Geen limiet voor Jill Holterman, wel de race uitgelopen in ‘Rotterdam’
Mentale opkikker voor de toekomst
Gepubliceerd: 19 april 2024
‘Het was een ware lijdensweg’, memoreerde Jill Holterman thuis in haar woning in Egmond aan den Hoef, een paar dagen na Rotterdam. Haar, gezien alle omstandigheden voorafgaand aan Rotterdam, nog altijd knappe 7e plaats in het klassement om het Nederlands Kampioenschap Marathon doet haar niets. Daar ging ze niet voor. Ze is wel heel blij dat ze de finish heeft gehaald. Jill: ‘Dat was in ieder geval heel goed voor mijn mentale gesteldheid. Om weer een DNF (did not finish, red.) achter mijn naam te krijgen was geen optie…’
Het ging dus niet zoals gehoopt: de Egmondse atlete liep een tijd van 2 uur 44 minuten en 59 seconden. Dat was ver van de limiet en daarmee kwam een eind aan de Olympische droom van Parijs. Anne Luiten was in Rotterdam eerste Nederlandse vrouw met 2 uur 28 minuten en 46 seconden, maar bleef ook ver van haar beste tijd verwijderd (2 uur 26 minuten en 36 seconden, waarmee ze zich plaatste voor de Olympische Spelen). Sifan Hassan had zich al eerder geplaatst voor Parijs en liep niet in Rotterdam, maar het is nog steeds onduidelijk of zij gaat starten op de langste afstand. Hassan heeft namelijk Olympische ambities op meerdere afstanden. Nienke Brinkman startte ook niet in Rotterdam. Zij heeft nog de tijd tot eind april om de limiet te halen. Nederland heeft drie startbewijzen op de marathon voor vrouwen, dus in theorie zou het voor Brinkman nog kunnen, met Hassan en Luiten als al geplaatste atleten. Maar ook zij moet terugkomen na een blessure.
Enorme teleurstelling na Sevilla
Parijs gaat in ieder geval aan Jill Holterman voorbij. Vier jaar lang gestreden om dat ene ticket en dan stranden op het laatste moment. ‘Maar eigenlijk was het niet zo zeer op het laatste moment’, zegt Jill terugkijkend. ‘Het doel was natuurlijk om de limiet te lopen in Sevilla (18 februari, red.). Daar was alles op afgestemd. Dan was er daarna ruim tijd om in alle rust voor te bereiden op Parijs. Maar in Sevilla kreeg ik na zo’n 16 kilometer last van mijn hamstring en moest ik uiteindelijk opgeven om niet alles kapot te lopen. Dat was een enorme teleurstelling. Vanaf dat moment was het voortdurend een race tegen de klok. Het lukte me om zo’n 5 à 6 weken voor Rotterdam weer eens een goede trainingsweek vol te maken. Dat gaf hoop. Maar daarvan had ik er dan zeker nog een stuk of twee nodig.’
Wet van Murphy
Alles stond nu in het teken van ‘Rotterdam’, maar hier gold de wet van Murphy: als er dingen mis kunnen gaan, gaan ze ook mis. Jill: ‘Ik werd wat verkouden. Dat leek niet zo bijzonder, even pas op de plaats en voorzichtig wat licht trainen. Er was nog tijd. Maar het werd erger en uiteindelijk eindigde het bij covid. Geen idee hoe of waar ik het heb opgelopen. Je bent als topsporter altijd erg voorzichtig, tot in je hele sociale leven aan toe, maar toch ging het fout. Toen was het alleen nog maar de vraag of ik überhaupt kon starten in Rotterdam…’
Dat lukte. Ze was fit genoeg om aan de start te verschijnen. De verwachtingen waren echter op zijn minst gematigd. ‘Na zo’n voorbereiding met hindernissen weet je ergens diep in je achterhoofd dat het een lastige opgave wordt. Maar op voorhand al opgeven is geen optie’, legt Jill uit. ‘Er is altijd wel ergens een moment dat je jezelf afvraagt wie je voor de gek houdt, maar ik weet gewoon dat ik het kan! Ik heb het ook gedaan in verschillende trainingsperiodes… Topsport vraagt het uiterste van een mens en dan laat je het niet zomaar lopen.’
