke plek. Sindsdien gedraagt hij zich alsof dit zijn eigen verdienste is: “Ik heb dat gekregen omdat ik daar toevallig was, iets van planten weet, hij me aardig vond….”. Hij heeft ons niet bedankt en is er ook naar ons toe niet heel blij of enthousiast over. Ben ik een deurmat, pathetisch op zoek naar erkenning of hier terecht verongelijkt over? Beste Verongelijkte: ‘A good deed never goes unpunished’, betekent met de beste bedoelingen iemand helpen om vervolgens door deze persoon te worden teleurgesteld, bestolen, verraden of opgegeten, zoals de kikker door de schorpioen in de fabel van Aesopus. Dat is andere koek dan we geleerd hebben uit de Bijbel en van moralistische filosofen: ‘wie goed doet goed ontmoet’. Ons is nooit een rozentuin beloofd en vroeger of later kom je erachter dat delen, een goede daad, iemand iets gunnen of helpen zowel ‘voor wat hoor wat’ betekent als ook ‘stank voor dank’. (Uit eigen ervaring: Ik had een heerlijke plek in Egmond aan Zee die ik kwijt geraakt ben omdat het in mijn ogen eerlijk was de huurrechten 50/50 te delen.) Zo worden we gaandeweg minder naïef, zakelijker en harder. Welcome to the jungle. En toch. Omdat iemand jou te kort doet, hoef jij niet rancuneus te worden want dit gaan niet over de ander, dit gaat over jou. De grootste uitdaging- tevens de belangrijkste- in ons leven is het goede te willen doen ongeacht of je gewaardeerd wordt, beloond, bedankt of er zelf voordeel van hebt. Niet dat je er bij voorbaat al vanuit moet gaan dat je slecht behandeld zult worden, maar wees er ook niet verbaasd over en reken niet op karma, gerechtigheid of dankbaarheid. Doe wat goed is, behandel anderen zoals je zelf behandeld zou willen worden, doe voor anderen wat je zou willen dat zij ook voor jou deden, los problemen of maak ze tenminste dragelijk. Accepteer dat er mensen zijn wier morele kompas defect is en die alleen voor eigen voordeel gaan. Met jouw antenne is niets mis. De kikker heeft niets fout gedaan, het was de schorpioen. www.beter-samen.nl Amsterdam, Heiloo,Texel.

Natuurlijk, haastige spoed is zelden goed, maar het is nu toch wel een tijdlang erg stil als het gaat om de formatie van een coalitie in Bergen. Nu is Bergen niet de enige die worstelt met een ‘nieuwe regering’ maar na ruim twee maanden praten zou je toch mogen verwachten dat er wat naar buiten zou kunnen komen. Op zijn minst dan toch waarom het allemaal zo moeizaam gaat. In Nederland duurt het formeren overigens steeds langer zou blijkt uit onderzoek van de NOS. Voor zover dat onderzoek kon nagaan is inmiddels in circa 130 gemeenten bekend welke partijen deelnemen in de nieuw te vormen colleges en welke wethouders de gemeenten gaan besturen. Ter vergelijking: in 2018 waren dat er op hetzelfde moment al 233. Vier jaar daarvoor waren medio mei alle gemeenten op twaalf na al klaar. Het wordt dus een steeds moeizamer proces van onderhandelen en uitruilen van punten uit het verkiezingsprogramma die (misschien niet) per se binnengehaald moeten worden. De versnippering van het politieke landschap zal daar zeker een bijdrage aanleveren. Maar in Bergen is het toch niet zo versnipperd? Er zijn niet ineens vier partijen bij gekomen; er zijn alleen twee lokale partijen opgegaan in een nieuwe derde. Per saldo dus een partij minder. Bovendien: we wisten toch precies waarvoor we kozen als we op een bepaalde partij stemden? Zo ingewikkeld waren de standpunten van de partijen in hun programma’s nu ook weer niet. Een aantal onderwerpen dat niet langer kan wachten wordt inmiddels al in de gemeenteraad besproken: raadsbreed zoals ook al was aangekondigd. Maar een aantal onderwerpen is nog ‘onder de hamer’. Ofwel bij de Raad van Staten ofwel bij de formatiegesprekken blijkbaar. Er was voor en vlak na de verkiezingen overal te beluisteren dat het allemaal anders zou moeten, opener, transparanter, meer in samenspraak met de burgers. Dan zou het om te beginnen al kunnen helpen wanneer af en toe iets naar buiten wordt gebracht over de stand van zaken. Verwachtingsmanagement is heel belangrijk heb ik geleerd… John de Waard

Hoe doen mensen dat toch, heb ik mij vaak afgevraagd. Mensen die ver bij zee vandaan wonen. De zee heb je nodig, toch?