Veel zin in Rotterdam
Bovendien had Jill ook gewoon veel zin in Rotterdam. ‘Daar had ik nog niet gelopen en nu – weliswaar door omstandigheden – kon ik daar aan de start verschijnen. Dan maak je er toch het beste van?’ En ze heeft, ondanks alles en voor zover mogelijk, toch genoten van Rotterdam. ‘De sfeer, zoveel publiek, al die mensen die je naam roepen en je aanmoedigen… Ik vraag me zelfs af of Parijs daar wel overheen kan’, aldus Jill enthousiast. ‘Echter, Parijs was wel het doel en dat heb ik nu niet gehaald.’
In Rotterdam kreeg Jill na zo’n 15 kilometer te kampen met ‘moeilijke benen’. Jill: ‘Beetje lastig uitleggen, maar het leek net of de coördinatie wat weg was. Ik moest aan mijn ‘haas’ doorgeven dat het tempo naar beneden moest. Dan maar geen limiet, maar ik wilde nu per se uitlopen.’
Het zat er gewoon niet in
Dat deed ze. Met kilometertijden van in het begin rond de 3 minuut 30, oplopend op het einde naar 4 minuut 30. ‘Die eerste kilometertijden waren op zich nog wel goed. Ik ga altijd vanuit een ‘negative split’ zo’n marathon in. Dus met teruglopende kilometertijden vanaf de 30 kilometer ongeveer. Maar dat zat er zondag bij lange na niet in. Ik moest noodgedwongen een paar keer stoppen om mijn hamstrings weer wat te rekken en te ontspannen. Mijn ‘haas’ heeft me zelfs onderweg nog even gemasseerd. Maar gelukkig heb ik de finish gehaald. Voor mijn gevoel zat ik ver boven de 3 uur, maar dat bleek ‘mee te vallen’. Hoe dan ook, voor mijn eigen gevoel en gemoedsrust was het halen van de finish heel goed.’
Toekomst
Ofschoon Jill als grootste doel Parijs had gesteld wil dat niet zeggen dat ze nu het bijltje er bij neergooit. ‘Natuurlijk gaan we nog evalueren om te zien waar dingen veranderd of verbeterd kunnen worden. Om een voorbeeld te noemen: ik ben eigenlijk meer een tactisch loper dan een tijdloper. Kijk naar de Halve van Egmond: daar kom ik als 4e over de streep achter drie Ethiopische loopsters. Dat komt deels doordat er in het begin wat rustiger wordt gelopen en iedereen bij elkaar blijft. Dan, bij de duinen, is er ineens een strijd om de eerste plek. Dat is natuurlijk ook bij de Olympische Spelen het geval. Tijd is ondergeschikt aan plaats. Iedereen met ambities gaat voor die medailles. Misschien dat er in de trainingsaanpak ergens op dat gebied nog winst valt te boeken.’
Onderzoek naar hamstring
Eerst is er echter een onderzoek naar de klachten rond de hamstring. Jill: ‘Volgens mij is er niets gescheurd, maar er is wel iets waar ik heel veel pijn van heb en wat steeds weer terugkomt. Als duidelijk is waar dat vandaan komt en hoe dat is te verhelpen, kan ik weer vooruit kijken. Dan zou het ook zomaar kunnen dat deelname aan de Olympische Spelen in Los Angeles over vier jaar mijn volgende doel wordt… Dat sluit ik in ieder geval nu nog niet uit. Ik weet voor mezelf dat ik al grenzen heb verlegd, maar de mijne nog niet heb bereikt.’
Na de desillusie volgt de strijdbaarheid. ‘Wat als telt niet en bijna is voor jeu de boules’, aldus Jill tot slot. ‘Er zit nog zoveel topsporter in mij dat ik alles wil doen om het maximale eruit te halen.’
Foto’s: Jill Holterman in Kenia op trainingskamp, toen – letterlijk en figuurlijk – de zon nog scheen…
Klik op één van de afbeeldingen voor een vergroting.