Langs de lijn van een Egmondse voetbalclub hoorde ik het nieuwtje dat burgemeester Halsema van Amsterdam de terras-herrie wil aanpakken. Zoals van Egmonders mag worden verwacht, had de brenger van het nieuws daarbij ook een uitgesproken opinie. Het plan van Halsema werd in zijn volgende zin meteen neergesabeld als wappie.

Het is even over negenen, de deur van de pastorie aan het Kerkplein in Egmond-Binnen staat open en er lopen mensen binnen. In de eerste gang staan een aantal rollators en ik hoor een gezellig geroezemoes uit de kamer komen. Het is hier gezelliger dan in de wachtkamer van de huisarts. Wat voorheen m’n werkkamer was en de grote kamer daarachter is nu de huiskapel. Sinds de kerk dicht is hebben een aantal parochianen zich er hard voor gemaakt om zo lang het kan, op de woensdagochtend een viering te organiseren.

Mijn werkzame leven begon op 17-jarige leeftijd bij Rabobank ‘de Egmonden’, waar ik zeven jaar gewerkt heb. Voornamelijk in ‘Derp’. Wij hielpen klanten nog heerlijk ouderwets aan de balie, later achter kogelvrij glas, zonder computer en met onze schrijf-en telhanden. Als ik nu klanten van vroeger zie lopen, weet ik van velen nog hun rekeningnummer. Om privacy redenen zal ik hier geen demonstratie geven…...

Full house Een huis vol gasten uit de Egmonden. Onze vier bedden allemaal bezet, het is dus druk en bedrijvig: ‘Full house’. Het doet me denken aan een spelletje poker. Maar hier in huis wordt niet gegokt. Hier spelen we op zeker, alles uit de kast voor verlichting van ongemakken als die er zijn. De verpleging richt zich op het medische stuk en dat doen ze goed! Betrokken en kundig kunnen ze horen wat de gast het liefst zelf wil. Niet pushen maar adviseren, de mening van de gast als leidraad. Bijstaan, niet overnemen en waar nodig daadkrachtig gaan voor comfort voor iedereen. Het leven wordt nu dus door vier gasten bij ons geleefd. Voor hen best een gok om de vertrouwde omgeving los te laten en voor het laatste stukje leven alles uit handen te geven aan mensen, professionals weliswaar, die men niet kent. Dat is even wennen maar is zeker de gok waard. Zoveel onzekerheid over hoe de weg naar het einde zal verlopen wordt uit handen genomen door kwaliteit van zorg en warme armen van verpleegkundigen en vrijwilligers. Onze gast van kamer 3 schilderde zelf doeken; hij bracht er een aantal mee. Al snel stond er een vrijwilliger op de ladder om een ophangsysteem in zijn kamer te bevestigingen. Onze gast op kamer 1 luistert graag naar klassieke muziek en houdt van stilte, dus daar is rust en een afwachtende houding. Mijnheer van kamer 2 leest graag de krant en komt gezellig ontbijten en koffiedrinken in de huiskamer en is altijd in voor een geintje. Mevrouw van kamer 4 geniet van al haar bezoek, een kamer vól bloemen en van de zelfgemaakte soep van haar zoon; we eten er allemaal van mee. Later, als ik naar huis wil gaan, zit iedereen samen aan tafel. Ik blijf nog even, het eten ziet er heerlijk uit, de gezelligheid aan tafel is verrijkend; werkelijk ‘Full House’. Als ik dan toch wil vertrekken staat er een goddelijk toetje op tafel. Prachtig versierd met bloem en munt. Dat het leven hier gewoon door gaat kan een relativerende werking hebben maar de ogenschijnlijk kleine verrassinkjes keer op keer maken dat onze gasten uit de Egmonden zich soms op vakantie voelen. Wil je ’s middags warm eten? Geen probleem, wil je vis op vrijdag? Doen we! Wil je dat onze vrijwillige kapster komt? Komt voor elkaar. Zin in een handmassage? Natuurlijk kan dat. Wil je met rust gelaten worden? Dan doen wij de deur dicht. Maar altijd staat onze eigen deur wagenwijd open want er komt een moment dat een gast verzwakt en het leven langzaam vraagt om inkeer. Op dat moment valt er niets te wikken of te wegen en is er niets te gokken, op dat moment neemt het leven of misschien wel de dood de regie in handen. Op dat magische moment in ons bestaan, waar we zo goed als geen zeggenschap over hebben, zal de natuur ons de weg helpen gaan. Wij helpen mee en staan bij, wij houden vast en laten los, wij omarmen en maken ruimte, we geven vertrouwen, want dat is wat we doen. En dan zien we zachtheid, overgave en een laatste adem.

Beste Wills: Mijn vriend en ik hebben een meningsverschil over het delen van onze wachtwoorden. Ik wil dat we ze van elkaar weten, hij niet, omdat dat voor hem een inbreuk is op zijn privacy. Ik denk niet dat hij iets te verbergen heeft, maar het voelt als een gebrek aan vertrouwen in mij en daarmee onze relatie. We hebben samen besloten jou te vragen ons hierbij te helpen. Hoe denk jij over het delen van wachtwoorden voor telefoon, computer en laptop? Beste Vertrouwen: ‘Ik heb geleerd dat je alleen met elkaar verder kunt komen door vertrouwen, niet door conflict’, aldus Louis van Gaal in de film ‘Louis’ nu te zien in de bios. In relaties is vertrouwen niet de belofte dat je elkaar nooit pijn zult doen. Het is riskeren dat je elkaar pijn zult doen en erop vertrouwen dat als dat gebeurt, je er voor elkaar zult zijn, aardig bent, voor elkaar opkomt. Wat te doen met jullie wachtwoorden. A. Jullie delen de wachtwoorden en vertrouwen erop dat de ander de wachtwoorden niet zal gebruiken om te gaan spioneren. B. Jullie delen de wachtwoorden niet omdat jullie erop vertrouwen dat de ander niets te verbergen heeft en geloven in individuele vrijheid en privacy. Of je deelt de wachtwoorden, behalve die welke je niet deelt. Iemand kan altijd iets voor je verborgen houden, dus het is niet het ultieme gebaar dat jij ervan maakt. Waar het om gaat is het vertrouwen en dat ontbreekt blijkbaar bij jullie. Het is de omgekeerde volgorde als je je vriend pas vertrouwt als je zijn wachtwoorden krijgt en dus ‘controle’ hebt en desnoods je eigen onderzoek kunt doen als je moeite hebt hem op zijn woord te geloven. Of dat hij er bij voorbaat al van uitgaat dat jij ongevraagd in zijn computer gaat lopen snuffelen en daarom alles achter slot en grendel houdt. Wat denken jullie zelf, is dit een goed uitgangspunt voor jullie relatie? Krijg ik nu een lintje volgend jaar? (PS: Een zijsprong, maar zorg wel dat er sowieso altijd iemand bij je wachtwoorden kan voor het geval je dat onverhoopt komt te overlijden of anderszins wilsonbekwaam wordt. Voorkomt een berg ellende).

Ze loopt behoedzaam op het kale reepje zandgrond pal achter mijn huis en stapt wat verlegen op me af. Doordat mijn paleisje wat hoger ligt dan de grond eromheen, kijkt ze naar me op. Met een weids gebaar spreidt ze haar armen naar de bollenvelden achter haar, waar duizenden tulpen in diverse kleuren in al hun pracht en praal volop staan te bloeien. Vol ongeloof kijkt ze me aan maar vraagt heel serieus “Is this all yours?” waarop ik het niet kan laten en bevestigend knikkend met een lange uithaal antwoordt “Yeeeeeeeeeeeeeeees, it’s all mine!” Ik kijk haar aan en nog geen 5 seconden later schiet ik onbedaarlijk in de lach en val door de bollenmand. “No, no it’s not mine, I am just very lucky to live here so I can enjoy this beauty. Every single year!” Ze kan hartelijk om mijn grap lachen en vraagt of ze foto’s mag maken. Maar natuurlijk. Dus loopt ze naar de rand van de bloembedden en schiet er lustig op los met haar mobiele telefoon.

Showbiz is illusie. Ik heb het niet zozeer over de decors van bordkarton of de bedrieglijkheid van de spotlights. Het is meer dat nepperij, illusies en sterke verhalen onlosmakelijk horen bij de beeldvorming. En dat ze daadwerkelijk leiden tot succes.

Ze stonden netjes naast elkaar, de beelden van Jozef en Maria. Niet in de kerk maar buiten de muren van de kerk. Op de stoep van het uit 1905 daterende voormalige Godshuis. Op weg naar een nieuwe locatie en beginnend aan een tweede leven. Ik zag het onlangs op een zaterdag in de Wilhelminastraat in Egmond aan Zee. Op 1 september 2019 werd hier de laatste dienst gehouden. Het is inmiddels al 2,5 jaar onttrokken aan de eredienst zoals dat zo ‘mooi’ heet.

Kent u dat gevoel? Het gevoel dat je iets gaat overkomen waar je helemaal geen behoefte aan hebt?

Wij zijn allemaal klant. Bij de supermarkt, kledingwinkel, provider, bank, snackbar, restaurant, viswinkel, slager, bakker of groenteboer. Fysiek en/of online. Na twintig jaar met veel plezier werken in de buurtsuper, vond ik het contact met de klanten het leukst aan mijn baan. Ze stiefelen met z’n allen door de paden, laden de kar (half)vol, knijpen in het fruit, houden een gezellig praatje, worden boos als hun merk paneermeel er even niet is, mopperen op de overijverige vakkenvullers die in de weg staan, vinden het te heet, te koud, te nat, te winderig en staan “ altijd” in de verkeerde rij bij de kassa.

Het is woensdagmiddag en in het jongerencentrum “de Wal” is het gezellig druk met (kleine) kinderen en hun ouders: het is knutselmiddag en alle kinderen mogen een palmpaasstok maken. Er wordt druk geplakt met crêpepapier en lintjes. Bovenop de stok steekt een schroef uit: daar mag het broodhaantje op geprikt worden en verder is er natuurlijk veel snoep om op te hangen. Er zijn plastic eitjes, paashazen en bloemetjes, allemaal even feestelijk.

Egmond heeft een abdij, een slot en de vuurtoren 'dan liever de lucht in' Van Speijk. Maar in Daan Schuurmans' televisieprogramma Het verhaal van Nederland komt Egmond helemaal niet voor, hoewel het dorp toch zijn stempel heeft gedrukt op de geschiedenis. Er was een hele aflevering over de heilige Bonifatius die bij Dokkum is vermoord. Maar de heilige Adelbert werd niet eens vermeld. Behalve de abdij is ook een kerk, een school, een straat, een vereniging en een bier naar hem vernoemd - en dan zal ik nog wel iets zijn vergeten - maar in het historische verhaal op staatszender NPO 1 is hij niet eens een voetnoot waard. Zelfs het wonder dat hij heeft verricht, was onvoldoende om in het canon van de vaderlandse geschiedenis voor te komen. Als de Egmonders van toen hadden geweten dat zij over 1300 jaar in de vergetelheid zouden zijn geraakt, hadden ze vast de Friezen gevraagd om na Bonifatius ook Adelbert met een hellebaard te lijf te gaan.

Niet elke dag maar toch wel een paar keer in de week moet ook ik eraan geloven. Tassen mee, muntje voor het ‘wagentje’ en o ja, vergeet de lege flessen niet. Briefje gemaakt, want wie z’n hoofd vergeet moet z’n benen gebruiken en vort richting de een of andere grootgrutter. Het begint al wanneer ik een karretje pak: ‘O hallo pastoor – u ook hier?’ Als het iemand is die ik ken dan kijk ik na zo’n vraag altijd verbaasd om me heen en vraag dan ‘Wie?’ Er zijn er die het leuk vinden om me aan te spreken met ‘eerwaarde vader’ vaak gepaard met een grote grijns op het gezicht – zij krijgen van mij dan stantepede de volgende reactie: ‘dag m’n kind…’ en let dan vooral op de omstanders…. heerlijk!

Meneer van kamer 2 zit in de middag in de huiskamer z’n krantje te lezen. De lentezon brengt hem een bezoek en verwarmt zijn schouders en rug. We raken in gesprek. Want praten doet deze grote vrolijke man graag. Ik mag dit allemaal opschrijven op een voorwaarde: anoniem: ‘Noem mij maar 020’. Als rasechte Amsterdammer verruilde hij jong zijn nest voor Egmond aan de Hoef. Hij woont er inmiddels al lang, maar hij blijft gehecht aan zijn geboortestad. Onlangs kreeg 020 slecht nieuws. De specialist in het ziekenhuis vertelde hem dat darmkanker zijn toekomst ging bepalen. Behandelingen wilde 020 niet. ‘Het houdt een keer op’ zei hij, ‘ik heb de leeftijd’. Met zijn 86 jaar wilde hij zo snel mogelijk naar het Hospice in Egmond aan Zee. En zo zitten we samen in het zonnetje alsof het de gewoonste zaak van de wereld is dat lief en leed wordt gedeeld. Zijn vrouw overleed jaren eerder, zij was niet zo’n prater maar ze was wel zijn voorbeeld in haar laatste levensfase, zo vertelt hij. Toen ze wist dat het leven ging eindigen besloot ze resoluut dat ze geen uitvaart wilde. Laat mij maar helemaal in mijn eentje gaan, had ze gezegd. Niemand erbij. Ik vraag enigszins verbaasd hoe dat voor hem was om daar ook zelf niet bij te kunnen zijn? 020 is even resoluut als zijn vrouw. Met een liefdevolle blik zegt hij ‘Ik heb haar wens gerespecteerd en nu ik zelf niet lang meer leef, wil ik dat ook zo. Laat mij maar alleen gaan.’ Het is even stil, een fijne stilte. Die stilte straalde volledige acceptatie uit van hoe het leven is verlopen. De toekomst heeft hij goed met zijn huisarts besproken, dat geeft hem rust. Alles overdacht en overwogen. Zijn veilige haven in een straat met lieve buren die zijn steun en toeverlaat zijn, ruilde hij resoluut in voor zijn nieuwe stek bij ons in Egmond aan Zee. Hij heeft flink opgeruimd voordat hij vertrok, want ‘wat moet een ander met mijn persoonlijke spullen?’ En hij vervolgt: ‘Ik heb 010 gevraagd mij daarbij te helpen. 020 begint breeduit te lachen en vertelt dat 010 een vriend van hem is die dus niet uit Amsterdam komt!’ 010 heeft twee ladekasten van zolder gehaald en samen hebben ze alle oude foto’s en documenten doorgenomen. ‘Zelfs het trouwboekje van mijn ouders zat ertussen en nu is alles verdwenen in een vuilniszak’, zegt hij met een glimlach. ‘Alles is opgeruimd en weggegooid. De rest is verkocht op marktplaats, klaar voor vertrek.’ Meneer van kamer 2 laat met een gerust hart zijn huis na aan een goed doel. Hij heeft zijn draai gevonden en is blij bij ons te zijn. 020 hecht veel waarde aan zijn vriendschappen en krijgt iedere dag visite. Eigenlijk had hij zijn buurvrienden nog een etentje beloofd, zegt hij met spijt in zijn stem. ‘Dat gaat nu helaas niet meer lukken.’ Hij is verrast als ik hem vertel dat wij daar wel raad mee weten. We toveren de boel zo om in een lokaal culinair hoogstandje “Restaurant 072”. Maar nu eerst een glaasje bessensap en verder met de krant met een ondergaande zon in het verschiet.

In mijn jonge jaren, ongeveer in de periode holbewoners, had het begrip “ vrijwilliger” voor mij een oubollige betekenis. Dat was iets voor stoffige, afgeschreven personen. Tijdens mijn lyceumperiode verkondigde de leraar maatschappijleer al dat de samenleving steeds meer ging drijven op de inzet van vrijwilligers. Ik hoorde dat braaf en schouderophalend aan en dacht er het mijne van. De beste man bleek een vooruitziende blik te hebben. Nu ik ouder en wijzer (nou ja….) ben, denk ik daar genuanceerder over. Er was een prettige periode waarin ik 'gewoon' werkte en later nog prettiger de functie van oppasoma erbij kreeg. Als trotse oma van drie toppers van kleinzonen zie ik die nu op zichzelf passen.

Inderdaad. Dit verhaaltje gaat over mijn ouderlijk huis. Niet mijn geboortehuis. Mijn wieg stond immers aan de Hoeverweg. In de boerderij die nu bekend staat als ‘De Klompenhoeve’ zag ik het levenslicht. Eind 1964 was dat nog ‘gewoon’ huize Zonneveld. Twee maanden na mijn geboorte gingen we verhuizen. Mijn vader had zware astma en moest wegens zijn gezondheid van de boerderij af.

Soms kom ik tijdens een wandeling iemand tegen die rechtstreeks uit een boek lijkt te zijn gestapt. Zoals afgelopen dinsdag. Het was al laat en mijn hond Taeke had net lekker gerend in het park, toen we haar zagen: de barones. Taeke en ik wandelden over het fietspad en zij bevond zich op het verhoogd voetpad, links van ons. De ondergaande zon zette haar in een spotlight. ‘Kijk nou eens wie ons tegemoetkomt, Taeke’, fluisterde ik.

Het is zondagavond, ik ben onderweg naar huis. Mijn trein gaat via een paar andere stations vanwege een aanrijding. Nog voor de NS de info via de intercom geeft, lees ik het op Twitter. Ik ben tegenwoordig namelijk hyperactief op Twitter. Niet dat dat iemand opvalt. Bij gebrek aan volgers, lees en retweet ik mijn eigen tweets. Aanrijding... Ik denk aan tante R., die er een handje van had zo eens per jaar het leven goed zat te zijn. Ze voelde dat naderen en liet zich - in het gunstigste geval - op eigen initiatief opnemen bij de GGZ in Heiloo. Na een week of zes was haar koers gewijzigd en leek het leven weer lichter. Tot de naald in de groef bleef hangen en het onvermijdelijke gebeurde.

Nadat ik me een ruime week niet in de supermarkt heb laten zien – u raadt het al: ook ik ontkwam niet aan het door velen zo gevreesde virus waar ik overigens gelukkig niet heel erg ziek van ben geweest – begeef ik mij weer tussen Jan en alleman voor de koelschappen waar de keuze zoals altijd reuze is. Peinzend bekijk ik de kant-en-klare Pasta Carbonara van eigen merk en dan valt mijn oog op de eveneens niets-meer-aan-doen Thaise kippendijtjes, afkomstig van een regionaal restaurant waarvan ik weet dat het er echt prima eten is. Ik ben niet de enige die moet kiezen; heerschap naast mij denkt hardop “maar daar zit geen rijst bij…die moet je dan dus nog zelf koken". Lichtelijk verwonderd staar ik hem aan en reageer optimistisch “Ja, maar okay, als dat nou het enige is? Dat kun je toch geen koken noemen!” Vertwijfeld wikt en weegt hij een seconde of tien en bijna, echt bíjna had ik ‘m zover maar nee: “ik ga dit keer tóch voor deze" en vervolgt zijn winkelronde met de Pasta in zijn hand. “Eet smakelijk" zeggen we nog tegen elkaar waarna ik een zak roerbakgroenten pak. Lijkt mij niet onverstandig om mijn lijf te voorzien van een ruime hoeveelheid vitaminen dus vandaag even geen hapklare opwarmprak voor mij. Met nog wat fruit en chocolade – wat van cacao komt en dat komt van een plant dús valt chocolade onder groente – fiets ik met gevulde fietstassen door de duinen naar huis. Halverwege pauzeer ik en geniet in de verrukkelijke maartse zonnestralen van een appel.

Even dachten ze in Egmond-Binnen dat er huizen zouden komen. Veel huizen. Maar op het laatste moment werden de plannen 'over de verkiezingen heen getild'.

Mevrouw woonde al 25 jaar in Nederland. Maar wilde begraven worden in haar land van herkomst; Curaçao. Daar zou ook de uitvaartplechtigheid plaatsvinden. De tijdelijke opbaring in Nederland en de repatriëring naar Curaçao regelde ik met haar zoon in Nederland. Hij vroeg mij of ik mee zou gaan op de vlucht met zijn moeder. En of ik bij de uitvaart in Curaçao ook aanwezig zou zijn. Normaal houdt onze dienstverlening op Schiphol op. Deze keer overwoog ik om mee te gaan.

Het is zomaar ontstaan, op carnavalszondag koken voor de bewoners van het Liobaklooster. Destijds was ik nog pastoor in de Egmonden en ging dan verkleed als kok op die zondag de kloosterkeuken in en zwaaide met de pollepel in plaats van de wijwaterskwast. Zuster Germana vroeg zich af hoe lang dit gebruik al bestond. Met de tafelgenoten kwamen we uit op 1998 of 1997. Helaas doorbrak de coronatijd de traditie maar dit jaar hebben we de draad weer opgepakt.

Februari sloot af met heftige stormen. Meters strand verdwenen en de straten en terrassen van Egmond moesten weer ontdaan worden van heel wat zand. Ook in ons Hospice lijkt het soms te stormen. We denken soms dat het leven maakbaar is, maar de natuur laat zich niet sturen. Dat geldt voor onze gasten die soms plotseling worden geconfronteerd met het nieuws dat ze ongeneselijk ziek zijn. Voordat ze goed en wel in de gaten hebben wat er aan de hand is, komen ze bij ons in het hospice en blijkt de laatste fase van hun leven aangebroken. Dat kan heel shockerend zijn.

Zoals u waarschijnlijk hebt begrepen, is het de bedoeling dat ik regelmatig in Flessenpost iets schrijf dat verband houdt met muziek, liefst in combinatie met Egmond en Bergen. Daar had ik me ook deze keer weer op ingesteld. Zelfs research gedaan, jawel!

Op mijn allereerste schoolrapport, ondertekend door de fameuze juffrouw Ruitenburg van de St. Jozefschool in Egmond aan den Hoef, is ook het kerkbezoek vermeld. '12' staat er, met de toevoeging 'nogal weinig'. Op het volgende schoolrapport staat '52', hetgeen betekent dat mijn ouders deze 6-jarige in het tweede wintertrimester van de eerste klas van de lagere school 's morgens om zeven uur uit zijn bed haalde en zonder eten (nuchterheid was een vereiste voor de communie) naar de doordeweekse vroegmis stuurde. Want in een familie met vier nonnen en één heeroom was te weinig kerkgang van de kinderen meteen een zwarte vlek op de ziel.

Als hij vrienden had bezocht in de statige, maritieme Prins Hendrik, zei hij altijd: ‘Daar hoef je mij van z’n lang zal ze leven niet heen te brengen.’ In mijn hart weet ik dat een instelling zijn einde zou betekenen. Niet perse het einde van zijn leven want in Prins Hendrik hebben ze vast ook hazelnootpasta. Maar het einde van zijn autonomie.

Het overlijden was verwacht. Mevrouw was 98 jaar. Haar lichaam gaf het langzaam op. De familie had tijd om na te denken over haar uitvaart. En hield mij alvast op de hoogte over hun wensen. “Dorien, we willen geen kist voor moeder, maar een rieten mand. Niet zo standaard, maar echte ambacht. Met een lekker zacht schapenvacht erin want moeder moet wel zacht liggen.

Deze tijd vind ik eigenlijk wel mooi. Niet omdat het verkiezingstijd is, maar wel vanwege de Olympische Winterspelen. Niet dat ik vind dat die zo nodig in China moeten zijn, maar gewoon, omdat ik een sportliefhebber ben. In de meeste wintersporten zijn we als Nederlanders niet zo heel goed. Ja, schaatsen. Maar dan was het tot voor enkele jaren eigenlijk nog alleen langebaanschaatsen. Shorttrack is er pas bij sinds we Shinky Knegt hebben. De schicht uit Bantega. Niemand wist waar Bantega lag (iets ten oosten van Lemmer, Friesland), maar van Shinky hadden alle sportliefhebbers wel eens gehoord. Bantega telde in 2021 slechts 655 inwoners. Ik denk niet dat ze daar de 63-nachten regel hebben om de toeristenstromen in te dammen… Shinky zette het dorp echter wel mooi op de kaart. Er zijn inmiddels meer shorttrackers die bekend zijn geworden vanwege hun opmerkelijke prestaties, van Susanne Schulting tot Jorien ter Mors en recentelijk Xandra Velzeboer die wereldberoemd in Nederland is geworden met die magistrale inhaalactie tijdens de dames relay die uiteindelijk ook een gouden medaille opleverde. U ziet wel, ik heb me er behoorlijk in verdiept. En sorry, bij de mannen zijn er niet veel meer beroemder geworden dan onze Shinky. Deze Olympische Winterspelen haalde Nederland een bijzondere bronzen medaille op het onderdeel skeleton. Als je zegt krijg je al meteen het idee dat dat levensgevaarlijk is. Dat is het ook, al vond medaillewinnares Kimberley Bos – ja, inderdaad, alweer een vrouwelijke atleet – dat het best meeviel. Het is een beetje een onderdeel van: kop d’r veur en goan… Ja, ze was wel eens bont en blauw beneden aangekomen, maar och, dat went. Gevaarlijke sporten worden trouwens steeds populairder in Nederland. We hadden nu ook twee skateboarders afgevaardigd. Dat gaat er dan niet om dat je stijlvol van een helling afglijdt en heel beneden komt. Nee, het gaat met een snelheid van tegen de 80 km/uur van een helling racen, op een steile schans af en gelanceerd worden. Tegen de tijd dat je weer geland bent word je dan geacht onderweg een paar halsbrekende toeren te hebben uitgehaald waar Epke Zonderland wit van zou wegtrekken. ‘…. En hij staat….’ Je hoort het turncommentator Hans van Zetten nog zeggen… Maar hier moet je helemaal niet staan, je moet doorglijden. Tenminste, als je niet op je kokosnoot bent gegaan en per ambulance bent afgevoerd. We hadden nu zelfs een skiër op de reuzenslalom die meedeed: Maarten Meiners, meervoudig Nederlands kampioen. En zo hadden we ook bobbers, een zeer getalenteerd kunstrijdster en o ja, de langebaanschaatsers. Het onderdeel ploegenachtervolging is nog een kwestie van het samenwerken wat meer oefenen, maar daar zit zeker potentie in. Nederland staat op de kaart als wintersportland. Jammer van het klimaat en zo, maar anders hadden we bij de volgende Olympische Spelen zeker op nog een paar onderdelen meegedaan. Vooral nieuwe onderdelen liggen ons wel (in het begin tenminste, totdat anderen er ook/wel op gaan trainen): wat te denken van de viermansrodel? Dan moet je wel erg veel van elkaar houden, maar waar een wil is, is een weg… Mensen die vier jaar alles uit de kast halen om een topprestatie te kunnen leveren spreekt mij wel aan; het is hoogste inspirerend. Er waren atleten die op deze Spelen meededen waarvan het gips nog amper was verwijderd. De drang om te presteren was echter zo groot, dat ze toch alles op alles zetten om de mensen die hun vertrouwen in hen hadden gesteld niet teleur te stellen. Misschien in de verkiezingstijd iets om over na te denken? Olympische Winterspelen inspireren. Toch? John de Waard

Een paar jaar geleden waren we met ons kleinkind op Texel. We belandden ook in het Museum Kaap Skil in Oudeschild. Een prachtig museum over het eiland de geschiedenis; maar vooral “dat wat Texel, Texel maakt”, werd daar gepresenteerd.

We mogen weer! Naar de stembus bedoel ik. Deze keer voor de lokale verkiezingen. En dat is te merken, want diverse partijen dingen alweer naar onze kiezersgunst.

Regelmatig ontvang ik e-mailtjes van mensen die op zoek zijn naar hun voorouders en aan mij vragen of iemand kan terugvinden in het boek van onze parochie waarin de huwelijken, de geboortes en het overlijden van mensen worden genoteerd. Blijkbaar is stamboomonderzoek een hobby van veel mensen. Het is natuurlijk ook gemakkelijker geworden in deze tijd. Vanuit je eigen huis kun je digitaal vele archieven napluizen op familieleden van lang geleden. En als je niet verder komt, neem je een zijtak van de familie of stap je over van je vaders familie naar je moeders voorgeslacht.